เราขาดเรียนบ่อย ไม่อยากไปโรงเรียน

ตามหัวข้อเลยค่ะ คือเราขอพูดเรื่องนี้ก่อน คือเราเรียนอยู่ในโรงเรียนรัฐแห่งหนึ่ง การสอนโรงเรียนนี้ค่อนข้างแย่ ครูบางคนแทบไม่เคยสอน บางคนก็ไม่เข้าสอนเลย จนบางทีเราต้องเรียนรู้เอาเอง ส่วนตัวเราไม่ใช่คนเรียนเก่ง แต่เราพยายามอยู่ อยู่ในโรงเรียนเราจะเป็นคนเก่งอังกฤษ ทั้งๆที่มันเป็นพื้นฐานของมัธยมต้นด้วยซ้ำที่ทุกคนควรได้ พอเราไปเจอเด็กโรงเรียนอื่นเรากลายเป็นคนโง่ทันที รู้สึกว่าเขาเก่งมาก มันเป็นอะไรที่เด็กอายุแบบเราควรได้ควรจะรู้อยู่แล้ว แต่เด็กโรงเรียนนี้แทบไม่ได้ เรื่องภาษาเลย ไม่อยากจะโทษครู แต่มันก็เป็นเพราะครูจริงๆ ถ้าจะบอกว่าจะรอครูมาสอนอย่างเดียวไม่ได้ หัดค้นคว้าเองบ้าง คือเราก็ค้นคว้าจนไม่รู้จะค้นคว้ายังไงแลเวค่ะ ขึ้นชื่อว่าครู ควรสอนเด็กให้จริงจังหน่อยมั้ย งั้นเขาจะมีครูไว้ทำไมคะ และไม่ใช่วิชาเดียวนะที่ครูไม่ค่อยสอน ส่วนเรื่องที่ทำเราหดหู่รู้สึกแย่มากๆคือเรื่องสังคมในโรงเรียน คนในโรงเรียนแทบจะเป็นสก๊อยกันหมด แล้วแต่ละคนตรรกะพังมาก เราเคยโดนสก๊อยพูดใส่ว่าไร้ค่าตอนม.2 เราจำมาจนทุกวันนี้ เรารู้สึกรังเกียจสก๊อยมากขึ้นเรื่อยๆ เราโดนเมินบ่อยๆเพราะเราไม่ได้พูดสิ่งที่สก๊อยอยากฟัง เราเข้ากันไม่ได้เลย เราเรียนโรงเรียนนี้มาตั้งแต่อนุบาล จนพอขึ้นม.1เพื่อนๆที่เราสนิทจริงๆก็ไปเรียนที่อื่นกันหมด เพราะพ่อแม่ไม่อยากให้ยุ่งกับเด็กโรงเรียนนี้ อยากให้ได้รับการศึกษาที่ดีกว่า ส่วนเราต้องอยู่ที่นี่ต่อเพราะตอนนั้นเรายังไม่เคยสัมผัสคำว่านรกในโรงเรียน  เราเลยอยู่ต่อเพราะไม่คิดว่ามันจะแย่ขนาดนี้ เราเกลียดโรงเรียนนี้ เกลียดสก๊อย เกลียดมากๆ เราไม่เคยอยากอัคติด้วยเลย เราพยายามปรับตัวเข้าหามาหลายปีแต่เราเข้ากันไม่ได้ และพวกนั้นก็ขยันใจร้ายใส่เราเพราะแค่เราไม่ได้เป็นแบบพวกเขา จากเคยร่าเริงเรากลายเป็นคนเงียบไม่พูดอะไรกับใครเพราะกลัวจะโดนเมินอีก คนเราพอโดนเมินโดนพูดอะไรไม่ดีใส่หลายๆครั้งความมั่นใจมันก็ต้องลดลงเป็นธรรมดา จนตอนนี้เราไม่มีความมั่นใจเหลืออยู่แล้ว เราทนกับที่นี่ไม่ไหว เรากลายเป็นคนขาดเรียนบ่อย ยอมรับว่าหนีปัญหา แต่เราทนไม่ไหวแล้ว ไม่ไหวจริงๆ อย่าคิดว่าแค่นี้ยังทนไม่ได้จะทำอะไรได้ พวกคุณคิดว่าเราจะเจอคนแย่ๆไปตลอดเลยชีวิตเลยเหรอ ตอนนี้เราเหนื่อยจะปรับตัว เหนื่อยจะพยายามทุกอย่างแล้ว พอเราทนไม่ได้อีกต่อไปแล้วเราก็กลายเป็นเด็กมีปัญหาที่เข้าสังคมไม่ได้ เพื่อนสนิทในโรงเรียนไม่มี เรามั่นใจว่าตัวเราไม่ได้มีปัญหากับการเข้าสังคมแบบธรรมดาแน่ๆ เพราะถ้าคนไหนไม่ใช่สก๊อยหรือเด็กแว๊นเราสามารถพูดคุยด้วยได้แบบสบายใจ เราเข้ากันง่าย กลับกลายเป็นว่าเรามีเพื่อนต่างโรงเรียนมากกว่าในโรงเรียนซะอีก ถ้าถามว่าทำไมเราไม่ทนอยู่คนเดียว หัดอยู่คนเดียวให้เป็นบ้าง คือเราก็ทนจนไม่รู้จะทนยังไงแล้ว โรงเรียนเราห้ามเอาโทรศัพท์ไป ถ้าเอาไปจะโดนยึด เราคงอยู่คนเดียวไม่ได้แน่ๆ โรงเรียนนี้มันอยู่ยากถ้าจะอยู่คนเดียว เลยต้องทนอยู่กับกลุ่มเพื่อนและสังคมที่เกลียดแสนเกลียดแบบนี้ ผ่านมาเป็นสามสี่ปีสุขภาพจิตเราแย่ลงเรื่อยๆ จนสุดท้ายเราเลยขาดเรียนบ่อยๆ ไม่อยากไปโรงเรียนไม่อยากไปเจออะไรแบบนั้นอีกแล้ว เราเหนื่อย เราท้อ เราทนไม่ไหว ทนไม่ไหวแบบบไม่ไหตริงๆทุกคน อย่าว่าเราเลย เราทนมามากแล้ว เราเครียด เราคงเผลอฆ่าตัวตายเข้าสักวันแน่ๆ ตอนตื่นแค่คิดว่าต้องไปโรงเรียนนี้อีกแลเวเหรอ เราก็จิตตกไปหมด เราไม่สามารถพิมพ์ความรู้สึกของเราออกมาได้หมดเลย บางคนอาจมองว่าเรื่องแค่นียังทนไม่ได้เลย ความอดทนของคนเรามันไม่เท่ากันนะ สามสี่ปีที่ผ่านมา เราเคยทนแล้ว แต่ความรู้สึกเรา มันเกินลิมิตสำหรับเด็กอายุเเค่นี้แล้วคุณ เป็นเพราะเราหยุดโรงเรียนบ่อยแม่เลยชอบด่าเรา จนเราชอบเผลอทำร้ายตัวเองอยู่บ่อยๆ เราคิดทุกครั้งว่าทำไมเราเป็นแบบนี้ เราแอบไปร้องไห้บ่อยมากๆ เราอยากไปเรียนโรงเรียนได้ปกติโดยไม่ต้องกลัวอะไรเหมือนคนอื่นๆบ้าง แต่ตอนนี้เราทำไม่ได้แล้ว เราเคยพูดกับแม่เรื่องนี้  เคยคุยว่าถ้าจบเทอมนี้เราอยากย้ายโรงเรียนแต่เขาขำแบบสมเพชเรา และต่อว่าเราว่ามันเป็นเพราะเราขี้เกียจไม่อยากไปโรงเรียนเองมากกว่า โรงเรียนนี้ยังเอาไม่รอดแล้วโรงเรียนอื่นคงไม่รอด เรามั่นใจว่าโรงเรียนที่เราอยากไปคุณภาพดีกว่าที่นี่แน่ๆ เพราะเราเคยสัมผัสมันมาแล้วจากเพื่อนในโรงเรียนนั้น เราพบว่าโรงเรียนนั้นเด็กนิสัยดีกับเรามากๆ แคร์เรามากกว่าเพื่อนที่อยู่ดเวยกันมาตั้งแต่อนุบาลอีก  และแม่เรายังบอกอีกว่าจะไม่ส่งเราเรียนต่อม.ปลายแล้ว เรายังอยากเรียนต่อ แต่ไม่ใช่ที่นี่ เราอยากใช้ชีวิตในโรงเรียนเหมือนเพื่อนที่ออกไปคนอื่นๆบ้าง เราอยากเรียนต่อมากๆ แต่เขาไม่สนใจความรู้สึกเราเลยด้วยซ้ำ กลับกันเขามองว่ามันเป็นเรื่องตลกและไร้สาระ เรื่องตลกพวกนี้แหละ จะทำเราตายเพราะทนไม่ไหวเข้าสักวัน อย่าด่าเราเลยที่เราไม่ทนกับเรื่องแค่นี้ อย่างที่บอกว่าลิมิตคนเรามะนไม่เท่ากัน เราอายุเท่านี้เอง แต่เราต้องมาเจออะไรก็ไม่รู้ ถ้าเรายังอยู่ที่นี่ เรากลัวตัวเองจะคิดสั้นบ่อยมากกว่านี้ แต่เราไม่เห็นหนทางที่ทำให้มันดีขึ้นเลย จะให้เราทนอีกเราคงทนได้ไม่นาน อย่างที่บอกเราคงฆ่าตัวตายเข้าสักวัน เราโดนทุกคนกดดัน เขาไม่แม้แต่จะถามด้วยซ้ำว่าเพราะอะไร ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้ เขาเอาแต่ด่าเรา เราไม่สามารถพิมพ์สิ่งที่เคยเจอจากโรงเรียนนี้และครอบครัวเราได้หมด ความรู้สึกเราก็ด้วย อย่ามองความทุกข์ของคนอื่นเป็นเรื่องแค่นี้และต่อว่าเขาเพียงเพราะตัวเองไม่เคยเจอเหมือนเขาเลย ถึงเคยเจอเหมือนกะนก็ใช่ว่าทุกคนจะทนได้เท่ากัน ส่วนเรา สามสี่ปีที่ผ่านมามันมากพอแล้ว และเราไม่อยากทนอีกแล้ว เราขอพิมพ์ซ้ำอีกครั้งได้มั้ยว่าอย่าด่าว่าเราเลย ตอบเราดีๆได้ไหมคะ เราขอร้อง