รู้สึกอึดอัดเวลาอยู่บ้าน รู้สึกเหมือนไม่มีตัวตน

เกริ่นก่อนเราอยู่บ้านกับพ่อแม่เลี้ยงและน้อง(เป็นลูกพ่อกับแม่เลี้ยง)เรามาอยู่กับเค้าได้5 6 ปีได้แล้ว ปกติเราอยู่กับแม่แต่ตอนนี้แม่เราแต่งงานและย้ายไปอยู่ต่างประเทศแล้วแม่เราบอกแม่รอทำสัญชาติได้ก่อนแม่จะเอาเราไปอยู่ด้วยแต่เราก็อายุจะ20แล้ว สัญชาติอเมริกันก็ไม่ใช่ว่าจะได้ง่ายๆเราก็เลยไม่ได้ติดใจอะไรกับแม่เพราะเราก็อยู่กับแม่มาตั้งแต่เด็กๆจนถึงม.1 เราเป็นคนรักแม่มากๆเลยนะและก็รู้ด้วยว่าแม่ก็รักเรามากๆ แต่ทุกอย่างมันเริ่มมาเปลี่ยนก็ตอนเราม.2เราย้ายมาอยู่กับพ่อซึ่งเค้าก็มีภรรยาใหม่และมีลูกใหม่ช่วงแรกๆก็ดี ดีแค่ช่วง2-3เดือนแรก แต่พอหลังๆมามีหลายเหตุการณ์ที่ทำให้เรารู้สึกน้อยใจแม่เลี้ยงเค้ากินเบียร์แล้วก็นั่งเล่นกันกับญาติๆแล้วเราก็นั่งอยู่ด้วยเค้าก็พูดว่าเราเป็นหมาหัวเน่าที่แม่ไม่เอาเราเสียใจมากๆเลยจะบอกพ่อก็ไม่กล้า เราไปเที่ยวอัมพวาแล้วไปถ่ายรูปสกรีนเสื้อมีเราพ่อและก็น้องตอนนั้นคือเราไปเดินตลาดกับแค่พ่อแล้วก็น้องส่วนแม่เลี้ยงเราอยู่ที่ห้องพัก พอเรากลับมาถึงห้องพักแล้วแม่เลี้ยงเค้าเห็นเค้าก็พูดเหน็บแนมเราเหมือนเราไปแย่งพ่อมาจากเค้าเค้าเลยพูดกับน้าที่เป็นน้องสาวเค้าบอกว่าเดี๋ยวพน.เค้าจะไปถ่ายบ้างจะถ่ายกับลูกเค้าแล้วก็พ่อ กรอบรูปในบ้านที่มีรูปเราพ่อน้องเราก็เอาออกมาตั้งโชว์แล้วแม่เลี้ยงเค้าก็จะเก็บลงลิ้นชักตลอดเค้าจะเอารูปที่มีแค่ลูกเค้ากับพ่อมาวางโชว์เท่านั้น แล้วเราก็รู้สึกอึดอัดเพราะพ่อเราก็เป็นคนดุ พอเราโตขึ้นมหาลัยซึ่งกิจกรรมมันก็เยอะเราก็จะโดนด่าทุกครั้งเวลาที่ไปทำกิจกรรมเพราะมันดึกอันนี้เราเข้าใจว่าเค้าเป็นห่วงแต่เค้าพูดขึ้นมาว่าส่งไปเรียนไม่ได้ส่งไปให้ทำกิจกรรมแล้วกิจกรรมที่เราทำมันเป็นกิจกรรมบังคับ ทุกเช้าก่อนไปเรียนเราจะต้องตื่นเช้ามาทำงานบ้านก่อนไปเรียนทุกวันส่วนเสาร์อาทิตย์ก็ทำเยอะกว่าวันธรรมดา เราเคยป่วยหนักแล้วลุกขึ้นมาทำงานบ้านไม่ไหวทุกปีปีละครั้งแม่เลี้ยงเค้าก็จะไม่พอใจเรามากๆแล้วมาช่วงสอบของมหาลัยเราสอบติดกัน7วันแล้วเราสอบเช้าเวลาอ่านทบทวนหนังสือก็ไม่ค่อยมีเราก็จะตื่นแต่เช้ามาอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็อ่านก่อนออกจากบ้าน1ชม.แล้วไปสอบสอบเสร็จเรารีบกลับบ้านมาทำงานบ้านต่ออ้อช่วงก่อนสอบเราไปผ่านตัดเนื้องอกที่เต้านมมาด้วยแต่เราก็ยังทำงานบ้านได้แต่อาจจะทำได้ไม่ดีสักเท่าไหร่หลังจากสอนวันที่4เสร็จพ่อได้โทรมาต่อว่าเราว่าทำไมเดี๋ยวนี้ตื่นมาแล้วออกไปเลยทำไมถึงไม่ทำงานบ้านก่อนบลาๆเราแค่รู้สึกน้อยใจว่าปกติเราก็ทำดีตลอดแล้วไม่ใช่ว่าเราไม่ทำเราก็กลับมาทำตลอดเราเป็นคนที่ไม่กล้าพูดกับพ่อและแม่เลีเยงเท่าไหร่เพราะพูดไปเค้าก็ไม่เข้าใจแถมยังชอบมองด้วยสายตาเหยียดๆในบางครั้งซึ่งก็บ่อยเลยแหละ เราอยู่บ้านเรารู้สึกอึดอัดจนเรามีแฟนตอนปีหนึ่งซึ่งเป็นปัจจุบันของเราตอนนี้เลยเค้าพาเราไปหาพ่อแม่เค้าพ่อแม่เค้าเอ็นดูเราเหมือนเราเป็นลูกเค้าเลยค่ะเรารู้สึกมีความสุขรู้สึกอบอุ่นเวลาได้อยู่กับแม่เค้าเหมือนเราได้อยู่กับแม่ของเราเลยค่ะรู้สึกว่าเราเป็นตัวของตัวเองไม่ฝืนได้มีการพูดคุยแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกัน พอเจอแบบนี้มันทำให้เราไม่อยากอดทนอยู่กับความอึดอัดในบ้านแล้วเราอดทนมาตั้งแต่ม.2ถึงปัจจุบันปีหนึ่งเราควรทำยังไงดีที่จะเลิกคิดเรื่องพวกนี้ได้บั่นทอนจิตใจเรามากๆคิดทีไรเราจะรู้สึกเสียใจมากๆร้องไห้ทุกครั้งเราอยากออกมาอยู่หอคนเดียวแต่พ่อไม่ให้เรากลายเป็นคนเก็บกดอยู่บ้านก็จะอยู่แต่ในห้องเพราะเรารู้สึกสบายใจที่สุดแล้ว