เราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ แต่ว่าคนที่บ้านไม่เข้าใจ

ตามหัวข้อค่ะคือเราเป็นโรคซึมเศร้าแล้วคนที่บ้านไม่เข้าใจจริงๆตอนแรกเขาก็ไม่รู้ตั้งใจไม่ให้รู้อยู่แล้วค่ะด้วยอะไรหลายๆอย่างทั้งกลัวเขาคิดมากกลัวเขาไม่เข้าใจจนวันนึงโดนจับได้สาเหตุเพราะเราชักจนเข้าโรงพยาบาลแล้วพ่อเราก็ไปยืนเถียงกับหมอค่ะว่าเราไม่ยอมนอนไม่ยอมนอนเลยแล้วก็ส่ายหน้าเอือมระอาอ่ะค่ะแล้วพอเราเติมวิตามินอะไรเสร็จก็เข้าไปคุยกับหมอค่ะว่าเราเป็นโรคซึมเศร้าด้วยจนพอจ่ายค่ายาอะไรเสร็จก็กลับบ้านค่ะสรุปเป็นอย่างที่คิดไว้เลยค่ะว่าถ้าคนที่บ้านรู้ยังไงเราก็ต้องโดนว่าแน่ๆพอขึ้นรถเขาก็พูดขึ้นมาว่าเป็นโรคซึมเศร้าหรอกูยังเห็นหัวเราะคิกๆอยู่เลยแล้วเขาก็บอกว่าเลิกทำเขาเดือดร้อนสักทีโรค ไรนี่ไม่ได้เป็นหรอกก็แค่ไม่ยอมนอนจนต้องเป็นแบบนี้ไปสรรหาโรคนี้มาจากที่ไหนแล้วยาเก่าไปเอาจากที่ไหนมากินโรคนี้เขาเป็นแล้วต้องอยากอยู่คนเดียวอยากอยู่คนเดียวรึไงไม่ต้องมีพ่อด้วยรึไงมี ไรแทนที่จะบอกครอบครัวไปบอกใครก็ไม่รู้วันนั้นเราไม่ไหวจริงๆค่ะร้องไห้หนักมากแล้วก็ต้องรีบกินยานอนไป

จนคืนถัดไปพ่อบอกให้เราไปนอนห้องเขาค่ะแล้วบอกว่าห้ามไปไหนเด็ดขาดต้องอยู่ในสายตา24ชม. แค่เราลุกไปเข้าห้องน้ำยังโดนด่าเลย55555555 แล้วเขาก็บอกว่ารักเราค่ะ18ปีตั้งแต่เกิดมาเราพึ่งเคยได้ยินคำว่ารักจากปากเขาจะบอกว่าซึ้งก็ซึ้งไม่ลงค่ะแล้วเขาก็ทำข้าวมาให้เรากินแล้วก็บอกว่าทำมาให้กินกินซะแล้วก็เลิกซึมเศร้าสักทีตอนแรกเราคิดว่าเขาพยายามเข้าใจแต่นี่ไม่เลยค่ะพ่อที่ไหนสั่งให้ลูกตัวเองเลิกเศร้าเหมือนดีดนิ้วแล้วจะหายเดี๋ยวนั้น
แล้วเขาก็บอกว่าเอาเวลาซึมเศร้ามาตั้งใจเรียนดีกว่าเราพยายามอธิบายเขาก็ไม่ฟังเขาปิดกั้นทุกทางจริงๆค่ะจนวันล่าสุดเขาถามว่าเกี่ยวกับวันปัจฉิมแต่ว่าเราจะไม่ไปค่ะเขาเลยถามว่ามีปัญหากับเพื่อนหรอเราก็เล่าๆไปค่ะคือกลุ่มเราเป็นกลุ่มที่แบบว่าคนในกลุ่มไม่ถูกกันอ่ะค่ะแต่ว่ายังใส่หน้ากากหากันอยู่ถ้าเพื่อนคนนั้นไม่อยู่เขาก็จะมาบอกเราค่ะว่าเกลียดคนนั้นมากอะไรประมาณนี้แต่พอถึงเวลาอยู่ด้วยกันจริงๆก็ใส่กันอยู่คือเราเป็นตัวกลางอ่ะค่ะไม่ได้อยากจะยุ่งกับใครไม่อยากจะสุงสิงกับใครคือเราไม่ได้สนใจนะคะว่าเพื่อนจะเป็นยังไงกันเพราะเราก็ไม่ค่อยได้ไปรรแต่ทุกคนที่ไปรรก็จะเห็นภาพที่เขาแกล้งทำเป็นว่ารักกันอ่ะค่ะแล้วเราจะอึดอัดมากๆแบบบอกไม่ถูกบางทีไปกินข้าวก็ไม่รอไม่ค่อยไปรร.ก็หาว่าขี้เกียจทั้งๆที่เราก็นั่งทบทวนหนังสืออยู่บ้านไม่ก็ออกไปเรียนพิเศษแทบทุกวันมันเป็นคำพูดลบๆที่ออกมาจากเพื่อนตลอดอ่ะค่ะ

ปัญหาครอบครัวเรามีมาตั้งแต่เด็กแล้วค่ะเรารู้สึกว่ามีหลายปัญหามากเลยเมื่อก่อนเราเป็นคนคิดบวกมากค่ะบวกแบบบวกมากๆจนเรื่องเข้ามามากขึ้นเรื่อยๆจนเรื่องเข้าใจชีวิตเราไม่สามารถมองบวกได้อีกเลยเพราะว่าโลกของเรามันห่วยแตกมาก

ต่อนะคะคือพ่อเราสั่งให้เรานอนก่อนเที่ยงคืนค่ะมันเป็นเรื่องยากมากถ้าไม่กินยายังไงก็ไม่หลับถึงหลับก็ต้องตื่นมาแบบหลับๆตื่นๆอยู่ดีแล้วเลยพยายามบอกเขาค่ะเขาก็พูดประมาณว่าก็ฝึกสิหลับตาไปเดี๋ยวก็หลับเองคือเราไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้วค่ะ

เวลาขับรถไม่ก็อยู่บ้านพ่อเราชอบตะโกนเรียกชื่อค่ะเราไม่รู้ว่าสาเหตุเกิดจากอะไรแต่เป็นแบบนี้มานานแล้วค่ะตะโกนแบบไม่ได้มีอะไรจะพูดนะคะแต่ต้องได้ตะโกนแล้วทุกคนคิดสภาพตามนะคะสภาพจิตใจเราก็แย่อยู่มันหลายครั้งแล้วเป็น10ปีแล้วเราทนไม่ไหวเราเลยตะโกนเรียกพ่อบ้างค่ะเหมือนเป็นบ้าใส่ไปเลยอะไรทำนองนี้ค่ะแล้วผลสุดท้ายเราโดนด่าค่ะเขาก็บอกว่านึ่แหละสันดานแบบนี้ควบคุมสติอารมณ์ไม่ได้ใครจะพูดยังไงก็ปล่อยเขาสิซึ่งเราไม่เข้าใจอ่ะค่ะว่าทำไมต้องกลายเป็นเราที่ควบคุมทั้งๆที่คนอื่นไม่เคยคิดที่จะทำมันเลยแล้วเขาก็พูดว่าเราเป็นแบบนี้เพื่อนๆเลยเกลียดทั้งๆที่เราเป็นคนไม่อยากยุ่งกับเพื่อนมากกว่าค่ะเป็นคนตีตัวออกห่างออกมาเองเราไม่รู้ว่าตอนนี้ควรรู้สึกยังไงหรือทำอะไรได้บ้างมั้ยคะ