ความรู้สึกตอนนี้เหมือนแบกภูเขาไว้ทั้งลูกเลย

เครียด กุ้มใจ ท้อแท้ อยากร้องไห้ เพราะทางบ้านเป็นหนี้ 3 ล้านกว่า ซึ่งผมกับพี่ไม่เคยรู้มาก่อนเลย หลังจากที่แม่เสียเมื่อต้นเดือนกุมภาปี 63 นี้เอง พ่อได้ไปมีครอบครัวใหม่แล้วบอกกับผมและพี่ว่า เป็นหนี้ 3 ล้านกว่า แต่หนี้นั้นเป็นชื่อพ่อและแม่กู้ร่วมกัน แต่พ่อผมบอกให้หาใช้กันเอาเอง เพราะเค้าจะไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น และบอกผมกับพี่อย่าทำให้เค้าเดือนร้อนเรื่องหนี้นี้ เพราะเค้าจะไปเริ่มต้นชีวิตใหม่กับครอบครัวใหม่ ซึ่งผมและพี่เราสองคนมืดแปดด้านไปหมด ไม่รู้จะหาที่ไหนมาใช้ ญาติพี่น้องก็ไม่รับรู้และบอกตัดขาดกันตั้งแต่แม่ผมเสีย คนใกล้ตัวก็ตีตัวออกห่าง สุดท้ายก็เหลือผมกับพี่แค่ 2 คนที่ต้องหาเงินมาใช้หนี้ ตอนนี้ก็เริ่มขายข้าวของ เครื่องใช้ในบ้านที่พอขายได้ และยังจะมาซวยซ้ำซ้อนอีก เพราะพี่ผมได้ถูกเลิกจ้างจากโรงงานอีก เราสองคนเหลือเงินไม่ถึงพัน เงินที่ได้จากงานศพส่วนหนึ่งก็นำไปใช้หนี้ อีกส่วนก็ต้องให้ญาติพี่น้องทางแม่ เพราะเค้ามาว่าเค้าต้องได้เงินส่วนนั้นเหมือนกัน อีกส่วนก็ต้องให้พ่อเพราะเค้าบอกเค้าต้องได้เหมือนกัน สรุปเงินประกันที่ได้มาเกือบๆล้านบาทไม่เหลือซักบาท ชีวิตตอนนี้ไม่รู้จะเดินไปทางไหนเลย บ้างครั้งคิดกับพี่สองเราว่าเราฆ่าตัวตายกันมั้ย ทำไมภาระของเรามันเยอะไปหมด ทำไมซวยซ้ำซวยซ้อนไปหมด แต่พอนึกถึงคนที่แย่กว่าเรายังผ่านไปได้ ทำไมผมกับพี่จะผ่านมันไปไม่ได้ เราต้องผ่านเรื่องแย่นี้ไปด้วยกันสองคนพี่น้องและเดินก้าวผ่านมันไปให้ได้ สิ่งที่อยากระบายออกมามันก็มีแค่นี้และครับ ตอนนี้ก็ได้แต่ดิ้นรนกันต่อไป ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไง ผมกับพี่จะสู้จนกว่าตัวเองจะหมดแรง