มันทำให้เรารู้สึกว่ามันแย่มากๆกับเรื่องนี้ คือเราเรียนเราพยายามทำให้แม่เราไม่น้อยหน้าใคร เราทำให้มันดีแต่ความพยายามนี้มันทำให้เราถูกมองว่าแย่ แล้วเราก็ทำให้แม่เราเสียใจอยู่หลายครั้งกับเรื่องนี้ ตอนนี้เราไม่รู้ว่าเราจะเริ่มใหม่ยังไง ตอนนี้ทุกคนบอกให้เราหยุดเรียน ลาออก เพราะเขาดูความผิดพาลของเราตอนนั้น มันไม่หน้าให้อภัยเลยหรอ ที่เราขาดเรียนตอนเทอมแรก เราพยายามให้มันดีเลยนะเว้ย ทำทุกอย่างเลยนะเว้ย แต่ตอนนี้ มันกับทำให้เรารู้สึกแย่มากๆเลย เราอยากหนีออกมาจากตรงนั้น เราผิดไหมการที่เราคิดหนีออกมาตั้งหลักคนเดียว เราไม่รู้หรอกนะ ว่าเราไปรอดรึไม่รอด แต่เราอจากหนีออกมาจริงๆ มาเข้ามาในหัวอีกครั้ง เราถ้อยไปหมด เราถูกมองว่าเราไม่ดี เลว ถูกมองว่าถ้อย เป็นเด็กที่ไม่เอาไหน เพราะเทอมที่แล้วเราพยายามแข่งชิงทุนไปเรียนฝรั่งเศส แต่เรากลัวว่าแม่ไม่เชื่อ เพราะตั้งแต่เรสเกิดมา ไม่มีใครเชือเลยว่าเราทำได้ เราถูกดูถูกว่าเอ่อทำไม่ได้หรอก โง่ ถูกซ้ำเติมตลอด มันทำให้เรากลัว เราเลยโกหกว่าเราแข่งทางวิทยาลัย แต่ มันกลับแย่เพราะทางบ้านเราไม่เชื่อว่าเราทำโทรไปหาวิทลัยของเราจนเป็นเรื่อง ว่าเราโกหกเราถูกมองไม่ดี เราอยากไปหายายจัง เราอยากไปหาตาจัง แกไม่เคยดูถูกแกสองคนจะอยูาข้างๆเราคอยให้กำลังใจ แกสองคนไม่อยู่แล้วเราก็ไม่คาอยจะคุยกับใคร เราชีวิตเหตุในแต่ละวันให้ใคนฟังได้แต่ออกมาหน้าบ้าน พูดในใจว่า เราเป็นยังไง ได้ยินเราไหม เหตุการครั้งนี้มันไม่หน้าให้อถัยหนอ ตอนนี่มันทนไม่ไหวจริงๆ #การตายมันจะช่วยอะไรได้ไหม?
การที่เราทำผิดครั้งนี้ มันหน้าให้อภัยตัวเองไหม