มีใครเคยตัดขาดกับที่บ้านมั้ยคะ

จากชื่อกระทู้อาจดูใจร้าย ดูเป็นคนไม่รู้จักบุญคุณ แต่เราทนกับที่บ้านมาเป็นระยะเวลาหลายปี จนไม่อยากทนอีกต่อไปแล้ว

เริ่มจากพ่อแม่เราแยกทางกัน แม่เกลียดพ่อมาก เราต้องทนฟังทั้งพ่อและแม่ เวลาแม่ด่าพ่อก็มาลงที่เรา เราอยู่กับพ่อ น้องเรียนไม่จบออกไปอยู่กับแฟน เราโดนพ่อด่าสารพัด พ่อรักแม่มาก จะเชื่อแม่ทุกอย่าง แม่บอกให้ไปกู้เงินมาก็ยอม เชื่ออะไรประหลาดๆจากแม่ แม่จะกลับมาคุยดีกับพ่อตอนมีเงิน ตั้งแต่เกิดจนโตเรารู้สึกเป็นส่วนเกินของบ้าน ทุกคนผลักภาระมาที่เรา ไม่ว่าจะหนี้สินและการรับผิดชอบทุกอย่างในบ้าน

ตอนอยู่นอกบ้านหลายคนชมว่าเราเป็นคนเก่ง จัดการทุกอย่างได้ แต่พอกลับมาที่บ้าน เราขมขื่นมาก พูดไม่ได้ พอพูดก็จะโดนทวงบุญคุณว่าส่งให้เรียนจนจบ 

จุดพีคคือเราทะเลาะกับแม่ และน้องเราโทรมาฟ้องพ่อ เราได้ยินพ่อพูดกับน้องว่า

"ให้น้องและแม่กลับมาอยู่ที่บ้าน บอกแม่ว่าไม่ต้องสนใจมัน จะเอาห้องนอนเราให้น้อง มันจะไปอยู่ที่ไหนก็ไป เขาไม่สนใจ"

เราเสียใจมาก คนเดียวที่อยู่กับพ่อคือเรา แต่เขากลับพูดแบบนี้ พอเราลงไปถามเค้าดันถามว่ายังอยู่บ้านหรอแล้วหัวเราะเก้อ

ตอนนี้บอกตรงๆว่าอยากตายมากๆ รู้สึกไร้ค่า คือถ้าเราไม่อยู่บ้านในวันนั้นเราคงไม่รู้ว่าพ่อรู้สึกยังไงกับเรา  ตอยนี้อยากออกไปเช่าหออยู่แล้วตัดขาดจากที่บ้าน แต่ก็อดห่วงพ่อไม่ได้ถ้าเขาอยู่คนเดียว คือตอนนี้เรามีทั้งความรู้สึกไม่โอเคกับพ่อและเป็นห่วงพ่อ