เมื่อปีที่แล้ว เราให้แม่เดือนละ6500 ทั้งที่เงินเดือนแค่ หมื่นสอง แต่เราโชคดีที่ไม่ได้มีค่าใช้จ่ายเพิ่มเติมเช่นที่พัก เพราะพักอยู่กับพ่อแม่ จนปีนี้เราเลื่อนตำแหน่ง รายรับแต่ละเดือนอยู่ที่ 28000 เราอยากให้แม่ซื้อของที่อยากได้ เช่นเสื้อผ้าใหม่ๆบ้าง ไม่ก็เก็บไว้ เราเลยตัดสินใจให้แม่เดือนละ10000 ค่าน้ำ - ไฟ เราจ่ายต่างหาก แม่เราไม่ได้ทำงานแล้ว ไม่มีรายรับเลย ถ้าจะบอกว่าเราเป็นเสาหลักก็ย่อมได้ เราทำงานหนักขึ้น เพื่อจะได้เงินจากชั่วโมงโอที หลายวันที่ทำจากบ่ายสามถึงเจ็ดโมงเช้าของวันถัดไป เราภูมิใจกับตัวเองเสมอมาที่สามารถเลี้ยงครอบครัวได้ แต่สิ่งที่เริ่มรบกวนใจของเราก็เกิดขึ้นเมื่อแม่เริ่มติดหวย แต่ก่อนซื้อแค่หวยรัฐบาลไทยที่มีเดือนละสองครั้ง ตอนนี้แม่เอาหมด ไทย ลาว เวียดนาม มาเล ซื้อทุกวัน แล้วหมดกับมันแต่ละวันเยอะมาก เราก็เตือนบ้างว่าเล่นได้นะ แต่อย่าเล่นจนเดือดร้อนตัวเอง แต่ก็ไม่ดีขึ้น
ด้วยเศรษฐกิจที่แย่ รายรับเราก็แย่ลง แต่เราไม่เคยลดเงินที่ให้แม่เลย เราเครียดกับอะไรหลายอย่างในชีวิต ทั้งงานทั้งเงิน ทั้งแม่ที่ติดหวย เราเลยตัดใจคุยกับแม่แบบจริงจัง ว่า อย่าเอาเงินที่เราหามาด้วยความเหน็ดเหนื่อยมาหว่านเล่น เรายอมรับว่าพูดค่อนข้างตรงเลยเพราะไม่ไหวแล้ว สิ่งที่แม่ตอบกลับมา มีแค่การประชดประชันเท่านั้น ประมาณว่า " ไม่อยากให้ก็ไม่ต้องให้ จะไม่มีความสุขบนความทุกข์คนอื่นอีกแล้ว " แล้วแม่ก็ร้องไห้ โทรไปฟ้องบรรดาญาติทั้งหลายว่าลูกไม่อยากส่งเสียแล้ว ดูเหมือนแม่จะไม่เข้าใจเราเลย แม่ตอบกลับมาด้วยถ้อยคำที่บั่นทอนความรู้สึกเรามาก แต่คำๆนึงที่ติดอยู่ในหัวเราไม่ออกไปสักทีคือ " ถ้าไม่มีลูกป่านนี้แม่มีเงินเก็บเยอะ ทีลูกใช้เงินแม่ไม่บ่นสักคำ" เรากลับกลายเป็นคนผิดไปเฉยเลยที่เกิดมา กลายเป็นว่าที่ผ่านมา แม่มองเราเป็นภาระอย่างนี้หรอ? เราเสียความรู้สึกมาก เราไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่ตั้งแต่เกิดมา เราไม่เคยทำให้ครอบครัวเดือดร้อนเลย ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน เราอายุ25ปี ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักอย่าง เงินเก็บมีน้อยนิด คิดถึงครอบครัวก่อนเสมอ อนาคตตัวเองเอาไว้ทีหลัง พ่อกับแม่ต้องสบาย แต่ตอนนี้เสียใจแต่พูดอะไรมากไม่ได้ เราทำให้แม่ร้องไห้ด้วยซ้ำ เรายังดีไม่พอจริงๆหรอ?
ทะเลาะกับแม่เพราะแม่ติดหวยหนักมาก ทำไงดี?
ด้วยเศรษฐกิจที่แย่ รายรับเราก็แย่ลง แต่เราไม่เคยลดเงินที่ให้แม่เลย เราเครียดกับอะไรหลายอย่างในชีวิต ทั้งงานทั้งเงิน ทั้งแม่ที่ติดหวย เราเลยตัดใจคุยกับแม่แบบจริงจัง ว่า อย่าเอาเงินที่เราหามาด้วยความเหน็ดเหนื่อยมาหว่านเล่น เรายอมรับว่าพูดค่อนข้างตรงเลยเพราะไม่ไหวแล้ว สิ่งที่แม่ตอบกลับมา มีแค่การประชดประชันเท่านั้น ประมาณว่า " ไม่อยากให้ก็ไม่ต้องให้ จะไม่มีความสุขบนความทุกข์คนอื่นอีกแล้ว " แล้วแม่ก็ร้องไห้ โทรไปฟ้องบรรดาญาติทั้งหลายว่าลูกไม่อยากส่งเสียแล้ว ดูเหมือนแม่จะไม่เข้าใจเราเลย แม่ตอบกลับมาด้วยถ้อยคำที่บั่นทอนความรู้สึกเรามาก แต่คำๆนึงที่ติดอยู่ในหัวเราไม่ออกไปสักทีคือ " ถ้าไม่มีลูกป่านนี้แม่มีเงินเก็บเยอะ ทีลูกใช้เงินแม่ไม่บ่นสักคำ" เรากลับกลายเป็นคนผิดไปเฉยเลยที่เกิดมา กลายเป็นว่าที่ผ่านมา แม่มองเราเป็นภาระอย่างนี้หรอ? เราเสียความรู้สึกมาก เราไม่ได้อวยตัวเองนะ แต่ตั้งแต่เกิดมา เราไม่เคยทำให้ครอบครัวเดือดร้อนเลย ตั้งใจเรียน ตั้งใจทำงาน เราอายุ25ปี ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองสักอย่าง เงินเก็บมีน้อยนิด คิดถึงครอบครัวก่อนเสมอ อนาคตตัวเองเอาไว้ทีหลัง พ่อกับแม่ต้องสบาย แต่ตอนนี้เสียใจแต่พูดอะไรมากไม่ได้ เราทำให้แม่ร้องไห้ด้วยซ้ำ เรายังดีไม่พอจริงๆหรอ?