ทำไมพ่อแม่ถึงเกลียดฉัน

คำถามนี้ติดค้างในใจฉันมากกว่า 30 ปี วันนี้ฉันตื่นมาร้องไห้เบาเบา ความฝันเมื่อคืนปลดล้อคคำถามนั้น ในฝันฉันอยู่ในกลุ่มโจรพ่อฉันก้อยู่ในนั้น พ่อมองฉันด้วยหางตา มีแต่ความเกลียดและสงสัยอยู่ในตาคู่นั้นเหมือนกับตอนนี้ พวกเราร่วมกันทำสิ่งไม่ดีซึ่งฉันจำไม่ได้ แต่ฉันเอาของเขามา ใช่เราเกิดมาเป็นเจ้ากรรมนายเวรของกันและกัน บ้านไม่ใช่ที่ที่ฉันควรกลับบ้านฉันร้อนยังกับไฟ มีแต่เสียงทะเลาะด่าทอ เขาด่าและขับไล่ฉันเหมือนขยะชิ้นหนึ่ง ตอนนั้นนึกถึงอ้อมกอดใครสักคน กอดฉันและบอกว่ามันไม่ใช่ความผิดของฉัน ฉันออกจากตรงนั้นมาตั้งแต่อายุ 13 โลกไม่ได้สวยไม่มีใครปกป้องฉัน ฉันดิ้นรนเอาตัวรอดส่งเสียตัวเองเรียนจนจบ ทำงานทุกอย่างที่ได้เงิน ฉันอดทนเพื่อจะมีวันของฉันบ้าง วันที่ฉันจะได้รู้ว่าความสุขคืออะไร วันนี้ฉันมีทุกอย่าง มีครอบครัวที่รักฉัน มีลูกตัวเล็กเล็กที่ฉันจะปกป้องเขาด้วยชีวิต มีเงินที่พร้อมจะช่วยเหลือเขาและฉันส่งเสียให้ทุกเดือน แต่อย่าเรียกร้องให้ฉันกลับไปยิ่งอยู่ใกล้กันยิ่งเพิ่มบาปให้กับฉัน ใครจะว่าเนรคุณก็เชิญ กระทู้นี้ตั้งขึ้นมาเพื่อเตือนสติตัวเอง เวลาที่สังคมไปบูลลี่ใครว่าเนรคุณ คุณไม่รู้หรอกว่าเขาผ่านอะไรมา อย่าเอาบรรทัดฐานของตัวเองไปตัดสินคนอื่นเลยนะคะ