ตัดสินใจอยู่นาน ว่าจะ สละสิทธิ์ หรือ ไปต่อ
แต่เราคือความหวังที่จะทำให้พ่อ แม่ ภูมิใจ
จึงเลือกหนทางที่จะไป ต่อ...จึงเลือกที่จะ รับราชการ ตามรอยพ่อ
แต่ความโชคดีอีกอย่างคือ สามารถไปกลับได้ ในหนทาง 4 เลน สะดวกสบาย
กับระยะทางเพียง 30 กิโล ไปกลับ 60 กิโลต่อวัน เดินทาง สบายๆ 25-30 นาทีถึงโรงเรียน
เป็นโรงเรียนประถมขนาดเล็กที่มีนักเรียนไม่ถึงครึ่งร้อยคน....ฟัง ไม่ผิด ไม่ถึง ครึ่ง....ร้อย
ด้วยความที่นักเรียนส่วนมากอาศัย อยู่กับ ตา ยาย
พ่อ แม่ เดินทางไปทำงานในเมืองกันเป็นส่วนมาก นักเรียนที่ประจำชั้นอยู่ทุกคน ล้วนอยู่กับตากับยาย
ย้ำอีกครั้ง....ทุกคน ทำให้อุปนิสัย บางอย่างที่แสดงออกมาก แตกต่างจาก เด็กทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด
เรียกได้ว่า กว่าจะหมดวันได้....แทบเป็นลม ครูใน รร ล้วนพากันส่ายหัว
กิจกรรมทุกอย่าง ต้องขยับ ต้องนำนักเรียนลงมือปฏิบัติ ทั้งกิจกรรมการเรียน การสอน
ที่นอกจากจะตะโกนคนตอนนี้ คอแทบระเบิดแล้ว ยังมีกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนด้านอื่นๆ ทั้งด้านคุณธรรม จริยธรรม
การพัฒนาทั้งด้าน วิชาการ กิจกรรม กีฬา ดนตรี ให้ครบองค์ ของหลักสูตร
กลับมาถึงบ้านสลบทุกวัน.....อ่อนเปลี้ย เสียขา ต้องนั่งตั้งหลัก กันนานเลยกว่าจะทำอย่างอื่นต่อได้
กว่าจะเรียน กว่าจะสอบ กว่าจะผ่าน กว่าจะเรียก กว่าจะผ่านไปได้แต่ละวัน.....
หนักกว่าที่คิดไว้เยอะมากครับ.....เป็นอาชีพที่หลายคนมองว่าดี เพียงแต่มองที่ปลายทาง
แต่ไม่เห็นระหว่างทาง....ว่าพวกเขาเจออะไรบ้าง
---------- เพิ่มเติม + แก้ไข -----------
เห็นมีบางเพจแชร์ไปแล้ว ขอมาเพิ่มเติมนะครับ
ที่พูดมาคือ มุมมองของคนส่วนใหญ่ที่มีต่ออาชีพครู
จากการได้เข้ามาสัมผัสแล้วรายละเอียดปลีกย่อยมีอะไรบ้าง ยังมีอีกเยอะ ที่ยังไมไ่ด้กล่าว
ไม่ได้มีตัวอักษรไหนที่บอกว่า ผมจะท้อ หรือ ลำบาก จนคิดจะลาออก บางคนบอกว่าเหนื่อยก็ลาออก
เหนื่อยแล้ว....จำเป็นต้องมีหนทางเดียว คือ ลาออก?
เข้าใจตัวเองดีว่า เลือกหนทางนี้แล้ว ก็ต้องเดิน.....ให้ดีที่สุด
เป็นเพียงการแชร์ประสบการณ์ มุมมอง.....สำหรับคนที่ยังไม่เคยเข้ามาสัมผัส
หรือ น้องๆที่....กำลังเลือกเส้นทางอาชีพ เพราะหากเลือกแล้วมันก็ยากที่จะถอยหลัง
เป็นครู....ไม่ได้ สบาย อย่างที่ใครหลายคนคิด
แต่เราคือความหวังที่จะทำให้พ่อ แม่ ภูมิใจ
จึงเลือกหนทางที่จะไป ต่อ...จึงเลือกที่จะ รับราชการ ตามรอยพ่อ
แต่ความโชคดีอีกอย่างคือ สามารถไปกลับได้ ในหนทาง 4 เลน สะดวกสบาย
กับระยะทางเพียง 30 กิโล ไปกลับ 60 กิโลต่อวัน เดินทาง สบายๆ 25-30 นาทีถึงโรงเรียน
เป็นโรงเรียนประถมขนาดเล็กที่มีนักเรียนไม่ถึงครึ่งร้อยคน....ฟัง ไม่ผิด ไม่ถึง ครึ่ง....ร้อย
ด้วยความที่นักเรียนส่วนมากอาศัย อยู่กับ ตา ยาย
พ่อ แม่ เดินทางไปทำงานในเมืองกันเป็นส่วนมาก นักเรียนที่ประจำชั้นอยู่ทุกคน ล้วนอยู่กับตากับยาย
ย้ำอีกครั้ง....ทุกคน ทำให้อุปนิสัย บางอย่างที่แสดงออกมาก แตกต่างจาก เด็กทั่วไปอย่างเห็นได้ชัด
เรียกได้ว่า กว่าจะหมดวันได้....แทบเป็นลม ครูใน รร ล้วนพากันส่ายหัว
กิจกรรมทุกอย่าง ต้องขยับ ต้องนำนักเรียนลงมือปฏิบัติ ทั้งกิจกรรมการเรียน การสอน
ที่นอกจากจะตะโกนคนตอนนี้ คอแทบระเบิดแล้ว ยังมีกิจกรรมพัฒนาผู้เรียนด้านอื่นๆ ทั้งด้านคุณธรรม จริยธรรม
การพัฒนาทั้งด้าน วิชาการ กิจกรรม กีฬา ดนตรี ให้ครบองค์ ของหลักสูตร
กลับมาถึงบ้านสลบทุกวัน.....อ่อนเปลี้ย เสียขา ต้องนั่งตั้งหลัก กันนานเลยกว่าจะทำอย่างอื่นต่อได้
กว่าจะเรียน กว่าจะสอบ กว่าจะผ่าน กว่าจะเรียก กว่าจะผ่านไปได้แต่ละวัน.....
หนักกว่าที่คิดไว้เยอะมากครับ.....เป็นอาชีพที่หลายคนมองว่าดี เพียงแต่มองที่ปลายทาง
แต่ไม่เห็นระหว่างทาง....ว่าพวกเขาเจออะไรบ้าง
---------- เพิ่มเติม + แก้ไข -----------
เห็นมีบางเพจแชร์ไปแล้ว ขอมาเพิ่มเติมนะครับ
ที่พูดมาคือ มุมมองของคนส่วนใหญ่ที่มีต่ออาชีพครู
จากการได้เข้ามาสัมผัสแล้วรายละเอียดปลีกย่อยมีอะไรบ้าง ยังมีอีกเยอะ ที่ยังไมไ่ด้กล่าว
ไม่ได้มีตัวอักษรไหนที่บอกว่า ผมจะท้อ หรือ ลำบาก จนคิดจะลาออก บางคนบอกว่าเหนื่อยก็ลาออก
เหนื่อยแล้ว....จำเป็นต้องมีหนทางเดียว คือ ลาออก?
เข้าใจตัวเองดีว่า เลือกหนทางนี้แล้ว ก็ต้องเดิน.....ให้ดีที่สุด
เป็นเพียงการแชร์ประสบการณ์ มุมมอง.....สำหรับคนที่ยังไม่เคยเข้ามาสัมผัส
หรือ น้องๆที่....กำลังเลือกเส้นทางอาชีพ เพราะหากเลือกแล้วมันก็ยากที่จะถอยหลัง