ความรักกับความจน โคตรเป็นอุปสรรคในการใช้ชีวิตของเราเลย

👉🏻บางทีก็เหนื่อย จะบอกจะพูดก็ไม่ได้จะปรึกษาใครก็ไม่กล้า เรามันเป็นคนมีตัวเลือกน้อย จะคุยกับแม่ก็กลัวแม่เครียด แม่ต้องเหนื่อยกับที่บ้าน จะคุยกับเพื่อนก็เกรงใจเพราะมันไม่ใช่ปรึกษาของเค้า การที่เราเกิดมาโดยไม่มีอะไรเป็นของตัวเองมันโคตรแย่เลย ต้องรอทุกอย่างจากคนอื่น
       👉🏻เรามาเรียนที่มหาลัย เรามีแฟน แฟนเราเป็นทอมนะคะ เราเช่าหอด้วยกัน เรามีฐานะต่างกันค่ะ เราไม่ค่อยมีเงิน ส่วนแฟนมี ของทุกสิ่งทุกอย่างเราต้องเอาจากแฟน เช่นที่นอน รถมอเตอร์ไซค์ แล้วเราก็ทำงานพาร์ทไทม์เพื่อหาเงินไปด้วย แฟนเราก็ทำงาน แต่เค้าทำทุกวัน ส่วนเราทำศุกร์ เสาร์ อาทิตย์ เรากับแฟนก็เริ่มอยากได้เครื่องซัก ตู้เย็น เลยซื้อมาโดยที่แฟนจ่ายก่อนเพราะเราไม่มีเงินสำรอง เราก็ต้องทำงานและช่วยเค้าออกเงินค่าของคนละครึ่งๆ  แต่พอทะเลาะกันที แฟนก็จะเอาของพวกนี้มาทะเลาะกับเรา พอเราอาจว่าจะออก แฟนก็ให้เราออก โดยที่ไม่พูดเรื่องของที่เราช่วยกันซื้อ เราอึดอัดมาก เพราะจะคุยกับแม่ เราก็ไม่กล้าคุยเพราะไม่อยากให้แม่คิดมาก แม่เราต้องดูแลพ่อที่ป่วย เราอยากจะปรึกษาเพื่อนแต่ก็เกรงใจ เรารู้สึกเหนื่อย กับปัญหาที่เกิดขึ้น ชีวิตเราเจอกับปัญหาหลายอย่าง เรากลัวเราเป็นโรคซึมเศร้าโดยที่เราไม่รู้ตัว แต่เราไม่เคยคิดฆ่าตัวตาย เพราะเราต้องรีบเรียนให้จบเพื่อดูแลพ่อแม่และน้อง เราควรจะทำไงดีกับความคิดเราตอนนี้ กับแฟนเราตอนนี้ อยากออกมาแต่ออกไม่ได้ ถ้าออกเรา เราก็ไม่รู้จะเอาเงินที่ไหนหาหอใหม่ ค่ากิน ค่าอยู่อีก เราเบื่อคำพูดที่แฟนชอบดูถูกว่าเราไม่ไหนไม่ได้ ต้องอยู่กับมัน ถ้าไปอยู่กับคนอื่นเค้าไม่เอาเราหรอก เราแย่ขนาดนั้นเลยหรอทุกคน