O รูปนามเอย .. O

0 ฟ้าไร้ฝนหล่นร่วง .. ถึงช่วงแดด ปล่อยรังสีเพื่อจะแผดเพื่อจะเผา ชั่วเพียงไฟลามธูป, บางรูปเงา พร้อมเดียงสาวัยเยาว์ .. ก็เข้าครอง 0 กอปรท่วงทีบทกรรมอย่างธรรมชาติ คลายวงวาสน์รองรับให้จับจ้อง ท่วงทีนั้นสำ

O โอ ยอดรัก .. ที่จำหลักลงทรวงคือห่วงหา เสียงกระซิบ, สั่นไหวแห่งนัยน์ตา เผยความว้าวุ่นอยู่ไม่รู้คลาย O ปรารถนาย่อมช่วงโชน แววอ่อนโยน แหนหวงย่อมช่วงฉาย หวงความคำแผ่วกระซิบ แววปริบปราย ที่ค่อยถ่ายทอดสู

0 เยี่ยงไรหนอคิดย้อน .. แล้วร้อนรุ่ม กับเร้ารุมในจิตด้วยคิดถึง เหมือนแววตาวามนั้น .. ร่วมกันตรึง รอยหวานซึ้งลงทรวงแล้วหน่วงไว้ 0 จงรู้เถิด .. คะนึงหาบรรดามี มากกว่าที่รูปพรรณเคยฝันใฝ่ ทุกผูกพันทุกช่วง

O รูปเอย .. รูปแพงเจ้า ค่ำจดเช้าแต่ละห้อยเฝ้าคอยเห็น ในดวงจิตเหงาเงียบก็เพียบเพ็ญ ความเอื้อเอ็นดูล้ำ .. คอยค้ำคา O เคยหรือใจ-หยุดคิด-แม้นิดหนึ่ง หยุดซาบซึ้งความวอน .. ออดอ้อนหา ทุกหลับฝัน .. คำนึงก็ตร

0 เมื่อไม่ต้องแข็งขืนหรือฝืนสภาพ งดงามก็ทอทาบบนภาพนั่น ธรรมชาติโดยท่วงที .. บัดนี้พลัน ตระกองขวัญอีกฝั่ง .. สุดรั้งคืน 0 ตั้งแต่แรกเหลียวสบก็พบว่า แววในตาเติมแต้มความแช่มชื่น เสริมองคาพยพช่วยกลบกลืน ว

.. https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=10-2014&date=13&group=11&gblog=591

0 สุดทางรักเหลือชังไว้สั่งเชือด สยามรัฐฤาหยดเลือดจะเหือดหาย เหล่าแวดล้อมพร้อมมีดเริ่มกรีดกราย รอหยาดเลือดรวมสายที่ปลายคม 0 สุดเส้นทางสายรัก, ที่ปักขวาง คือกฎสร้างกำกับรอทับถม ปริยายถ่อยเถื่อนวางเงื่อน

O นิ้วเรียวในอุ้งมือราวยื้อยุด ตรึงภาพฉุดฉวยฝ่า-โศกาสมัย ก้าวย่างจึงปวดร้าวทุกก้าวไป ด้านชาที่ด้านในฝ่าได้ฤา O ปวงแวดล้อมคล้ายเฉพาะจะเยาะเย้ย ให้คุ้นเคยแรงพิโยคที่โลกสื่อ แขนคล้องแขนรูปประโลมยิ่งโหมกร

O ริ้วภูษา, นวลลออเหมือนต่อเรื่อง ผ่านย่างเยื้องรูปโฉมล้อมโลมขวัญ ดั่งสายน้ำเลี้ยวไหลล้อมไพรวัลย์ โอบไอชื้นลูบพรรณร่วมกันมา O สายน้ำโอบสิงขรซอกซอนเลี้ยว อีกร่างเปรียววางรอยดั่งคอยท่า ขจีแห่งหิมวัลย์ล้

O พร้อมรูปหน้าก้มต่ำเหมือนก้ำกึ่ง เม้มเรียวปากแกมบึ้งอยู่ซึ่งหน้า อีกแก้มเนื้อเนียนลออเหมือนล้อตา ให้วกหา-วกวน .. อยู่อลเวง O โลกแวดล้อมเบื้องหน้าเมื่อตาสบ ราวถูกลบด้วยนิมิตแห่งพิศเพ่ง อ่อนไหวทั่วเขตค