ผมเป็นคนหนึ่งที่เล่นบอลไม่เก่งเลย แต่ชอบเล่น วิ่งตำแหน่งก็ยังผิดถูก ตอนดูตามทีวีดูจะเข้าใจการเล่นมากกว่าตัวเองลงไปเล่น อายุก็คงไม่ทันฝึกพื้นฐานให้แน่นแล้ว แต่ วันนี้ คิดว่าอยากแชร์ ในความแปลกของระดับชั้นฝีเท้า ที่เกี่ยวโยงกัน ซึ่งบางที มันก็ไม่ต่างกับ ระดับชาติ ดังนี้
ในหลายครั้งที่ผมเชื่อว่าหลายๆคนก็ไม่ต่างจากผม ในกรุงเทพ และ ปริมณฑล ทุกวันนี้ มีสนามหญ้าเทียมเปิดลีค มากมาย เปิดการแข่งขันกัน ทำให้คน ได้ทดสอบความสามารถตัวเอง ตามระดับต่างๆมากขึ้น ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดี
จากการเป็นคนชอบดูบอล อยากเข้าใจมัน แต่ก็ไม่ได้ขยันถึงขนาดจะไปเรียน มักจะเจอปัญหา ระหว่างเล่น เสมอ คือ ในบางสนามที่เราเจอคนที่ เล่นเป็นน้อยกว่าเรา ผมจะรู้สึกเล่นง่าย เก่งขึ้นมา ดูทำอะไรคล่องมากขึ้น และที่สำคัญ ดูไม่ค่อยเหนื่อย
แต่พอถึงเวลาไปลองแข่ง เปรียบเทียบเช่น ผมเตะบอลระดับสมันน้อย ไปเจอ หมูป่า สิ่งที่ผมได้นอกจากความตื่นเต้น คือ ความกดดัน จากที่เคยจับบอลช้านะ กระฉอกนะ แต่พอจะไปเอามาเล่นได้ กลับกลายเป็น ทำไมเขาเร็วจังวะ เข้าหนัก กรรมการไม่เป่า เอ้าไม่ฟาล์วเหรอ แล้ว รู้สึกอึดอัด ทำไรไม่ทันไปหมดเลย ทั้งๆที่ เราไม่ได้เจอทีทชาตินะ เพราะเราห่วยไปแน่ๆเลย ซึ่งก็จริง
แล้วหลังจากที่ผมไม่ค่อยอินบอลต่างประเทศ มาเชียร์บอลไทยเรื่อยๆ ซึ่งอาจจะเรียกว่า เด็กเห่อ..... คนนึงที่อายุพอสมควร ก็ได้เห็นอะไรคล้ายๆ ไม่ต่างกับ บอลบ้านๆ ปัญหาเดียวกัน แค่มันคนละระดับ
นั่นก็คือ พอเราเจอทีมที่ด้อยกว่า ถ้านับจากวันที่ทีมชาติเรา คึกคัก มีเรี่ยวแรง มีแรงจูงใจวิ่ง เราจะดูกดอีกทีม เหมือน ระดับโลก เตะกระชับมิตรกับพม่า อะไรทำนองนั้น แต่ปัจจุบันสิ่งที่ดูจะเป็นการบ้านหนักกว่าก็คือ สมันเริ่มกลายร่างกันหมดได้แล้ว
หลังจากที่คนชอบเตะบอลบ้านๆ กากๆคนนึงรู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูก อยากจะเล่นให้ดีขึ้นกับเขา ก็เลย พยายามให้คนเก่งหรือเป็นบอล บอกสอน ว่าควรทำอะไรตอนไหน และที่สำคัญ เขาไล่ผมไปแปบอลกับเด็ก
ปัญหาที่ผ่านมายี่สิบปีที่มักจะเจอแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ คือ สมัยผม เวลาลงไปเล่นๆ เด็กเกินครึ่งมักจะหม่เล่นลิงชิงบอล ไม่แปบอล แต่จะซ้อมยิงประตู และ ด้วยจินตนการที่ดูไฮไล้ท์กันมาไม่มากก็น้อย แต่ละคนมักจะ อนุมานตัวเองเป็นเทพองค์นั้น และ ทำท่ายากเลียนแบบ
ปัญหาที่น่าสนใจกว่าสำหรับผมก็คือ เวลาผ่านไป ยี่สิบปี ในวันที่ ยูทูป และ ความรู้ทุกสาขาวิชา ดูจะเข้าถึงง่าย มีอะไรให้เลือกมากมาย
สิ่งที่มักจะเห็นเหมือนเดิมไม่ว่าไปสนามไหน ที่เตะเล่นก็คือ การซ้อม “ยิงประตู!!!!” มีเด็กน้อยคนมาก ที่มาซ้อม แปบอล ผมรู้สึกเป็นคนวัยกลางคนคนเดียว ที่พยายามหาเด็กมาช่วยแปบอลให้ผมฝึกจับ และ แปส่งไปมา
ผมไม่กล้าบังอาจไปวิจารณ์ระดับชาติแน่นอน เพราะมีอะไรอีกหลายอย่างที่นังไม่เข้าใจ แทคติต ปรัชญา จริงๆ คืออะไร ก็ไม่รู้
แต่ที่พอจะจับต้องได้ คือ ทรรศนคติ รึเปล่า ที่มันวนเวียน
อย่างที่เขียนแสดงความเห็นหลายครั้งว่า จะระดับโลก ระดับชาติ อบต อบจ เรามีสังคมที่น้อยกลุ่มถ้าไม่ได่เรียน หรือ โดนบังคับมา ที่จะฝึกพื้นฐานเป็นนิสัย เพราะเราติดเล่น อยากเล่น รีบจะเล่น โดยที่ข้ามพื้นฐานไปพอสมควร (ผมหมายถึงคนทั่วไปในหลายที่ที่ไปเจอนะครับ)
ทีนี้อาจจะมีคนมีพรสวรรค์ ในกบุ่มสิบคนที่จับบอลห่วย จับบอลกลางๆก็ดูเก่งเอาตัวรอด พอเปิดกะลาไปเจอ บอลเก่งๆ จับบอลกลางๆดูช้าไปทันที
เรื่องพวกนี้เท่าที่ผมสังเกตุ มันน่าแปลกตรงที่ มันมีมานานมากและปัญหามันก็เรื่องเดิม แต่ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมหาเด็กไทยน้อยคนที่จะมีพื้นฐานแน่นเทียบเคียงต่างชาติที่ได้มาตรฐานสากล ปัญหาจริงๆ คืออะไร ผมจึงมองไปทางปัญหาด้านการศึกษาหรือ ระบบการสร้างตั้งแต่ เยาวชน เหมือน ปัญหา ครูที่สอนนักเรียนรึเปล่า หรือ ระบบที่เราใช้
ขอโทษที่ยาวนะครับ แต่มาถึงตรงนี้ ผมค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าที่คิดน่าจะมีส่วน ฝพอสมควร เรามีไทยลีคแล้ว เด็กมีพื้นฐานดีขึ้นมากแล้ว มีคนมาสอนวิธีการที่สากล และ คนเรียนพร้อมมากขึ้นแล้ว แต่ติดตรงเราทำให้แพร่หลายเข้าถึงง่ายและยั่งยืนไม่ได้ เท่ากับความต้องการความสำเร็จ ผมว่าบ้านเราติดตรงนี้
มันก็ คือ วัฒนธรรมของเรา วิธีการคิด
แต่ผมเชื่อว่าในเมื่อเริ่มมีแบบ เจ ชนาธิป มี อุ้ม เริ่มเพิ่มมาทีละคนสองคน วันนี้ ยังกระเผลก แต่ก็เริ่มเดินได้ สักวัน คงจะมี เดนิส เบิร์กแคมป์ ในร่างคนไทยให้ผมได้เห็น
แต่ก่อนอื่น ผมสงสัยมานานแล้ว ทำไมเด็กชอบ ซ้อม”ยิงประตู” ก่อน ซ้อม แปบอล จับบอล ทั้งที่ต่อให้ไม่รู้ระยะเวลาหนึ่ง ก็น่าจะเจอปัญหาด้วยตนเองว่า ถึงเวลาจับไม่ได้ จะเอาเวลาไหนมายิง
จับดีแบบสุดๆของบ้านเรา ก็ไม่เท่าพร้อมเล่นของสากล ตอนนี้ แทคติคเริ่มช่วยมากขึ้น แต่ถ้าดูนัดซาอุ ผมขอใช้คำว่า “ดีมากแล้วครับภูมิใจมากๆ แค่มันยังดีไม่พอ และ มันต้องอดทนดิเนขึ้นไปอีกระดับให้พ้นน้ำ”
สักวันเถอะ ซาอุ ต้องร้องขอชีวิต !!!
บทความนี้แล้วปต่คนจะตีความ แต่ อยากแชร์สู่กันฟังว่า การเล่นบอลเอาสนุกกากๆตามชุมชน เช่น ผมคนหนึ่ง อาจเกี่ยวโยงระดับชาติ..
ในหลายครั้งที่ผมเชื่อว่าหลายๆคนก็ไม่ต่างจากผม ในกรุงเทพ และ ปริมณฑล ทุกวันนี้ มีสนามหญ้าเทียมเปิดลีค มากมาย เปิดการแข่งขันกัน ทำให้คน ได้ทดสอบความสามารถตัวเอง ตามระดับต่างๆมากขึ้น ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ดี
จากการเป็นคนชอบดูบอล อยากเข้าใจมัน แต่ก็ไม่ได้ขยันถึงขนาดจะไปเรียน มักจะเจอปัญหา ระหว่างเล่น เสมอ คือ ในบางสนามที่เราเจอคนที่ เล่นเป็นน้อยกว่าเรา ผมจะรู้สึกเล่นง่าย เก่งขึ้นมา ดูทำอะไรคล่องมากขึ้น และที่สำคัญ ดูไม่ค่อยเหนื่อย
แต่พอถึงเวลาไปลองแข่ง เปรียบเทียบเช่น ผมเตะบอลระดับสมันน้อย ไปเจอ หมูป่า สิ่งที่ผมได้นอกจากความตื่นเต้น คือ ความกดดัน จากที่เคยจับบอลช้านะ กระฉอกนะ แต่พอจะไปเอามาเล่นได้ กลับกลายเป็น ทำไมเขาเร็วจังวะ เข้าหนัก กรรมการไม่เป่า เอ้าไม่ฟาล์วเหรอ แล้ว รู้สึกอึดอัด ทำไรไม่ทันไปหมดเลย ทั้งๆที่ เราไม่ได้เจอทีทชาตินะ เพราะเราห่วยไปแน่ๆเลย ซึ่งก็จริง
แล้วหลังจากที่ผมไม่ค่อยอินบอลต่างประเทศ มาเชียร์บอลไทยเรื่อยๆ ซึ่งอาจจะเรียกว่า เด็กเห่อ..... คนนึงที่อายุพอสมควร ก็ได้เห็นอะไรคล้ายๆ ไม่ต่างกับ บอลบ้านๆ ปัญหาเดียวกัน แค่มันคนละระดับ
นั่นก็คือ พอเราเจอทีมที่ด้อยกว่า ถ้านับจากวันที่ทีมชาติเรา คึกคัก มีเรี่ยวแรง มีแรงจูงใจวิ่ง เราจะดูกดอีกทีม เหมือน ระดับโลก เตะกระชับมิตรกับพม่า อะไรทำนองนั้น แต่ปัจจุบันสิ่งที่ดูจะเป็นการบ้านหนักกว่าก็คือ สมันเริ่มกลายร่างกันหมดได้แล้ว
หลังจากที่คนชอบเตะบอลบ้านๆ กากๆคนนึงรู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูก อยากจะเล่นให้ดีขึ้นกับเขา ก็เลย พยายามให้คนเก่งหรือเป็นบอล บอกสอน ว่าควรทำอะไรตอนไหน และที่สำคัญ เขาไล่ผมไปแปบอลกับเด็ก
ปัญหาที่ผ่านมายี่สิบปีที่มักจะเจอแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ คือ สมัยผม เวลาลงไปเล่นๆ เด็กเกินครึ่งมักจะหม่เล่นลิงชิงบอล ไม่แปบอล แต่จะซ้อมยิงประตู และ ด้วยจินตนการที่ดูไฮไล้ท์กันมาไม่มากก็น้อย แต่ละคนมักจะ อนุมานตัวเองเป็นเทพองค์นั้น และ ทำท่ายากเลียนแบบ
ปัญหาที่น่าสนใจกว่าสำหรับผมก็คือ เวลาผ่านไป ยี่สิบปี ในวันที่ ยูทูป และ ความรู้ทุกสาขาวิชา ดูจะเข้าถึงง่าย มีอะไรให้เลือกมากมาย
สิ่งที่มักจะเห็นเหมือนเดิมไม่ว่าไปสนามไหน ที่เตะเล่นก็คือ การซ้อม “ยิงประตู!!!!” มีเด็กน้อยคนมาก ที่มาซ้อม แปบอล ผมรู้สึกเป็นคนวัยกลางคนคนเดียว ที่พยายามหาเด็กมาช่วยแปบอลให้ผมฝึกจับ และ แปส่งไปมา
ผมไม่กล้าบังอาจไปวิจารณ์ระดับชาติแน่นอน เพราะมีอะไรอีกหลายอย่างที่นังไม่เข้าใจ แทคติต ปรัชญา จริงๆ คืออะไร ก็ไม่รู้
แต่ที่พอจะจับต้องได้ คือ ทรรศนคติ รึเปล่า ที่มันวนเวียน
อย่างที่เขียนแสดงความเห็นหลายครั้งว่า จะระดับโลก ระดับชาติ อบต อบจ เรามีสังคมที่น้อยกลุ่มถ้าไม่ได่เรียน หรือ โดนบังคับมา ที่จะฝึกพื้นฐานเป็นนิสัย เพราะเราติดเล่น อยากเล่น รีบจะเล่น โดยที่ข้ามพื้นฐานไปพอสมควร (ผมหมายถึงคนทั่วไปในหลายที่ที่ไปเจอนะครับ)
ทีนี้อาจจะมีคนมีพรสวรรค์ ในกบุ่มสิบคนที่จับบอลห่วย จับบอลกลางๆก็ดูเก่งเอาตัวรอด พอเปิดกะลาไปเจอ บอลเก่งๆ จับบอลกลางๆดูช้าไปทันที
เรื่องพวกนี้เท่าที่ผมสังเกตุ มันน่าแปลกตรงที่ มันมีมานานมากและปัญหามันก็เรื่องเดิม แต่ผมอดสงสัยไม่ได้ว่า ทำไมหาเด็กไทยน้อยคนที่จะมีพื้นฐานแน่นเทียบเคียงต่างชาติที่ได้มาตรฐานสากล ปัญหาจริงๆ คืออะไร ผมจึงมองไปทางปัญหาด้านการศึกษาหรือ ระบบการสร้างตั้งแต่ เยาวชน เหมือน ปัญหา ครูที่สอนนักเรียนรึเปล่า หรือ ระบบที่เราใช้
ขอโทษที่ยาวนะครับ แต่มาถึงตรงนี้ ผมค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าที่คิดน่าจะมีส่วน ฝพอสมควร เรามีไทยลีคแล้ว เด็กมีพื้นฐานดีขึ้นมากแล้ว มีคนมาสอนวิธีการที่สากล และ คนเรียนพร้อมมากขึ้นแล้ว แต่ติดตรงเราทำให้แพร่หลายเข้าถึงง่ายและยั่งยืนไม่ได้ เท่ากับความต้องการความสำเร็จ ผมว่าบ้านเราติดตรงนี้
มันก็ คือ วัฒนธรรมของเรา วิธีการคิด
แต่ผมเชื่อว่าในเมื่อเริ่มมีแบบ เจ ชนาธิป มี อุ้ม เริ่มเพิ่มมาทีละคนสองคน วันนี้ ยังกระเผลก แต่ก็เริ่มเดินได้ สักวัน คงจะมี เดนิส เบิร์กแคมป์ ในร่างคนไทยให้ผมได้เห็น
แต่ก่อนอื่น ผมสงสัยมานานแล้ว ทำไมเด็กชอบ ซ้อม”ยิงประตู” ก่อน ซ้อม แปบอล จับบอล ทั้งที่ต่อให้ไม่รู้ระยะเวลาหนึ่ง ก็น่าจะเจอปัญหาด้วยตนเองว่า ถึงเวลาจับไม่ได้ จะเอาเวลาไหนมายิง
จับดีแบบสุดๆของบ้านเรา ก็ไม่เท่าพร้อมเล่นของสากล ตอนนี้ แทคติคเริ่มช่วยมากขึ้น แต่ถ้าดูนัดซาอุ ผมขอใช้คำว่า “ดีมากแล้วครับภูมิใจมากๆ แค่มันยังดีไม่พอ และ มันต้องอดทนดิเนขึ้นไปอีกระดับให้พ้นน้ำ”
สักวันเถอะ ซาอุ ต้องร้องขอชีวิต !!!