คือเรื่องมีอยู่ว่า เรามีแฟน ต่างชาติ มาอยู่ต่างประเทศกับพ่อแม่และลูกเราได้10ปีแล้วปีแล้ว เลิกกับแฟนคนไทยตอนมาอยู่ต่างประเทศด้วยกันได้ปีนึง หลังจากนั้นก็โสดมาหลายปีมาก จนมาเจอแฟนคนนี้ เค้าดีทุกอย่าง หน้าตาดี การงานโอเคร แต่มีลูกติด2คน ซึ่งเราก็มีลูกติด2คน พอสรุป ก็คบกันย้ายมาอยู่เสยกันทุกอย่างแลดูดีไปหมด จนกะทั่งหลังๆเราเริ่มรู้สึก ว่า การใช้ชีวิตและนิสัย เราต่างกัน แต่เราก็พยายามจูนหากัน อยากรักษาครอบครัวไว้ แต่เราเริ่มรู้สึกไม่มีความสุข อยากเลิก อยากอยู่คนเดียว เราเป็นคนชอบอยู่คนเดียวแต่ไหนแต่ไร หลังๆมาเค้าจับได้ว่าเราไปนอกใจ ครั้งนึง ซึงเราก็ยอมรับ เราบอกให้เค้าไปเถอะอย่าให้อภัยเราเลย ถ้าเราดีจิง เราจะไม่ทำแบบนั้น แต่เค้าก็เลือกที่จะอยู่ต่อ เราก็รู้สึกผิด ไม่กล้าทิ้งเค้า แต่เรากลับทุกใจเอง หดหู่ไม่มีความสุข
อยากหนีไปไหนสักที่ อยากบอหเลิกแต่ก็อดสงสารไม่ได้เพราะเวลา เราขอเลิก เค้า ก็มีท่าที แบบ เหมือน หดหู่แบบ น่าสงสารสุดๆ เราไม่รู้จะทำงัยดี รู้สึก ไม่มีทางออก
อยากเลิกกับแฟน แต่สงสาร เค้าไม่ผิดเลย แต่พึ่งรู้ว่าเข้ากันไม่ได้สักเรื่อง
อยากหนีไปไหนสักที่ อยากบอหเลิกแต่ก็อดสงสารไม่ได้เพราะเวลา เราขอเลิก เค้า ก็มีท่าที แบบ เหมือน หดหู่แบบ น่าสงสารสุดๆ เราไม่รู้จะทำงัยดี รู้สึก ไม่มีทางออก