รักแฟนมากจนยอมให้อภัย

หนูอายุ32แฟนอายุ40 แฟนมีครอบครัวอยู่แล้วนะคะเขาอยุ่ด้วยกันมา20ปีแล้วหนูรุ้ทุกอย่างแต่ก็เลือกที่จะคุยกับเขา เขาเป็นคนดีทุกอย่างเลยค่ะ เราคุยกันคบกันได้ปีกว่าแล้ว เขาทำงานมีเวลาคุยกันตลอดค่ะไปไหนมาไหนบอ

คือเราเพิ่งเริ่มคบกันเป็นแฟนค่ะ อยุ่ดีๆเค้าก้อไม่พูดด้วย เริ่มแรกคบกันได้ 1 สัปดาห์มาขอเลิกพร้อมบอกว่าลองใจจริงๆไม่เลิกหรอก ผ่านมาสักพัก หาเรื่องทะเลาะอีกครั้ง พอมารอบนี้ เค้าถามว่าเมื่อไหร่จะย้ายมาอย

ตอนนี้ทรมานใจมากค่ะ พยามนึกถึงธรรมะ เราเป็นคนยึดติดกับแฟนมาก พออะไรที่มันไม่เป็นอย่างหวังเราก็เสียใจ กลายเปนเราชวนทะเลาะ ยิ่งเรียกร้องเค้ายิ่งห่างเหิน กลัวมาก เค้าไม่ใส่ใจเราเหมือนเดิม แต่ยังเชื่อว่าเ

ตั้งแต่เริ่มคบกับแฟนก้อยากอยู่แบบชิลๆ ไว้ใจกัน รักกันก้พอ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น แฟนเราเปนคนขี้หึง แล้วก้ชอบทำตัวเปนเจ้าของมากๆ ชอบคิดว่าเราจะไปอ่อยคนนู้นคนนี้ จนเราก้รู้สึกกะเค้าแบบนั้นเหมือนกัน คือ ขี้

ตามเดิมที่เคยเล่า หลังๆ นี่แฟนเราเป็นหนักมาก ถึงขั้นเอ่ยปาก อยากอยุ่คนเดียว ไล่เราออกจากบ้าน แต่ก็บอกว่าที่ไล่เพราะมั่นไส้เรา ไม่อยากไล่จริงๆ และยังคงบ้าคลั่งถ่ายรูปหนักมาก ทั้งๆที่บอกว่า อายุ 40 ปี จ

เราดูใบกับคนนึง ถึงขั้นย้ายมาอยุ่ด้วยกันได้ 3 เดือน เมื่อเร็วๆ มานี้ เราจับได้ว่าเค้ายังไม่เลิกกับคนเก่า ถึงขั้นไปมาหากัน  นอนด้วยกัน สุดท้าย เค้าเลือกจะความสัมพันธ์ทั้ง2ฝ่าย  ตอนที่อยู่กับ

ไม่อยากดราม่าแต่….. มันก็เศร้านะ….. ทำไงดี…..? หรือเราคิดมากไปเอง…. ปล. การแต่งตัว เสื้อผ้า โทนสีห้อง อื่นๆ.................

เจอแต่คนใจร้าย รักแต่ตัวเอง เศร้า…