อกหักให้ไปวิ่ง จากใจคนขี้เกียจ
ต่อจากกระทู้ที่แล้ว เราโดนแฟนบอกเลิกหลังจากคบกันมา แปดปี
เมื่อเวลาผ่านไป 2 สัปดาห์ วันแรกๆ เหมือนจะผ่านไปได้ง่ายๆ เพราะคิดถึงตัวเองเยอะขึ้น
พอเวลาผ่านไป 3-4 วัน รู้สึกว่า ในใจมัน โหวงไปหมด มีที่ว่างขนาดใหญ่มากๆ
อยู่ในนั้น ไม่ว่าจะพยายามหายใจลึกแค่ไหน หัวใจก็ทำงานได้ไม่พอ
สำหรับคนที่ผิดหวังแบบหนักมากๆอย่างเรา ในช่วงแรกๆ การตื่นนอนช่างยากเย็น การไปทำงานช่างทรมาน
ชั้นอยากนอนอยู่นิ่งๆ ไม่ไหวติง หรือร้องไห้ จนตายไปข้าง แต่เราก็รู้ตัวเองว่า ถ้าร้องไห้ต่อไปคนที่ตายคือเรานี่แหละ
คนที่ทิ้งเราไปเค้าจะมาสนใจอะไร กับคนที่เค้าไม่รักแล้ว
เลยไปหารีวิว ในพันทิพบ้าง ในบล็อกเก่าๆบ้าง หาวิธีทำอะไรซักอย่างให้พ้นเรื่องนี้ไปได้
เลยไปพบ บทความหนึ่ง บอกว่าอกหักให้ไปวิ่ง แล้วการวิ่งมันดียังไง
เราที่น้ำหนักตัวมาก ปล่อยตัวมา แปดปี เกลียดการออกกำลังกายเป็นทุนเดิม และเป็นโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ
จะไปวิ่ง ? จะดีเหรอ ? จะไปที่ไหน? จะไปยังไง?
ทุกอย่างต้องเตรียมตัว แค่ต้องทำ แล้วก็ลุกขึ้นมาจัดกระเป๋าเพื่อไปวิ่ง หลังเลิกงาน ที่สวนลุม
วันแรก วิ่ง 5 กิโล ด้วยเวลา 1 ชั่วโมง วิ่งไปร้องไห้ในใจไป เหนื่อย ปวดขา ไม่อยากวิ่งต่อแล้ว
แต่แข็งใจวิ่งต่อไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็เดิน วิ่งๆเดิน จนครบ 5 กิโล เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ในใจตอนนั้นคิดว่า
วันนี้เราทำสำเร็จ แล้ว+ความคิดเรื่องออกกำลังกายก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
ตอนนี้พยายามวิ่งให้ได้ อย่างน้อยสัปดาห์ละ 3 วัน ผลาญเวลาไปกับการวิ่งนอกบ้าน ก็ไม่ต้องกลับมาเจอสภาพแวดล้อมเดิม ๆ ที่เคยอยู่ด้วยกัน กลับมาก็ เหนื่อย นอน ไม่เหลือเวลาให้คิดอะไร
สัปดาห์แรก 5 กิโล วิ่ง 50 นาที สัปดาห์นี้ 45 นาที และต่อไป ก็อาจจะดีขึ้นเรื่อยๆ วิ่งเรื่อยๆ ไม่ต้องแข่งกับใคร วิ่งเพื่อหัวใจที่แข็งแกร่งมากขึ้น ไม่ได้อยากผอมสวยหรืออะไร ขนาดนั้น แต่ อยากจะทำอะไรให้สำเร็จด้วยตัวเองบ้าง
ล้มก็แค่ลุกขึ้นมา แค่ต้องทำ เท่านั้นเอง
ความรักที่ผ่านไป ชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่มีวันจะเหมือนเดิม คนที่ถูกทิ้ง อาจจะดูไร้ค่า แต่ถ้าวิ่งได้ ไปวิ่ง แล้วจะรู้ว่าตัวเอง ไม่ได้ไร้ค่าเลย เราวิ่งได้ด้วย เราทำเวลาดีขึ้น เราแข็งแกร่งขึ้น ทั้งร่างกายและจิตใจ
การอยู่คนเดียว มันยังยาก เสมอ แต่มันจะค่อยๆดีขึ้น ด้วยแรงใจแรงกายที่ค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น วิ่งต่อไป ไม่ได้วิ่งคนเดียวซักหน่อย
PaLm JutamasS
อกหักให้ไปวิ่ง เรื่องเล่าจากใจคนขี้เกียจ
ต่อจากกระทู้ที่แล้ว เราโดนแฟนบอกเลิกหลังจากคบกันมา แปดปี
เมื่อเวลาผ่านไป 2 สัปดาห์ วันแรกๆ เหมือนจะผ่านไปได้ง่ายๆ เพราะคิดถึงตัวเองเยอะขึ้น
พอเวลาผ่านไป 3-4 วัน รู้สึกว่า ในใจมัน โหวงไปหมด มีที่ว่างขนาดใหญ่มากๆ
อยู่ในนั้น ไม่ว่าจะพยายามหายใจลึกแค่ไหน หัวใจก็ทำงานได้ไม่พอ
สำหรับคนที่ผิดหวังแบบหนักมากๆอย่างเรา ในช่วงแรกๆ การตื่นนอนช่างยากเย็น การไปทำงานช่างทรมาน
ชั้นอยากนอนอยู่นิ่งๆ ไม่ไหวติง หรือร้องไห้ จนตายไปข้าง แต่เราก็รู้ตัวเองว่า ถ้าร้องไห้ต่อไปคนที่ตายคือเรานี่แหละ
คนที่ทิ้งเราไปเค้าจะมาสนใจอะไร กับคนที่เค้าไม่รักแล้ว
เลยไปหารีวิว ในพันทิพบ้าง ในบล็อกเก่าๆบ้าง หาวิธีทำอะไรซักอย่างให้พ้นเรื่องนี้ไปได้
เลยไปพบ บทความหนึ่ง บอกว่าอกหักให้ไปวิ่ง แล้วการวิ่งมันดียังไง
เราที่น้ำหนักตัวมาก ปล่อยตัวมา แปดปี เกลียดการออกกำลังกายเป็นทุนเดิม และเป็นโรคหัวใจเต้นผิดจังหวะ
จะไปวิ่ง ? จะดีเหรอ ? จะไปที่ไหน? จะไปยังไง?
ทุกอย่างต้องเตรียมตัว แค่ต้องทำ แล้วก็ลุกขึ้นมาจัดกระเป๋าเพื่อไปวิ่ง หลังเลิกงาน ที่สวนลุม
วันแรก วิ่ง 5 กิโล ด้วยเวลา 1 ชั่วโมง วิ่งไปร้องไห้ในใจไป เหนื่อย ปวดขา ไม่อยากวิ่งต่อแล้ว
แต่แข็งใจวิ่งต่อไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็เดิน วิ่งๆเดิน จนครบ 5 กิโล เวลาผ่านไป 1 ชั่วโมง ในใจตอนนั้นคิดว่า
วันนี้เราทำสำเร็จ แล้ว+ความคิดเรื่องออกกำลังกายก็เปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
ตอนนี้พยายามวิ่งให้ได้ อย่างน้อยสัปดาห์ละ 3 วัน ผลาญเวลาไปกับการวิ่งนอกบ้าน ก็ไม่ต้องกลับมาเจอสภาพแวดล้อมเดิม ๆ ที่เคยอยู่ด้วยกัน กลับมาก็ เหนื่อย นอน ไม่เหลือเวลาให้คิดอะไร
สัปดาห์แรก 5 กิโล วิ่ง 50 นาที สัปดาห์นี้ 45 นาที และต่อไป ก็อาจจะดีขึ้นเรื่อยๆ วิ่งเรื่อยๆ ไม่ต้องแข่งกับใคร วิ่งเพื่อหัวใจที่แข็งแกร่งมากขึ้น ไม่ได้อยากผอมสวยหรืออะไร ขนาดนั้น แต่ อยากจะทำอะไรให้สำเร็จด้วยตัวเองบ้าง
ล้มก็แค่ลุกขึ้นมา แค่ต้องทำ เท่านั้นเอง
ความรักที่ผ่านไป ชีวิตที่เปลี่ยนแปลงไปอย่างไม่มีวันจะเหมือนเดิม คนที่ถูกทิ้ง อาจจะดูไร้ค่า แต่ถ้าวิ่งได้ ไปวิ่ง แล้วจะรู้ว่าตัวเอง ไม่ได้ไร้ค่าเลย เราวิ่งได้ด้วย เราทำเวลาดีขึ้น เราแข็งแกร่งขึ้น ทั้งร่างกายและจิตใจ
การอยู่คนเดียว มันยังยาก เสมอ แต่มันจะค่อยๆดีขึ้น ด้วยแรงใจแรงกายที่ค่อยๆแข็งแกร่งขึ้น วิ่งต่อไป ไม่ได้วิ่งคนเดียวซักหน่อย
PaLm JutamasS