แอบชอบเพื่อนรุ่นเดียวกันอยู่ห้องเดียวกันเป็นนักบอล

คือเราเรียนม.ต้นมาด้วยกันเราเริ่มมารู้สึกตัวว่ามาชอบเขาตอนม.2แต่อยู่ห้องเดียวกันพอเรารู้สึกชอบเราก้อไปปรึกษาเพื่อนสนิทเราก็ไปทามเพิ่อนว่สเราแอบชอบเะอนคนนึงเทอว่าเราจะสมหวังไหมเพื่อนคนนั้นตอบกลับมาว่าจะสมหวังได้ไงเพราะเราเป็นกระเทยเราก็ทำไรไม่ถูกเลยถอยออกมาจากเพื่อนคนนั้นเราก็คอยมองเพื่อนคนนั้นมองตลอดแต่ทำไรไม่ได้เลยเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันปกติเราคุยกันเล่นกันตลอดพอข่าวกระจายออกไปเพื่อนในห้องเริ่มรู้เริ่มแซวเพื่อนนักบอลคนนั้นก็เริ่มตีตัวออกห่างจากเราไม่รู้รังเกียจเราหรือว่ากลัวเพื่อนล่อเราก็รู้สึกน้อยใจว่าทำไมเราไม่เกิดมาเป็นผู้หญิงจะได้ชอบผู้ชายจะได้มีแฟนเหมือนคนอื่นได้ทำไมต้องเกิดมาเป็นแบบนี้ด้วยเราก็ทำตัวเงี่ยบๆตีตัวออกห่างเฟมือนกันเพราะกลัวเพื่อนล่อแช้วกลัวเขาจะอายง่ากระเทยอย่างเราจะไปชอบอย่างเขาได้อย่างไฝ่สูงเกินไปหรือป่าวพอมาวันทำพานก่อนวันไหว้ครูเราก็อยู่ทำพานจนดึกกับเพื่อนๆแต่วันนั้นเขาฟมาซ้อมบอลพอดีพอทำพานเสร็จเขาก็มาถามเราว่ากลับบ้านยังไงเราก็บอกว่าเดินกลับทำไมหรอเพื่อนเราที่เป็นนักบอลคนที่เราแอบชอบเขาบอกว่าเดียวไปส่งไหมเราก็รู้สึกดีนะแต่ก็กลัวเพื่แนจะล้อเขาเราเลยปฏิเสธไปว่าไม่เป็นไรเกี้ยวเราเดินกลับเองได้ไกล้ๆแค่นี้เองเขาก็ถามว่าแน่ใจหรอเราก็บอกว่าอื้มมแน่ใจหลังจากนั้นก้อเกอนมากับเพื่อนๆถามว่าทำไมไม่ไปกับเพื่อนนักบอลคนนั้นเราก็บอกว่าไม่กล้าไปหรอกเราไม่ได้เป็นอะไรกันเราชอบเขาอยู่ฝ่ายเดียวเจาไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับเราเลยรู้สึกรังเกียจเราหรือป่าวก็ไม่รู้พอมาตอนม.3ตอนเรามีแฟนเรารู้สึกเสียใจมากที่เขาคบกับคนๆนั้นเรารู้สึกไม่กล้าสู้หน้าเราไม่กล้ายุ่งบางวันเราก็เก็บไปคิดนะว่าทำไมเราไม่เกิดมาเป็นผญ.สวยๆแบบคนๆนั้นเห้อออพอเขาคบกันวันต่อมาพามานั่งด้วยซึ่งโต๊ะๆนั้นมีเรากะเพื่อนนั่งอยู่เรากะเพื่อนๆมองหน้ากันแล้วเพื่อนก็บอกไม่เป็นไรนะยังมีเพื่อนเราก็เลยชวนเะอนไปห้องน้ำเพื่อไปร้องไห้เพื่อนบอกไม่ต้องร้องผช.ดีๆมีอีกเยอะเราก็บอกว่าเราชอบเขาเราตัดใจไม่ได้จะให้เราทำอย่างไงเขาคบกันประมาณ3-4เดือนไปไหนมาไหนด้วยกันไปกินข้าวด้วยกันเราก็แอบมองอยู่ห่างๆวันนั้นเป็นวันที่เขาเลิกกันและเขามาคุยกับเราเราเดินหนีไม่คุยด้วยเขาถามว่าเป็นอะไรรึป่าวเราก็เงี่ยบเขาก็ถามว่าเป็นอะไรก็บอกดิมีอะไรก็บอกกันดิวันนั้นเป็นวันที่เราขึ้นมาทำเวรความสะอาดห้องเราเลยได้คุยกันเราก็นิ่งเงี่ยบเพื่อนที่เป็นนักบอลก็บอกเราว่าเงี่ยบทำไมทำไมไม่พูดเราก็หันำปบอกว่สพูดแล้วมีอะไรดีขึ้นมาอะทำให้ความรู้สึกดีขึ้นมาหรอแล้วเพื่อนนักบอลคนนั้นก็ถามว่ามีอะไรปิดบังกันรึป่าวบอกมาเลยเราก็บอกว่าเราชอบเขามากๆทนเห้นเขาคบกับคนอื่นไม่ได้ทนไม่ไหวเคยรู้บ้างไหมที่เราเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำเคยใส่ใจอะไรเราบางไหมอ้อลืมไปเป็นแค่เพื่อนเนาะจะมาสนใจทำไมแล้วเราก็วิ่งออกมาร้องไห้คนเดียวพอเช้าวันต่อมาเราก็มาโรงเรียนตามปกติเพื่อนนักบอลก็มาเพื่อนเราถามว่าเราไปทำอะไรมาตาบวมเราบอกว่าแมลงวันเข้าตาเพื่อนบอกไม่เชื่อเพื่อนบอกว่าเราร้องไห้แน่ๆเพื่อนดังมากจนเพื่อนนักบอลหันมามองเราเราก็ไม่กล้าสบตาเราก็หันหน้าหลบพอขึ้นห้องเรียนเราก็ตีตัวออกห่างกันไม่ยุ่งกันไม่ทำอะไรด้วยกันมันรู้สึกว่าบอกไปแล้วแล้วก็มาทำตัวแบบไม่มีตัวตนมันคุ้มหรอกับการที่บอกหลายวันต่อมาเพื่อนนักบอลคนนั้นทักมาว่าเราอึ้งมากนะที่เทอพูดกับ้ราในวันนี้เราก็ตอบไปว่าอ้อไม่เป็นไรเราจะไม่ไปยุ่งกะแกอีกเพื่อนนักบอลบอกว่าเราเป็นเพื่อนกันอะดีอยูแล้วเพราะยังไงเราก็เป็นแบบที่เทอคิดไม่ได้หรอกเพราะเทอเป็นผช.เราก็ตอบไปว่าเราเข้าใจไม่ต้องย่ำถ้ารำคานมากนักเดี้ยวย้ายโรงเรียนให้จะต้องไม่ต้องมาเจอหน้ากระเทยคนนี้ที่มันรักแกมากๆหลังจากนั้นก็ต่างคนต่างอยู่ (เรื่องที่เล่ามาล้วนแต่เป็นความจริงทุกประการ)