ความรักของเรามักผิดหวังอยู่บ่อยๆ สงสัยคงจะเป็นคนไม่มีโชคด้านความรักมั้ง?5555
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อตอนเราเรื่องอยู่ม.ปลาย เราเป็นผู้หญิงที่จัดว่าธรรมดาๆไม่โดดเด่นแล้วก้ออกแนวอ้วนนิดๆ ไม่คิดว่าจะมีใครมาชอบเราด้วยซ้ำเพราะลักษณะเราดูเหมือนคนหยิ่งๆ คือเราเป็นคนขี้อายไม่ค่อยกล้าก็เลยคิดกันไปว่าเราหยิ่งดูนอกเรื่องมานาน555 เข้าเรื่องเลยดีกว่า
วันนึงที่เรากำลังเล่นเฟสก็มีผู้ชายคนนึงมาโพสหน้าวอลของเราว่า"หวัดดี" เราก้เขินๆนะแบบใครอ่าทักหน้าวอลเลยหรอแล้วเขาก็ขอไลน์เรา เราก็ให้นะเพราะจำหน้าได้ว่าเรียนอยู่ห้องข้างๆเขาชื่อ ทาม(นามสมมติ) จากนั้นคุยกันมาตลอดทามก็เข้ามาเหมือนจีบนะ เราก็โอเคเพราะเราก็ไม่ได้มีใครที่คุยอยู่ วันนึงเราก็ถามทามประมาณว่าชอบเราตรงไหนหรอ ทามบอกเห็นรูปเรารูปนึงแล้วหน้าเหมือนตัวการ์ตูนที่เขาชอบดู เรานี่เขินไปเลย แล้วทามก็มักจะเอาขนมมาให้เราบ่อยๆเขียนโน่นนี่บ้าง น่ารักดีเขาดูใส่ใจ เราก็เริ่มชอบทามนะเราคิดว่าเขาอาจจะเป็นพรหมลิขิตของเรามั้งเพราะเรื่องมันเกิดขึ้นหลังจากคุยกันได้เดือนกว่าๆเราก็ต้องเข้าเฝือกคือแบบซุ่มซ่ามไง5555 หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์ทามก็เข้าเฝือกเหมือนเรา มันตลกดีเนอะเราว่ามันเป็นอะไรที่น่ารักมาก เราก็เลยได้นั่งคุยกันทุกเช้าเพราะไปเข้าแถวไม่ได้ ช่วงเวลานั้นเราชอบนะมันมีความสุขอ่ะ ทุกอย่างมันก็ดูดีไปหมดวันเกิดทามกะเราใกล้ๆกัน เขาให้เป็นสมุดโน้ตน่ารักๆ เราชอบมากเพราะเป็นคนชอบเขียนไดอารี่ พอวันเกิดทามเราก็ให้สิ่งนึงก็คือนาฬิกาทรายกะการ์ดอวยพรที่เราทำเองกับมือพร้อมแต่งกลอนให้ด้วยปกติเราไม่ค่อยแต่งให้ใครนะ แต่เราคิดว่าเขาค่อนข้างพิเศษนิดนึงที่เราให้นาฬิกาทรายกะทามหมายถึงว่าเมื่อวันที่เขารู้สึกชอบเราน้อยลงเหมือนทรายที่ค่อยๆหล่นลงก็ให้เขากลับด้านความรู้สึกนั้นจะได้กลับมาเหมือนเดิม
พอปิดเทอมเราก็ยังคุยกะทามนะ เขาให้เราโทรไปปลุกทุกเช้าก็เลยได้คุยกันต่อนิดหน่อยเพราะเรามีเรียนพิเศษต่อเขาดูห่างๆบ้างเราเองก็ไม่กล้าไปเซ้าซี้อะไร เพราะความสัมพันมันก็ยังไม่ได้เป็นแฟนอะไรกันถ้าเราทำไรมากเดี๋ยวทามจะว่าเรายุ่งเกินไปได้ เราก็เลยปล่อยๆเขาบ้างแต่ตอนนั้นเราก็เริ่มงอลๆบ้างละก็ไม่ได้คุยกันเลยสักเกือบๆอาทิตย์ได้มั้งจนถึงวันที่ต้องไปทัศนศึกษา เพื่อนกลุ่มเราไปน้อยมีเพื่อนที่สนิทแค่คนเดียวเราก็เดินเล่นกะเพื่อนแล้วก็จะไม่กล้ามองทามตรงๆเท่าไหร่แต่ในใจเราคอยมองหาเขาตลอดเลยว่าทามจะเห็นเราไหม มองเราบ้างรึป่าว ทามจะเข้ามาทักทายบ้างไหม แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเรารู้สึกเศร้ามากพอตอนกลับบ้านทามก็ส่งเมสเสจมาบอกว่า"กลับบ้านดีๆนะ"ตอนนั้นเราดีใจมากคือแบบทุกอย่างมันจะดีขึ้นแล้วใช่ไหม
หลังจากวันนั้นเราก็ได้คุยกันต่อบ้าง เราไม่ได้ถามเรื่องอาทิตย์ที่ผ่านมาเลยเรากลัวไม่อยากรู้ แต่ผ่านมาได้อาทิตย์กว่าๆมันก็คงจะถึงเวลาแล้วจริงๆ ทามส่งไลน์มาหาเราประมาณว่า"เขารู้สึกไม่แน่ใจสับสน เขาคิดถึงแฟนเก่า แต่ตัวเขาก็ยังชอบเราอยู่ เขาไม่เข้าใจตัวเอง เขาเศร้า เขายังรู้สึกนึกถึงแฟนเก่า เขาลืมไม่ได้ เขายังไม่พร้อมที่จะมีแฟนใหม่" ตอนเห็นไลน์ปุ๊บเราแทบล้มทั้งยืนเลย ความรู้สึกมันถาโถมเข้ามาจนเรารับไม่ทัน แต่เราก็ยังอยากคุยกะทามนะเราก็เลยพิมไปว่า "เราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรนะ เป็นเพื่อนกันก็ได้" เขาก็ไม่ได้ตอบอะไร เราก็ถามต่อว่าแล้วจะเอาไง เขาตอบแต่ว่าเขาไม่รู้ เราเห็นคำนี้ปุ๊บฟิลขาดเลย คือเราไม่ได้อะไรนะแค่ขอความชัดเจนให้เราได้ไหมมีที่ให้เรายืนบ้าง เราเป็นแค่เพื่อนก็ได้ เขาไม่รู้เลยหรอว่าเราใจกว้างสุดๆล่ะนะเราร้องไห้แทบตายตอนพิมประโยคพวกนั้นไปหรือเราทำไม่ถูกหรอ?
ยังไม่จบนะเดี๋ยวมาเล่าต่อ...
จะตัดใจหรือรักต่อไปดี?
เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อตอนเราเรื่องอยู่ม.ปลาย เราเป็นผู้หญิงที่จัดว่าธรรมดาๆไม่โดดเด่นแล้วก้ออกแนวอ้วนนิดๆ ไม่คิดว่าจะมีใครมาชอบเราด้วยซ้ำเพราะลักษณะเราดูเหมือนคนหยิ่งๆ คือเราเป็นคนขี้อายไม่ค่อยกล้าก็เลยคิดกันไปว่าเราหยิ่งดูนอกเรื่องมานาน555 เข้าเรื่องเลยดีกว่า
วันนึงที่เรากำลังเล่นเฟสก็มีผู้ชายคนนึงมาโพสหน้าวอลของเราว่า"หวัดดี" เราก้เขินๆนะแบบใครอ่าทักหน้าวอลเลยหรอแล้วเขาก็ขอไลน์เรา เราก็ให้นะเพราะจำหน้าได้ว่าเรียนอยู่ห้องข้างๆเขาชื่อ ทาม(นามสมมติ) จากนั้นคุยกันมาตลอดทามก็เข้ามาเหมือนจีบนะ เราก็โอเคเพราะเราก็ไม่ได้มีใครที่คุยอยู่ วันนึงเราก็ถามทามประมาณว่าชอบเราตรงไหนหรอ ทามบอกเห็นรูปเรารูปนึงแล้วหน้าเหมือนตัวการ์ตูนที่เขาชอบดู เรานี่เขินไปเลย แล้วทามก็มักจะเอาขนมมาให้เราบ่อยๆเขียนโน่นนี่บ้าง น่ารักดีเขาดูใส่ใจ เราก็เริ่มชอบทามนะเราคิดว่าเขาอาจจะเป็นพรหมลิขิตของเรามั้งเพราะเรื่องมันเกิดขึ้นหลังจากคุยกันได้เดือนกว่าๆเราก็ต้องเข้าเฝือกคือแบบซุ่มซ่ามไง5555 หลังจากนั้นไม่กี่อาทิตย์ทามก็เข้าเฝือกเหมือนเรา มันตลกดีเนอะเราว่ามันเป็นอะไรที่น่ารักมาก เราก็เลยได้นั่งคุยกันทุกเช้าเพราะไปเข้าแถวไม่ได้ ช่วงเวลานั้นเราชอบนะมันมีความสุขอ่ะ ทุกอย่างมันก็ดูดีไปหมดวันเกิดทามกะเราใกล้ๆกัน เขาให้เป็นสมุดโน้ตน่ารักๆ เราชอบมากเพราะเป็นคนชอบเขียนไดอารี่ พอวันเกิดทามเราก็ให้สิ่งนึงก็คือนาฬิกาทรายกะการ์ดอวยพรที่เราทำเองกับมือพร้อมแต่งกลอนให้ด้วยปกติเราไม่ค่อยแต่งให้ใครนะ แต่เราคิดว่าเขาค่อนข้างพิเศษนิดนึงที่เราให้นาฬิกาทรายกะทามหมายถึงว่าเมื่อวันที่เขารู้สึกชอบเราน้อยลงเหมือนทรายที่ค่อยๆหล่นลงก็ให้เขากลับด้านความรู้สึกนั้นจะได้กลับมาเหมือนเดิม
พอปิดเทอมเราก็ยังคุยกะทามนะ เขาให้เราโทรไปปลุกทุกเช้าก็เลยได้คุยกันต่อนิดหน่อยเพราะเรามีเรียนพิเศษต่อเขาดูห่างๆบ้างเราเองก็ไม่กล้าไปเซ้าซี้อะไร เพราะความสัมพันมันก็ยังไม่ได้เป็นแฟนอะไรกันถ้าเราทำไรมากเดี๋ยวทามจะว่าเรายุ่งเกินไปได้ เราก็เลยปล่อยๆเขาบ้างแต่ตอนนั้นเราก็เริ่มงอลๆบ้างละก็ไม่ได้คุยกันเลยสักเกือบๆอาทิตย์ได้มั้งจนถึงวันที่ต้องไปทัศนศึกษา เพื่อนกลุ่มเราไปน้อยมีเพื่อนที่สนิทแค่คนเดียวเราก็เดินเล่นกะเพื่อนแล้วก็จะไม่กล้ามองทามตรงๆเท่าไหร่แต่ในใจเราคอยมองหาเขาตลอดเลยว่าทามจะเห็นเราไหม มองเราบ้างรึป่าว ทามจะเข้ามาทักทายบ้างไหม แต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเรารู้สึกเศร้ามากพอตอนกลับบ้านทามก็ส่งเมสเสจมาบอกว่า"กลับบ้านดีๆนะ"ตอนนั้นเราดีใจมากคือแบบทุกอย่างมันจะดีขึ้นแล้วใช่ไหม
หลังจากวันนั้นเราก็ได้คุยกันต่อบ้าง เราไม่ได้ถามเรื่องอาทิตย์ที่ผ่านมาเลยเรากลัวไม่อยากรู้ แต่ผ่านมาได้อาทิตย์กว่าๆมันก็คงจะถึงเวลาแล้วจริงๆ ทามส่งไลน์มาหาเราประมาณว่า"เขารู้สึกไม่แน่ใจสับสน เขาคิดถึงแฟนเก่า แต่ตัวเขาก็ยังชอบเราอยู่ เขาไม่เข้าใจตัวเอง เขาเศร้า เขายังรู้สึกนึกถึงแฟนเก่า เขาลืมไม่ได้ เขายังไม่พร้อมที่จะมีแฟนใหม่" ตอนเห็นไลน์ปุ๊บเราแทบล้มทั้งยืนเลย ความรู้สึกมันถาโถมเข้ามาจนเรารับไม่ทัน แต่เราก็ยังอยากคุยกะทามนะเราก็เลยพิมไปว่า "เราก็ไม่ได้ซีเรียสอะไรนะ เป็นเพื่อนกันก็ได้" เขาก็ไม่ได้ตอบอะไร เราก็ถามต่อว่าแล้วจะเอาไง เขาตอบแต่ว่าเขาไม่รู้ เราเห็นคำนี้ปุ๊บฟิลขาดเลย คือเราไม่ได้อะไรนะแค่ขอความชัดเจนให้เราได้ไหมมีที่ให้เรายืนบ้าง เราเป็นแค่เพื่อนก็ได้ เขาไม่รู้เลยหรอว่าเราใจกว้างสุดๆล่ะนะเราร้องไห้แทบตายตอนพิมประโยคพวกนั้นไปหรือเราทำไม่ถูกหรอ?
ยังไม่จบนะเดี๋ยวมาเล่าต่อ...