พ่อแม่ไม่เคยให้กำลังใจเลย ควรทำยังไง ?

เราเป็นคนนึงที่มีพ่อแม่ค่อนข้างไม่เหมือนกับคนอื่นเขา  แม่เราเปนคนที่โดนเลี้ยงดูมาด้วยการพึ่งตัวเอง  เราก้เข้าใจว่าการที่ได้รับการเลี้ยงดูและปลูกฝังมาแบบนี้ คงไม่เข้าใจว่าจิงๆแล้วที่เด็กต้องการมากที่สุดคือกำลังใจจากพ่อแม่ แม่เราไม่ใช่คนพูดเพราะอะไร เปนคนพูดตรงๆบางครั้งเลยทำให้เรารู้สึกนอยนิดๆ
แต่ก็บอกกับตัวเองมาตลลอดว่าแม่แต่ละคนไม่เหมือนกัน  เราอยู่ในยุคและสภาพแวดล้อมที่พ่อแม่ซัพพอร์ทลูกๆมากๆรักลูกมากๆ มันทำให้เราเห็นได้ชัดว่าครอบครัวเราไม่เหมือนครอบครัวอื่นๆ เรายอมรับเลยว่าอิจฉาคนที่มีแม่พูดจาเพราะๆ ให้กำลังใจลูกทุกวัน รู้สึกว่านี่แหละคือแม่ในฝัน จนนานวันเข้าเราก็เริ่มหมดกำลังใจ บวกกับเรามีน้องเลยทำให้มีข้อเปรียบเทียบ และน้องเราก้ยังเด็กต่างกับเราที่เปนวัยรุ่นที่มีความคิดความอ่านเป็นของตัวเองซึ่งมักจะขัดแย้งกับผู้ใหญ่ ช่วงนั้นเรานอนร้องให้ทุกคืนเลย เพระแม่ชอบเอาเราไปเปรียบเทียบกับน้อง ขนาดเวลาพูดกับน้องกับเวลาพูดกับเรายังต่างกันเลย อยู่กับน้องจะพูดจาเพราะๆส่วนกับเราจะพูดห้วนๆ จนเราตัดสินใจพูดกับแม่ตรงๆว่าเราอยากได้กำลังใจจากแม่บ้าง เพราะเราคิดว่าถ้าเรายังให้กำลังใจตัวเองแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆสักวันมันคงหมดเราน่าจะบอกแม่แล้วค่อยๆปรับตัวเข้าหากันน่าจะดีกว่า  หลังจากนั้นแม่เราก้ตอบกลับมาว่า กำลังใจมันสร้างได้จากตัวเเอง ส่วนตัวเราคิดว่าอย่างน้อยมันก้น่าจะมีกำลังใจจากคนอื่นบ้างโดยเฉพาะพ่อแม่ น่าจะเป็นกำลังใจที่ดีที่สุดสำหรับเรา เราเลยคิดอยู่ตลอดเลยว่าถ้าเรามีลูกเราจะเติมเต็มในสิ่งที่ลูกต้องการ อย่าให้ขาดกำลังใจเหมือนกับเรา