ขอเกริ่นสำหรับคนที่เขามาอ่านเขาเป็นรักแรกของเราที่หวังว่าจะเป็นรักสุดท้ายเราทั้งคู่ต่างเป็นคนแรกของกันและกัน
เรากับเเฟนคบกันมาตั้งปี2556 จนวันนี้ต้นปี2563 เราตัดสินใจจากกันด้วยเหตุผลที่ว่าผู้ชายไม่ได้รู้สึกกับเราเหมือนเดิมตอนแรกเรายื้อเขามากเราคิดว่ามันจะดีขึ้นแต่สุดท้ายทนไม่ได้กับการกระทำที่เขาอึดอัดเวลาอยู่กับเราเรารักเขามากพอที่ไม่อยากเห็นเขาไม่มีความสุข....
ปี56-57
-เราได้รู้จักกับเขาครั้งแรกผ่านเพื่อนเราเขารู้จักกับเพื่อนเราก่อนเรารู้สึกไม่ชอบเพราะเขาพูดจากวนๆเราและเราก็มีโอกาสได้คุยกันมากขึ้นเขาเข้ามาปรึกษาปัญหาต่างๆเราก็ให้คำปรึกษาในมุมของเราจนวันนึงความรู้สึกมันมากกว่าเพื่อนเราเริ่มคุยกับเขา29/03/56 เริ่มศึกษากันตัดสินใจคบกันวันที่12/05/56 ตอนนั้นในช่วงเวลาที่เรายังเด็กม.5 เขาอายุมากกว่าเรา1 ปีเราจะมีความงี่เง่ามากพูดคำว่าเลิกบ่อยห้ามโน่นห้ามนี่
ตอนนั้นเราไม่รู้ว่ารักใครสักคนเป็นอย่างไรเราพยายามพิสูจน์ใจเขามากมายแต่สุดท้ายเขาก็เริ่มทำลายกำแพงของเรามาเรื่อยๆ
ปี58 เราเข้ามหาลัยปีแรก
ในปีนี้เราและเขาเริ่มห่างกันห่างมากไม่ได้เจอกันเลยเริ่มมีคนมาคนมาคุยกับเราเราก็คุยมาเกือบปีคนจนเราเริ่มรู้สึกดีกับอีกคนเราไม่สนใจแฟนเราเลยจนความคิดเราในหัวคืออยากเลิกกับแฟนมาคบกับคนใหม่สุดท้ายความจริงมันปรากฎมันโป๊ะไปหมดคนใหม่ก็รู้เราโกหกตั้งแต่แรกแฟนเราก็เสียใจฟูมฟายมากเราก็รู้สึกผิดที่ทำแบบนี้สิ้นปี58 มหาลัยปิดเรากลับบ้านแฟนเราขอเจอกันครั้งสุดท้ายโดยแฟนเราซื้อแมวเปอร์เซียให้เราเลี้ยงบวกกับตอนนั้นเรามีปัญหาเราก็เครียดเราต้องซิ่วจากมหาลัยนั้นไม่ได้กลับไปเรียนที่นั้นแต่เราก็ไม่กล้าที่จะแฟนเราคบกับอีกครั้งในระหว่างนั้นแฟนเราคอยให้กำลังใจเราตลอดจนวันนึงเขาบอกเรากลับมาลองคุยกันใหม่ดูไหมเราก็ถามว่ามั่นใจหรอเพราะเราทำกับเขาไว้ขนาดนนี้พอผ่านอุปสรรคครั้งนี้ไปมันทำให้เรารู้เขารักเราจริงๆเราเริ่มเขามากขึ้น
ปี59 -60 เราเข้ามหาลัยใหม่ในกรุงเทพใกล้เขามากขึ้นเพราะเขาทำงานที่กรุงเทพเราไปหากันบ่อยขึ้นเจอกันบ่อยขึ้นตลอดเวลาที่เราเรียนมหาลัยนี้เราไม่เคยมองให้เลยเราซื่อสัตย์ต่อเขามากเรามีความสุขกันมากเขาพาเราไปรายงานตัวที่มอต่างฝ่ายต่างเปิดตัวกับที่บ้านของกันและกันหลายครั้งที่เขาชวนเราไปไหนมาไหนด้วยเราปฎิเสธตลอดเพราะเราเป็นคนไม่มั่นในในตัวเองพูดน้อยแต่สำหรับเราเราต้องการให้เขาไปกับเราในทุกๆที่(มันอาจเป็นความผิดของเราในตอนนั้น)
ปี62 เป็นปีสุดท้ายที่เราเรียนต้นปีทุกอย่างมีความสุขดีจนกระทั้งเราฝึกงานช่วงส.ค-พ.ย62
มีคนเข้ามาคุยกับเราแต่ครั้งนี้กลับเลือกคุยแล้วเขาก็จับเราได้เราให้คำตอบว่าเราผิดเราคุยเฉยๆ(มันอาจเป็นคำตอบที่ฟังไม่ขึ้นสักเท่าไหร่แต่สุดท้ายเราก็เลือกแฟนเรา)
เขาระแวงเราเราก็รู้สึกว่าต้องทำยังไงถึงจะให้แฟนเราเชื่อใจเราใช้เวลาพิสูจน์ตัวเองเท่านั้นหวังว่าเขาจะเห็น
15 ธ.ค62 เราไปเที่ยวเขาใหญ่กันกับเพื่อนๆของเราเขาดูแลเราดีมากดูแลดีมาตลอด
28 ธ.คเขาไปส่งเราที่บ้านระหว่างทางเราเล่นโทรศัพท์เขาเห็นแชทไลน์ที่เขาปิดแจ้งเตือนไว้เราเลยถามว่าใครหรอเขาตอบเพื่อนที่ทำงาน
แต่ที่ผญคนนั้นส่งมาเราคิดว่ามันมากกว่าเพื่อนส่งรูปกินข้าวกับอะไรไปกินข้าวกับคนนี่นะกินชานมไข่มุกนะเขาก็ยืนยันคำตอบว่าเพื่อนจริงๆ
ช่วงปีใหม่เรานะเเวงเราถามเขาทุกวันว่าเขาจัดการรึยังจะจัดการยังไงเราไม่โอเคเขาบอกเขาจะบล็อคอะเราสบายใจและเชื่อใจในคำพูดนี้
ต้นปี2563
เรากลับมากทมวันที่4 /01/63
เขามารับอีกตามเคยเราก็เช็คไลน์เขามันไม่มีแต่กลับเจอผญคนนั้นในรายการบล็อคเราเลยถามทำไมไม่ลบอ่ะเขาให้คำตอบว่าก็บอกว่าจะบล็อคไม่ใช่ลบ
05/01/63
เราจับแอปเปิ้ลวอชเขาเจอข้อความไลน์ที่เขาคุยกับผญคนนั้นตอน19.07 ผญตอบกลับมาแต่ในโทรศัพท์ไม่มีคิดว่าเขาคงลบข้อความแล้วบล็อคไว้เราเลยคิดฟุ้งซ่านในขณะที่เขาหลับอยู่(อ้อลืมบอกไปเขาทำงาน21.00-07.00 ฉะนั้นตอนเช้าเขาจะนอน)
เราเลยเอาโทรศัพท์เขาปลอดบล็อคและใช้ไลน์เขาโทรหาผญคนนั้นแต่ไม่รับเราทนไม่ไหวส่งข้อความไปขอคุยด้วยหน่อยเราเป็นแฟนคนนี้นะเราไม่โอเคที่เธอส่งรูปบลาๆมาหาแฟนเรามันเเค่เพื่อนกันหรอทำไมไม่เหมือนแค่เพื่อนร่วมงาน
ผญยืนยันว่าเพื่อนร่วมงานกันเราก็สบายใจ
พอแฟนเราตื่นเขาก็คงเห็นข้อความที่คุยกัน(เพราะเราไม่ลบเราตั้งใจให้เขาเห็นเลย)
สุดท้ายวันนั้นกลับเป็นวันที่เราทะเลาะกันเพราะเราก็ระแวงมากเราแค่ตั้งการคำยืนยันจากปากเขาว่ามันไม่มีอะไรไรแต่เขายืนยันไม่ได้เขาบอกแค่ไม่รู้ไม่รู้เราดิ่งเราคิดมากเราร้องไห้หนักกันทั้งคู่อยู่ๆเขาโพสไอจีทำนองเหมือนถ้ารักมันทำให้เราเจ็บช้ำแยกทางกันง่ายกว่าเราเสียใจมากถามเขาหลายครั้งจะเลิกจริงหรอเขากอดเราแล้วร้องไห้พูกกับเราว่าถ้าเราเลิกกันไปเรายังมีโอกาสกลับมาคบกันไหม(เราตอบเราไม่รู้)
เราพยายามจะเครียปัญหาแต่เขาไม่พูดไม่ยอมตอบเอาแต่ร้องไห้และเก็บไว้ในใจ
06/01/63 เช้าวันนี้เขาต้องพาเราไปหาหมอเรารู้สึกว่าเหมือนเราสองคนมีอะไรมากั้นกันอยู่เหมือนพยายามจะหาเรื่องพูดกันพอเขาพาเราหาหมอเสร็จเขากลับบ้านต่างจังหวัดเราอยู่กทม
เขาโทรหาเราวันนี่2 ครั้งตอนถึงบ้านและตอนก่อนนอนไม่เกิน30 นาทีและว่างสายไป
เราเจอกันอีกทีวันที่08/01/63
ในระหว่างที่เขาอยู่บ้านเราตัดสินใจว่าเราจะเชื่อใจเขาเพราะเขาไม่เคยทำผิดต่อเราเลย
10/01/63
เราเช็คแอปเปิ้ลวอชอีกครั้งมันทำให้เราเจอแชทล่าสุดอีกละของผญคนนั้นเราเริ่มระแวงหนัก(เพราะครั้งแรกที่เราเช็คเราเครียแชทหมดและจะคอยดูว่ามันจะมีอีกไหมผลสุดท้ายมี)
เราเลยขอดูโทรศัพท์เช็ครายการโทรครั้งนี่เราจุกเเล้วมือสั่นมากเจอว่าโทรคุยกันวันที่06 สามถึงสี่สายเวลา12.xx ระยะเวลา1.41นและที่เหลือ20-30 นาทีความจุกมาเยือนถามเขาเขายังไม่ยอมรับจนเห็นหลักฐาน
วันที่10 ก็มีคุยแต่คุยช่วงเที่ยงคืนตีหนึ่งตีสอง20-30 นาที(ช่วงเวลาที่เขาอยู่ที่ทำงาน)
หลังจากจับได้วันนั้นจนถึงวันนี้วันที่11/01/63
เราพยายามหาทางออกขอให้เขาเลิกคุยเขาบอกเขาคุยกับผญคนนั้นเขาสบายใจเราก็ถามต่อเลิกคุยได้ไหม(เขาตอบถ้าบอกไม่ได้ละ) เราก็ถามมันไม่มีอะไรมากกว่านี้ใช่ไหมเราเชื่อใจนะ(เขาบอกไม่มีมี) เราก็เชื่อพยายามไว้ใจอีกครั้ง
12/01/63
เป็นวันแรกที่เราเข้าไลน์เขาไม่ได้เขาเปลี่ยนรหัสและยกเลิกลายนิ้วมือเราพยายามเดาแต่ไม่สำเร็จเราเลยถามทำไมหรอเขาบอกไม่เห็นดีที่สุดเเล้วเราก็ห่างกันเขากลับบ้านเราอยู่หอเรา
ช่วงเวลาที่เราคบกับเขาสมัยม.5 เรากับเขาเขียนไดอารี่รวมกันอยู่เล่มนึงถ้าเจอกจะผลัดกันเขียน
เรากลับมาอ่านแล้วก็ร้องไห้ในช่วงเวลานั้นเขารักเรามากในขณะที่เราพยามที่จะพิสูจน์ใจเขา
เราก็เอามาให้เขาดูเขาบอกได้แค่ว่าขอโทษนะเขาไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆและเขาก็ยอมรับผิด
พอตอนกลางคืนเขาโทรหาเราพยายามหาคำตอบเขาเขาอยากห่างรึอยากเลิกผลสุดท้ายคำตอบที่ได้คือเลิกเราก็เจ็บเพราะก่อนหน้านี้เราหลอกตัวเองว่ามันจะกลับมาได้กลับมาได้แน่เราเลยบอกเขาไปว่าถ้าแฟนคนใหม่ของเขาคือเพื่อนร่วมงานคนนี่เราจะเสียใจมากแต่ถ้าเป็นคนอื่นยังไม่เสียใจเท่านี้เลย
.
.
วันนี้ตอนนี้เรารักเขามากรักมากพอที่เห็นเขาอยู่กับเราเเล้วไม่มีความสุขเรายอมปล่อยเขาดีกว่าแต่ความรักเราและความหวังดีของเรายังคงอยู่ก็ยังมีแอบหวังถ้าวันนึงเราไม่มีใครเขาไม่มีใครเขาอยากจีบเราอีกครั้งเขาจะกลับมา(โอกาสแทบจะน้อยมาก0.001% เลยก็ได้)
เขาทำให้กำเเพงเราหนาขึ้นเพราะเขาทำไว้ดีเหลือเกินเราคาดหวังว่าคนนี้แหละคนที่เราแต่งงานด้วยเราไม่รู่ว่าจะMove on ได้ตอนไหนเขาอยู่ในใจเราตลอดเป็นรักที่เราครอบครองไม่ได้ส่วนไดอารี่เล่มนั้นเราให้เขาเก็บไว้แล้วเราสัญญากันถ้าวันนึงใครแต่งงานก่อนกันให้เอามาคืนคนที่ยังไม่แต่งนะเขาบอกก่อนหน้านี้เขารักเรามากกว่าตัวเขาเองตอนนี้เขาขอรักตัวเขาเองมากกว่าเรา
..
ถ้าวันนึงเขาคนนั้นได้มาอ่านกระทู้นี่
เราจะบอกเราขอโทษถ้าเราทำไม่ได้ที่ผ่านเราขอโทษที่คาดหวังในตัวเธอมากเกินไปอยากให้เธอดูแลตัวเองแล้วก็อย่ารักใครมากกว่าตัวเองนะ
.
.
เรายังคาดหวังให้เขากลับมาหาเรากลับมารักกัน
อีกใจเราก็ยังกลัวกลัวว่าเขาจะรักคนอื่นมากกว่าเรา
.
.
จะบอกว่ารอเขาก็ได้ไม่รู้ว่าจะมีใครทำให้เรารักเขาได้ขนาดนี้
#ใครมีประสบการณ์เลิกกันไปใช้ชีวิตของกันและกันแล้วกลับมารักกันแต่งงานและเข้าใจกันมากขึ้นไหมคะ
#เราเสียใจนะแต่เราก็ยอมรับในระดับนึงเราหวังนะถ้าเขาเป็นของเราเขาจะกลับมา
เรารอเขามาก ใครมีประสบการณ์บ้างเราขอหน่อย รึใครอยากมีอะไรแนะนำเราได้นะ
ขอทราบประสบการณ์รักครั้งแรก รักกันมากพอที่จะวนกลับมาหากันอีก 🥺
เรากับเเฟนคบกันมาตั้งปี2556 จนวันนี้ต้นปี2563 เราตัดสินใจจากกันด้วยเหตุผลที่ว่าผู้ชายไม่ได้รู้สึกกับเราเหมือนเดิมตอนแรกเรายื้อเขามากเราคิดว่ามันจะดีขึ้นแต่สุดท้ายทนไม่ได้กับการกระทำที่เขาอึดอัดเวลาอยู่กับเราเรารักเขามากพอที่ไม่อยากเห็นเขาไม่มีความสุข....
ปี56-57
-เราได้รู้จักกับเขาครั้งแรกผ่านเพื่อนเราเขารู้จักกับเพื่อนเราก่อนเรารู้สึกไม่ชอบเพราะเขาพูดจากวนๆเราและเราก็มีโอกาสได้คุยกันมากขึ้นเขาเข้ามาปรึกษาปัญหาต่างๆเราก็ให้คำปรึกษาในมุมของเราจนวันนึงความรู้สึกมันมากกว่าเพื่อนเราเริ่มคุยกับเขา29/03/56 เริ่มศึกษากันตัดสินใจคบกันวันที่12/05/56 ตอนนั้นในช่วงเวลาที่เรายังเด็กม.5 เขาอายุมากกว่าเรา1 ปีเราจะมีความงี่เง่ามากพูดคำว่าเลิกบ่อยห้ามโน่นห้ามนี่
ตอนนั้นเราไม่รู้ว่ารักใครสักคนเป็นอย่างไรเราพยายามพิสูจน์ใจเขามากมายแต่สุดท้ายเขาก็เริ่มทำลายกำแพงของเรามาเรื่อยๆ
ปี58 เราเข้ามหาลัยปีแรก
ในปีนี้เราและเขาเริ่มห่างกันห่างมากไม่ได้เจอกันเลยเริ่มมีคนมาคนมาคุยกับเราเราก็คุยมาเกือบปีคนจนเราเริ่มรู้สึกดีกับอีกคนเราไม่สนใจแฟนเราเลยจนความคิดเราในหัวคืออยากเลิกกับแฟนมาคบกับคนใหม่สุดท้ายความจริงมันปรากฎมันโป๊ะไปหมดคนใหม่ก็รู้เราโกหกตั้งแต่แรกแฟนเราก็เสียใจฟูมฟายมากเราก็รู้สึกผิดที่ทำแบบนี้สิ้นปี58 มหาลัยปิดเรากลับบ้านแฟนเราขอเจอกันครั้งสุดท้ายโดยแฟนเราซื้อแมวเปอร์เซียให้เราเลี้ยงบวกกับตอนนั้นเรามีปัญหาเราก็เครียดเราต้องซิ่วจากมหาลัยนั้นไม่ได้กลับไปเรียนที่นั้นแต่เราก็ไม่กล้าที่จะแฟนเราคบกับอีกครั้งในระหว่างนั้นแฟนเราคอยให้กำลังใจเราตลอดจนวันนึงเขาบอกเรากลับมาลองคุยกันใหม่ดูไหมเราก็ถามว่ามั่นใจหรอเพราะเราทำกับเขาไว้ขนาดนนี้พอผ่านอุปสรรคครั้งนี้ไปมันทำให้เรารู้เขารักเราจริงๆเราเริ่มเขามากขึ้น
ปี59 -60 เราเข้ามหาลัยใหม่ในกรุงเทพใกล้เขามากขึ้นเพราะเขาทำงานที่กรุงเทพเราไปหากันบ่อยขึ้นเจอกันบ่อยขึ้นตลอดเวลาที่เราเรียนมหาลัยนี้เราไม่เคยมองให้เลยเราซื่อสัตย์ต่อเขามากเรามีความสุขกันมากเขาพาเราไปรายงานตัวที่มอต่างฝ่ายต่างเปิดตัวกับที่บ้านของกันและกันหลายครั้งที่เขาชวนเราไปไหนมาไหนด้วยเราปฎิเสธตลอดเพราะเราเป็นคนไม่มั่นในในตัวเองพูดน้อยแต่สำหรับเราเราต้องการให้เขาไปกับเราในทุกๆที่(มันอาจเป็นความผิดของเราในตอนนั้น)
ปี62 เป็นปีสุดท้ายที่เราเรียนต้นปีทุกอย่างมีความสุขดีจนกระทั้งเราฝึกงานช่วงส.ค-พ.ย62
มีคนเข้ามาคุยกับเราแต่ครั้งนี้กลับเลือกคุยแล้วเขาก็จับเราได้เราให้คำตอบว่าเราผิดเราคุยเฉยๆ(มันอาจเป็นคำตอบที่ฟังไม่ขึ้นสักเท่าไหร่แต่สุดท้ายเราก็เลือกแฟนเรา)
เขาระแวงเราเราก็รู้สึกว่าต้องทำยังไงถึงจะให้แฟนเราเชื่อใจเราใช้เวลาพิสูจน์ตัวเองเท่านั้นหวังว่าเขาจะเห็น
15 ธ.ค62 เราไปเที่ยวเขาใหญ่กันกับเพื่อนๆของเราเขาดูแลเราดีมากดูแลดีมาตลอด
28 ธ.คเขาไปส่งเราที่บ้านระหว่างทางเราเล่นโทรศัพท์เขาเห็นแชทไลน์ที่เขาปิดแจ้งเตือนไว้เราเลยถามว่าใครหรอเขาตอบเพื่อนที่ทำงาน
แต่ที่ผญคนนั้นส่งมาเราคิดว่ามันมากกว่าเพื่อนส่งรูปกินข้าวกับอะไรไปกินข้าวกับคนนี่นะกินชานมไข่มุกนะเขาก็ยืนยันคำตอบว่าเพื่อนจริงๆ
ช่วงปีใหม่เรานะเเวงเราถามเขาทุกวันว่าเขาจัดการรึยังจะจัดการยังไงเราไม่โอเคเขาบอกเขาจะบล็อคอะเราสบายใจและเชื่อใจในคำพูดนี้
ต้นปี2563
เรากลับมากทมวันที่4 /01/63
เขามารับอีกตามเคยเราก็เช็คไลน์เขามันไม่มีแต่กลับเจอผญคนนั้นในรายการบล็อคเราเลยถามทำไมไม่ลบอ่ะเขาให้คำตอบว่าก็บอกว่าจะบล็อคไม่ใช่ลบ
05/01/63
เราจับแอปเปิ้ลวอชเขาเจอข้อความไลน์ที่เขาคุยกับผญคนนั้นตอน19.07 ผญตอบกลับมาแต่ในโทรศัพท์ไม่มีคิดว่าเขาคงลบข้อความแล้วบล็อคไว้เราเลยคิดฟุ้งซ่านในขณะที่เขาหลับอยู่(อ้อลืมบอกไปเขาทำงาน21.00-07.00 ฉะนั้นตอนเช้าเขาจะนอน)
เราเลยเอาโทรศัพท์เขาปลอดบล็อคและใช้ไลน์เขาโทรหาผญคนนั้นแต่ไม่รับเราทนไม่ไหวส่งข้อความไปขอคุยด้วยหน่อยเราเป็นแฟนคนนี้นะเราไม่โอเคที่เธอส่งรูปบลาๆมาหาแฟนเรามันเเค่เพื่อนกันหรอทำไมไม่เหมือนแค่เพื่อนร่วมงาน
ผญยืนยันว่าเพื่อนร่วมงานกันเราก็สบายใจ
พอแฟนเราตื่นเขาก็คงเห็นข้อความที่คุยกัน(เพราะเราไม่ลบเราตั้งใจให้เขาเห็นเลย)
สุดท้ายวันนั้นกลับเป็นวันที่เราทะเลาะกันเพราะเราก็ระแวงมากเราแค่ตั้งการคำยืนยันจากปากเขาว่ามันไม่มีอะไรไรแต่เขายืนยันไม่ได้เขาบอกแค่ไม่รู้ไม่รู้เราดิ่งเราคิดมากเราร้องไห้หนักกันทั้งคู่อยู่ๆเขาโพสไอจีทำนองเหมือนถ้ารักมันทำให้เราเจ็บช้ำแยกทางกันง่ายกว่าเราเสียใจมากถามเขาหลายครั้งจะเลิกจริงหรอเขากอดเราแล้วร้องไห้พูกกับเราว่าถ้าเราเลิกกันไปเรายังมีโอกาสกลับมาคบกันไหม(เราตอบเราไม่รู้)
เราพยายามจะเครียปัญหาแต่เขาไม่พูดไม่ยอมตอบเอาแต่ร้องไห้และเก็บไว้ในใจ
06/01/63 เช้าวันนี้เขาต้องพาเราไปหาหมอเรารู้สึกว่าเหมือนเราสองคนมีอะไรมากั้นกันอยู่เหมือนพยายามจะหาเรื่องพูดกันพอเขาพาเราหาหมอเสร็จเขากลับบ้านต่างจังหวัดเราอยู่กทม
เขาโทรหาเราวันนี่2 ครั้งตอนถึงบ้านและตอนก่อนนอนไม่เกิน30 นาทีและว่างสายไป
เราเจอกันอีกทีวันที่08/01/63
ในระหว่างที่เขาอยู่บ้านเราตัดสินใจว่าเราจะเชื่อใจเขาเพราะเขาไม่เคยทำผิดต่อเราเลย
10/01/63
เราเช็คแอปเปิ้ลวอชอีกครั้งมันทำให้เราเจอแชทล่าสุดอีกละของผญคนนั้นเราเริ่มระแวงหนัก(เพราะครั้งแรกที่เราเช็คเราเครียแชทหมดและจะคอยดูว่ามันจะมีอีกไหมผลสุดท้ายมี)
เราเลยขอดูโทรศัพท์เช็ครายการโทรครั้งนี่เราจุกเเล้วมือสั่นมากเจอว่าโทรคุยกันวันที่06 สามถึงสี่สายเวลา12.xx ระยะเวลา1.41นและที่เหลือ20-30 นาทีความจุกมาเยือนถามเขาเขายังไม่ยอมรับจนเห็นหลักฐาน
วันที่10 ก็มีคุยแต่คุยช่วงเที่ยงคืนตีหนึ่งตีสอง20-30 นาที(ช่วงเวลาที่เขาอยู่ที่ทำงาน)
หลังจากจับได้วันนั้นจนถึงวันนี้วันที่11/01/63
เราพยายามหาทางออกขอให้เขาเลิกคุยเขาบอกเขาคุยกับผญคนนั้นเขาสบายใจเราก็ถามต่อเลิกคุยได้ไหม(เขาตอบถ้าบอกไม่ได้ละ) เราก็ถามมันไม่มีอะไรมากกว่านี้ใช่ไหมเราเชื่อใจนะ(เขาบอกไม่มีมี) เราก็เชื่อพยายามไว้ใจอีกครั้ง
12/01/63
เป็นวันแรกที่เราเข้าไลน์เขาไม่ได้เขาเปลี่ยนรหัสและยกเลิกลายนิ้วมือเราพยายามเดาแต่ไม่สำเร็จเราเลยถามทำไมหรอเขาบอกไม่เห็นดีที่สุดเเล้วเราก็ห่างกันเขากลับบ้านเราอยู่หอเรา
ช่วงเวลาที่เราคบกับเขาสมัยม.5 เรากับเขาเขียนไดอารี่รวมกันอยู่เล่มนึงถ้าเจอกจะผลัดกันเขียน
เรากลับมาอ่านแล้วก็ร้องไห้ในช่วงเวลานั้นเขารักเรามากในขณะที่เราพยามที่จะพิสูจน์ใจเขา
เราก็เอามาให้เขาดูเขาบอกได้แค่ว่าขอโทษนะเขาไม่เหมือนเดิมแล้วจริงๆและเขาก็ยอมรับผิด
พอตอนกลางคืนเขาโทรหาเราพยายามหาคำตอบเขาเขาอยากห่างรึอยากเลิกผลสุดท้ายคำตอบที่ได้คือเลิกเราก็เจ็บเพราะก่อนหน้านี้เราหลอกตัวเองว่ามันจะกลับมาได้กลับมาได้แน่เราเลยบอกเขาไปว่าถ้าแฟนคนใหม่ของเขาคือเพื่อนร่วมงานคนนี่เราจะเสียใจมากแต่ถ้าเป็นคนอื่นยังไม่เสียใจเท่านี้เลย
.
.
วันนี้ตอนนี้เรารักเขามากรักมากพอที่เห็นเขาอยู่กับเราเเล้วไม่มีความสุขเรายอมปล่อยเขาดีกว่าแต่ความรักเราและความหวังดีของเรายังคงอยู่ก็ยังมีแอบหวังถ้าวันนึงเราไม่มีใครเขาไม่มีใครเขาอยากจีบเราอีกครั้งเขาจะกลับมา(โอกาสแทบจะน้อยมาก0.001% เลยก็ได้)
เขาทำให้กำเเพงเราหนาขึ้นเพราะเขาทำไว้ดีเหลือเกินเราคาดหวังว่าคนนี้แหละคนที่เราแต่งงานด้วยเราไม่รู่ว่าจะMove on ได้ตอนไหนเขาอยู่ในใจเราตลอดเป็นรักที่เราครอบครองไม่ได้ส่วนไดอารี่เล่มนั้นเราให้เขาเก็บไว้แล้วเราสัญญากันถ้าวันนึงใครแต่งงานก่อนกันให้เอามาคืนคนที่ยังไม่แต่งนะเขาบอกก่อนหน้านี้เขารักเรามากกว่าตัวเขาเองตอนนี้เขาขอรักตัวเขาเองมากกว่าเรา
..
ถ้าวันนึงเขาคนนั้นได้มาอ่านกระทู้นี่
เราจะบอกเราขอโทษถ้าเราทำไม่ได้ที่ผ่านเราขอโทษที่คาดหวังในตัวเธอมากเกินไปอยากให้เธอดูแลตัวเองแล้วก็อย่ารักใครมากกว่าตัวเองนะ
.
.
เรายังคาดหวังให้เขากลับมาหาเรากลับมารักกัน
อีกใจเราก็ยังกลัวกลัวว่าเขาจะรักคนอื่นมากกว่าเรา
.
.
จะบอกว่ารอเขาก็ได้ไม่รู้ว่าจะมีใครทำให้เรารักเขาได้ขนาดนี้
#ใครมีประสบการณ์เลิกกันไปใช้ชีวิตของกันและกันแล้วกลับมารักกันแต่งงานและเข้าใจกันมากขึ้นไหมคะ
#เราเสียใจนะแต่เราก็ยอมรับในระดับนึงเราหวังนะถ้าเขาเป็นของเราเขาจะกลับมา
เรารอเขามาก ใครมีประสบการณ์บ้างเราขอหน่อย รึใครอยากมีอะไรแนะนำเราได้นะ