เคยมั้ยช่วงที่ท้อที่สุดในชีวิต อยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่กล้าร้องออกมา กลัวเค้าว่าตัวเราอ่อนแอ

ช่วงมรสุมชีวิตนี่มันเหนื่อยและทรมานใจดีนะคับ จะอ่อนแอให้คนรอบข้างเห็นก็กลัวโดนหาว่าเรียกร้องความสนใจ ต้องพยายามไปเข้มแข็งในห้องมึดๆคนเดียว เอาจริงๆแน่ใจแล้วเหรอว่าการมีอยู่ จะไม่ทรมานกว่าการใจไป ท้อเห

แข็งเกิน ไม่หวั่นไหว ไม่อ่อนแอ ต่อข่าวต่างๆ แถมไม่สนใจดาวด้วย คล้ายๆกับว่า “กำลังรอวันพุ่งในไม่ช้านี้แน่ๆ”

คือตอนนี้มีปัญหาหนักมากกำลังจะเลิกกับแฟนแต่ก่อนหน้านี้ทะเลาะกัน แฟนเลยโมโห โทรแจ้งตำรวจว่ารถหาย แฟนโทรบอก ตรว่ารถหาย ทำทีเป็นว่าเอาให้ยืมแล้วเค้าขาดการติดต่อไปเลย ทั้งที่ความจริงมันไม่ใช่ ความจริงคือ

เวลาเราเครียดและท้อเราจะมักร้องไห้ออกมาแม้แต่ตอนที่อยู่โรงเรียนแค่เรื่องเล็กๆน้อยๆเราก็ร้องเช่นตอนนั้นทำกีฬาสีของร.รแล้วมันดึกแล้วเพื่อนกลุ่มเราต้องกลับก่อนเเล้วเราต้องกลับพร้อมเพื่อนอีกคนซึ่งสนิทกันไ

มีหลายๆครั้งที่ชีวิตคิดว่าท้อแท้ อ่อนแอ มีปัญหา หมดหวัง อยากที่จะโทรหาพ่อ แม่ แต่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอ ไม่ไอยากให้เค้ารู้ว่าเรากำลังร้องไห้ ชีวิตที่ต้องดิ้นรน ต้องทน อยู่ในเมืองหลวง มีหลายๆครั้งที่เรา

หนูมองไปอนาคตกับอดีตมากกว่าอยู่กับปัจจุบันเหมือนมันปล่อยว่างไม่ได้ ทั้งเรื่องงาน เงิน ครอบครัว เรียน มันทำให้หนูคิดมากสุดๆไม่มีที่ปรึกษาด้วย หนูร้องไห้แทบทุกวัน ร้องแล้วมันเหมือนร้องไม่สุด มันเศร้ามัน

ขอระบายหน่อยน้ะค้ะ ไม่ไหวแล้วจริงๆ เราเหนื่อยและท้อมาก อยากร้องไห้ แต่ร้องไม่ได้ ได้แต่เก็บแล้วปล่อยให้มันย้อนไหลลง อก กลับไป เพราะเราจะอ่อนแอต่อหน้าสามี แล้วลูกๆไม่ได้ เพราะเราเป็นเสาหลักของครอบครัว

มันจะอ่อนแอมากภายใต้รอยยิ้ม หัวเราะเวลาเจอเพื่อน ใครจะรู้ว่าข้างในอ่อนแอมากแค่ไหน ท้อ อยากกลับบ้าน ขึ้นปี3ละ แต่ก็เหมือนปี1 ไกลบ้าน ไกลพ่อแม่ เฮ้ออออ