ตือหนูเป็นคนคนหนึ่งที่มีโรคประจำตัวติดตัวมาตั่งแต่เด็ก คือหนูเป็นSLE โดยแสงไม่ได้แพ้ไปเเทบทุกอย่าง คือตอนหนูยังเด็กเด็กก็คิดว่าอยู่ไปก็ตายเลยไม่มีกำลังใจในการดำเนินชีวิตเท่าไหร่
เข้ากับเพื้อนก็เข้าไม่ค่อย ขาดเรียนบ่อย เพื้อนก็ไม่ค่อยคบเท่าไหร่ จึงทำให้หนูไม่อยากไป รร. ทำให้ ม.3-6 มาเรียน กสน. โดยแม่หนูคิดว่าป่วยเรียนไปก็ไม่ได้ใช่อะไรคิดว่าเราป่วยเลยไป รร.ไม่ไหว แต่ที่จริงมีหลายเหตุผลมากที่บอกใครไม่ได้ ทั้งครูบ้างคนที่ไม่เข้าใจ หาว่าเราแกล้งป่วยทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเป็นจริง
ต่อมาเราก็เรียนจบ กสน. ใครใครเข้าก็เรียนป.ตรี แม่เราก็พูดทุกวันอยากมีเงิน ทำไมเราหาเงินอย่างคนอื่นเข้าไม่ได้ เราจึงพยายามหาวิธีที่หาเงิน
ทำอาชีพที่ป้าหาให้ทำให้ได้เงินมานิดหน่อยพอกินพออยู่แต่ก็ยังขอเงินแม่เราอยู่ดี
ช่วงช่วงหนึ่งเราสามารถเลี้ยงน้องส่งน้องเรียนและส่งตัวเองต่อป.ตรี คณะที่เราคิดว่าเราจะทำได้
แต่พอระยะเวลาผ่านไป
ลูกค้าเราก็หนีหายไปบ้างพิษเศรฐกิจบ้างทำให้เราหาเงินไม่ได้
เรารู้สึกตัวเองไลค่า อยากอยู่คนเดียวที่มืดมืด เราต้องทะเลาะกับที่บ้านตลอด บ้างก็ต้องผิดใจเรื่องเงิน บ้างก็ต้องเปลียบเทียบว่าลูกคนอื่นดีกว่าบ้าง เราทำอะไรไม่ได้เลย
บางทีเราเครียด ก็ร้องไห้บ้าง
บางคิดถึงว่าอยู่โลกนี้ไปทำไม
บางทีเราก็มีความสุขอยู่นะ หัวเราะบ้าง
แต่หลังเริ่มเป็นหนัก
คือใครพูดอะไร หรือเปลียบเทียบเรา เราคิดที่ไม่อยากอยู่โลกนี้บ่อยมาก จนเรากลัวตัวเอง
บ้างที่จิตนาการและวางแผนทุกอย่างไว่แล้ว
แต่เราคิดถึงน้อง คิดถึงพ่อแม่ เสียค่ารักษาเรามาขนาดนี้
แต่บางที่เราก็คิดว่าเราอยู่เป็นตัวถ่วงหรือเปล่า
เป็นคนพลานเงินค่ารักษาหรือเปล่า
ตอนนี้เราไม่ได้เรียนเเล้วเพราเราไม่มีค่าใช่จ่ายพอค่าหน่วยกิจและไม่อยากลบกวนใคร เพราะพาละที่บ้านมันเยอะมากพอแล้ว
คือสรุปเลยเรื่องที่หนูอยากถามคือหนูควรทำไงดีกับอาการนี้
ทำไงดี
ไม่อยากบอกพ่อแม่กลัวท่านเสียใจ
แต่เราก็กลัวใจตัวเองตอนไม่มีสติเป็นที่สุด
เหมือนทุกอย่างตีร่วนไปหมด
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านจนจบ
ขอบคุณพันทิปที่ให้ที่ระบายแกเรา
ควรทำไงกับชีวิตดี
เข้ากับเพื้อนก็เข้าไม่ค่อย ขาดเรียนบ่อย เพื้อนก็ไม่ค่อยคบเท่าไหร่ จึงทำให้หนูไม่อยากไป รร. ทำให้ ม.3-6 มาเรียน กสน. โดยแม่หนูคิดว่าป่วยเรียนไปก็ไม่ได้ใช่อะไรคิดว่าเราป่วยเลยไป รร.ไม่ไหว แต่ที่จริงมีหลายเหตุผลมากที่บอกใครไม่ได้ ทั้งครูบ้างคนที่ไม่เข้าใจ หาว่าเราแกล้งป่วยทั้งที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเราเป็นจริง
ต่อมาเราก็เรียนจบ กสน. ใครใครเข้าก็เรียนป.ตรี แม่เราก็พูดทุกวันอยากมีเงิน ทำไมเราหาเงินอย่างคนอื่นเข้าไม่ได้ เราจึงพยายามหาวิธีที่หาเงิน
ทำอาชีพที่ป้าหาให้ทำให้ได้เงินมานิดหน่อยพอกินพออยู่แต่ก็ยังขอเงินแม่เราอยู่ดี
ช่วงช่วงหนึ่งเราสามารถเลี้ยงน้องส่งน้องเรียนและส่งตัวเองต่อป.ตรี คณะที่เราคิดว่าเราจะทำได้
แต่พอระยะเวลาผ่านไป
ลูกค้าเราก็หนีหายไปบ้างพิษเศรฐกิจบ้างทำให้เราหาเงินไม่ได้
เรารู้สึกตัวเองไลค่า อยากอยู่คนเดียวที่มืดมืด เราต้องทะเลาะกับที่บ้านตลอด บ้างก็ต้องผิดใจเรื่องเงิน บ้างก็ต้องเปลียบเทียบว่าลูกคนอื่นดีกว่าบ้าง เราทำอะไรไม่ได้เลย
บางทีเราเครียด ก็ร้องไห้บ้าง
บางคิดถึงว่าอยู่โลกนี้ไปทำไม
บางทีเราก็มีความสุขอยู่นะ หัวเราะบ้าง
แต่หลังเริ่มเป็นหนัก
คือใครพูดอะไร หรือเปลียบเทียบเรา เราคิดที่ไม่อยากอยู่โลกนี้บ่อยมาก จนเรากลัวตัวเอง
บ้างที่จิตนาการและวางแผนทุกอย่างไว่แล้ว
แต่เราคิดถึงน้อง คิดถึงพ่อแม่ เสียค่ารักษาเรามาขนาดนี้
แต่บางที่เราก็คิดว่าเราอยู่เป็นตัวถ่วงหรือเปล่า
เป็นคนพลานเงินค่ารักษาหรือเปล่า
ตอนนี้เราไม่ได้เรียนเเล้วเพราเราไม่มีค่าใช่จ่ายพอค่าหน่วยกิจและไม่อยากลบกวนใคร เพราะพาละที่บ้านมันเยอะมากพอแล้ว
คือสรุปเลยเรื่องที่หนูอยากถามคือหนูควรทำไงดีกับอาการนี้
ทำไงดี
ไม่อยากบอกพ่อแม่กลัวท่านเสียใจ
แต่เราก็กลัวใจตัวเองตอนไม่มีสติเป็นที่สุด
เหมือนทุกอย่างตีร่วนไปหมด
สุดท้ายนี้ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านจนจบ
ขอบคุณพันทิปที่ให้ที่ระบายแกเรา