ตอนนี้ผมอายุเกือบ 50 แล้ว  วอลเล่ย์บอลสาวไทยยุคที่ผมเป็นเด็กนั้นไม่มีอะไรให้ชื่นชมหรือให้พูดถึงมากนัก  ไม่ใช่กีฬามหาชนอะไร นอกจากเชียร์ตอนซีเกมส์ 
วอลเล่ย์บอลสาวไทยแมทช์แรกที่อยู่ในความทรงจำ คือกีฬาซีเกมส์ ช่วงผมอยู่มหาวิทยาลัย ยืนดูที่ร้านขายทีวีริมถนน เป็นนัดชิงชนะเลิศไทย-อินโดนีเซีย   เกมนั้นโคตรมัน สูสีดุเดือด ตัดสินกันเซ็ตที่ห้า สมัยนั้นยังนับแต้มแบบเปลี่ยนต้องทำได้ในเกมเสิร์ฟถึงจะได้แต้มด้วย เซ็ตที่ห้านี่จึงเหนื่อยกันแทบขาดใจตาย แล้วไทยก็ชนะได้เหรียญทอง  สมัยนั้นเราไม่ได้เก่งกาจอะไรนัก ชนะอินโดได้นี่ก็ดีใจกันสุดๆแล้ว
หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้ตามวอลเลย์บอลสาวไทยอีก  มาดูอีกทีตอนที่ทีมไทยชนะญี่ปุ่นได้ ชนะจีนได้ ตอนนั้นแทบไม่อยากเชื่อว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ได้ ใช่ครับ ยุคนั้นยุคของ 7 เซียน ตอนนั้นดูแข่งแล้วจะจับตาดูหมายเลข 13 เป็นพิเศษ น่ารักมากมาย    จากที่ไม่เคยรู้จักชื่อนักวอลเล่ย์เลยก็ติดหูติดปากนักเล่นกันทั้งทีม  เชื่อว่าคนไทยส่วนใหญ่ก็เป็นแบบผม  กีฬาวอลเลย์บอลกลายเป็นกีฬามหาชนของคนไทย  จากทีมชาติไร้อันดับ พัฒนาขึ้นเป็นทีมแข็งแกร่งระดับทวีป  ทีมไทยชนกับจีน ญี่ปุ่น เกาหลี ได้แบบใครดีใครอยู่  ทีมฝรั่งตัวใหญ่ๆโดนสาวไทยทั้งหลอกทั้งตบหงายเงิบเสียน้ำหนักไปหลายทีม 
ทีมสาวไทยยุค 7 เซียนเป็นชุดบุกเบิกนำความสำเร็จที่ไม่เคยได้สัมผัสมามากมาย 
ยกเว้น...โอลิมปิกเกมส์
จากทีมยุค 7 เซียนมาจนถึงทีมชุดปัจจุบัน มีการผลัดเปลี่ยนผู้เล่นไปบ้าง  พวกเธอพยายามครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ก็ยังคว้าตั๋วไปโอลิมปิกไม่ได้เสียที  
ในฐานะคนไทยคนหนึ่งที่มีความสุข ความสนุกกับการได้ดูพวกเธอเล่น และสร้างความสำเร็จในนามทีมชาติไทย  ผมขออวยพรให้พวกเธอทำได้สำเร็จ  โดยเฉพาะรุ่น 7 เซียนที่เอ่ยมานั้นและยังอยู่ในทีมชุดนี้ ... ปลื้มจิต  นุสรา  มัลลิกา  อรอุมา  วิลาวรรณ ... 
นี่คงเป็นโอกาสสุดท้ายของพวกเธอแล้ว ขอให้สมหวัง ขอให้โชคดี ขอส่งแรงใจไปที่โคราชด้วย ขอฝากพี่น้องชาวไทยในสนามตะโกนเชียร์แทนผมด้วย 
สู้ๆนะครับ

*ทั้งหมดนี้เขียนจากความทรงจำ  ถ้ามีอะไรผิดพลาดต้องขอโทษด้วยนะครับ