ถ้าอยู่บ้านตัวเองแล้วไม่รู้สึกHappy แต่ไม่กล้าบ่นมาก กลัวบาป

อนิจจังภาวนาว่ากุศล พากันบ่นวุ่นวุ่นบุญที่ไหน จังแต่ปากใจยังไม่จังใจ ต่อเมื่อไรสังเวชจิตอนิจจัง หลงโลภลาภบาปก็รู้อยู่ว่าบาป กิเลสหยาบยังไม่สุขย่อมทุกขัง ตัณหาหากชักนำให้กำบัง เอาธรรมตั้งขมกดให้ปลดร้อน

บ่นไปซะทุกอย่าง  ทุกเรื่อง แม้แต่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ  จนเราที่เป็นคนรอบข้างรู้สึกไม่ Happy ไปด้วยเลย  เราจะบอกเขาตรงๆ  เขาจะเปลี่ยนไหม หรือรักษาระยะห่างเพิ่มขึ้นดี

ไปกินข้าวกับเพื่อนมา มีแต่คนบ่นว่าไม่อยากไปทำงาน ทั้งคนที่อยู่เอกชน ราชการ บ่นกันทุกคน ทำไมการทำงานบ้านเรานี่ถึงทำให้คนทำงานมีความทุกข์ได้ขนาดนี้ หรือว่า happy workplace นี่เป็นแค่เรื่องเพ้อเจ้อเท่านั

เหตุการณ์ที่นาลันทา จริงหรือที่เตริกบุกมาพระสงฆ์ไม่ต่อสู้ การเสนอเรื่องราวแบบนี้ทำให้ชาวพุทธดูอ่อนแอ ไม่กล้าทำสิ่งที่ถูกต้องหรือเปล่า แน่นอนบาปแห่งการฆ่าเราไม่อยากให้มี แต่ถ้าโจรชั่วบุกเรา เราไม่ได้ไป

เนื่องจากผมต้องดูแลแม่อายุ 80 ซึ่งป่วยด้วยหลายโรค มะเร็ง(รักษาแล้ว)  กระดูกพรุน และคิดว่าน่าจะมีปัญหาทางอารมณ์ สุขภาพจิตด้วย  แม่บ่นว่าเหงา อยากมีเพื่อน แต่แถวนี้ มันก็เงียบเหงา  1เคย

เรื่องมีอยู่ว่าช่วงหลังๆผมเห็นแต่ข่าวการฆ่าตัวตายของคนซึ่งเกิดจากโรคซึมเศร้า เลยสงสัยว่า ทำไมการฆ่าตัวตายถึงเป็นบาปถึงแม้จะไม่ได้ทำให้คนอื่นเดือดร้อน แล้วครอบครัวผมก็บอกว่ามันที้งให้ครอบครัวเสียใจและผ

ทำไมแม่ถึงชอบหาเรื่องมาทะเลาะกับเราคะ ทำอะไรผิดนิดๆหน่อยๆท่านก็บ่นว่าเราไปสาระพัด ไม่ยอมฟังเหตุผล จนเราเบื่อ ไม่อยากเถียงให้บาป ให้เป็นเรื่องใหญ่ แล้วค่ะ เราเป็นคนไม่ชอบคนเซ้าซี้ ไม่มีเหตุผล เวลาทะเลา

เป็นจิตใจของทหารที่มีความฮึกเหิมหวังชัยต่อแผ่นดิน แต่ไม่มีความอาคาดพยาบาท เป็นคนเลือดร้อนเด็ดขาด จริงจัง จิตใจแบบนี้ตายไปจะตกต่ำไหมครับ ปล.ถ้าใครรู้ว่ามีพระสูตรเกี่ยวกับเรื่องนี้ขอย่งมาให้อ่าน จะขอบค

คือผมกลัวจริงๆนะครับ ผมรู้ว่าพวกท่านรักผมมาก แต่กลัวคือส่วนกลัวจริงๆ ภาพในหัวมันสร้างไปต่างๆนาๆ ผมแก้ไม่ได้จริงๆ แบบนี้ผมจะบาปมากไหมครับ ผมรักพวกเขามากแต่ผมก็กลัวจริงๆนี่นา