คือต้องท้าวความว่าผมนั้นเคยโดนพวกที่แข็งแรงกว่าหลายคนไม่ว่าจะรุ่นพี่หรือรุ่นเดียวกันรังแก ข่มเหง ไถตังค์ กระทืบ โดนหนัก ๆ มาโดยตลอด ตั้งแต่ประถมจนถึงมัธยม ผมสู้นะ แต่สู้ไม่ไหว เพราะเป็นคนตัวเล็กและไม่มีพวกมากนัก (ขนาดผู้หญิงที่พวกมันจีบดันมาชอบผม ผมก็โดนต่อยทั้ง ๆ ที่ผมเองไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันมาต่อยผมเรื่องอะไร)
มันทำให้ผมผูกใจเจ็บมาตลอด คิดว่าสักวันหนึ่งเราแข็งแรง จะกลับมาคิดบัญชีพวกมันให้หมด แต่พอผ่านไป ผมโตขึ้น แกร่งขึ้นตามวัยและการใช้ชีวิต ผมก็ไม่ได้คิดจะไปล่าเอาคืนอะไรใครในเรื่องสมัยเด็ก แต่พอบังเอิญเจอพวกมันเมื่อไรต้องหงุดหงิดใจทุกครั้ง บางคนยื้มให้ (ผมไม่ยิ้มตอบ) บางคนก็เดินผ่านไป (ผมดึงหน้าใส่)
ล่าสุดในห้างแห่งหนึ่ง ผมเดินเตร่อยู่เพราะรอแม่ซื้อของอยู่ บังเอิญเจอหนึ่งในพวกที่เคยทำผมเดินเลือกของกับผู้หญิงคนหนึ่ง มันเห็นผมพอดีก็เดินเข้ามาทักทายถามว่า "เห้ย เป็นไรบ้างวะ จำกันได้เปล่า" ผมออกอาการหงุดหงิดแล้วตอบไปว่า "เมิงเดินไปไกล ๆ ส้น...กุเลยไป" มันก็ตกใจแล้วตอบว่า "เห้ย เป็นไร ใจเย็น ๆ ไม่ได้มาหาเรื่อง" ผมก็ตอบกลับไปว่า "ใจเย็นอะไรวะ กุเป็นเพื่อนเมิงหรือไง กุไม่ซัดหน้าเมิงตอนนี้เอาก็บุญแล้ว ไปไกล ๆ ...เลยไป" แล้วมันก็บอก "เออ ๆ 'โทษ ๆ" แล้วก็เดินหนีไป
ผมชั่งใจใจหนึ่งก็อยากเดินตามไปจัดการกระทืบมันแบบจัดหนัก แต่ใจหนึ่งก็ข่มไว้คิดว่าทำไปก็ไม่มีประโยชน์ มันมากับแฟนอย่าไปทำมันเลย บลา ๆๆ สุดท้ายความคิดฝ่ายดีชนะ กลั้นใจปล่อยให้เรื่องใมันผ่านไป พอกลับมาคิด ๆ ดูแล้ว ก็สงสัยว่าเราผูกใจเจ็บเกินไปหรือเปล่า เราทำถูกไหม เราแย่ไหมที่ไม่ให้อภัยคน ฯลฯ
พวกท่านคิดเห็นว่ายังไงกันบ้างครับ?
การไม่ยอมญาติดีกับพวกที่เคย Bully เราตอนเด็กนี่ถือว่าเป็นคนผูกใจเจ็บเจ้าคิดเจ้าแค้นเกินไปหรือเปล่าครับ?
มันทำให้ผมผูกใจเจ็บมาตลอด คิดว่าสักวันหนึ่งเราแข็งแรง จะกลับมาคิดบัญชีพวกมันให้หมด แต่พอผ่านไป ผมโตขึ้น แกร่งขึ้นตามวัยและการใช้ชีวิต ผมก็ไม่ได้คิดจะไปล่าเอาคืนอะไรใครในเรื่องสมัยเด็ก แต่พอบังเอิญเจอพวกมันเมื่อไรต้องหงุดหงิดใจทุกครั้ง บางคนยื้มให้ (ผมไม่ยิ้มตอบ) บางคนก็เดินผ่านไป (ผมดึงหน้าใส่)
ล่าสุดในห้างแห่งหนึ่ง ผมเดินเตร่อยู่เพราะรอแม่ซื้อของอยู่ บังเอิญเจอหนึ่งในพวกที่เคยทำผมเดินเลือกของกับผู้หญิงคนหนึ่ง มันเห็นผมพอดีก็เดินเข้ามาทักทายถามว่า "เห้ย เป็นไรบ้างวะ จำกันได้เปล่า" ผมออกอาการหงุดหงิดแล้วตอบไปว่า "เมิงเดินไปไกล ๆ ส้น...กุเลยไป" มันก็ตกใจแล้วตอบว่า "เห้ย เป็นไร ใจเย็น ๆ ไม่ได้มาหาเรื่อง" ผมก็ตอบกลับไปว่า "ใจเย็นอะไรวะ กุเป็นเพื่อนเมิงหรือไง กุไม่ซัดหน้าเมิงตอนนี้เอาก็บุญแล้ว ไปไกล ๆ ...เลยไป" แล้วมันก็บอก "เออ ๆ 'โทษ ๆ" แล้วก็เดินหนีไป
ผมชั่งใจใจหนึ่งก็อยากเดินตามไปจัดการกระทืบมันแบบจัดหนัก แต่ใจหนึ่งก็ข่มไว้คิดว่าทำไปก็ไม่มีประโยชน์ มันมากับแฟนอย่าไปทำมันเลย บลา ๆๆ สุดท้ายความคิดฝ่ายดีชนะ กลั้นใจปล่อยให้เรื่องใมันผ่านไป พอกลับมาคิด ๆ ดูแล้ว ก็สงสัยว่าเราผูกใจเจ็บเกินไปหรือเปล่า เราทำถูกไหม เราแย่ไหมที่ไม่ให้อภัยคน ฯลฯ
พวกท่านคิดเห็นว่ายังไงกันบ้างครับ?