ถ้าถามว่าดูแล้วเป็นไง
ผมคงต้องบอกว่า
"นี่มันโอมาคาเสะ เต๋อนวพล"
คือ จัดให้สุดความเต๋อเลยครับ😅
ถ้าใครไม่ชอบตั้งคำถาม
ในสิ่งที่ตัวละครทำ
หรือแค่จะหาหนังดูเพื่อพักผ่อน
ผมว่าน่าจะหลับยาว เล่นมือ
หรือ อาจลุกออกไปเลย😅
แต่สำหรับใครที่ชอบความ ART
ชอบหนังที่เล่นกับความคิดของคนดู
ชอบมุมกล้องสวยๆ
ชอบ Sound ประกอบโดนๆ
พร้อมจะเปิดใจให้กับรสชาติแปลกๆ
ที่อาจจะดูขัดหูขัดตาในช่วงแรก
นี่คือหนังที่น่าดู สัมผัสได้ถึงความตั้งใจของผู้กำกับ นักแสดง ทีม PROP
ยันคนตัดต่อ
พอหนังเริ่มผมไม่แน่ใจเลย
ว่ามันจะออกมาเวิร์ครึเปล่า?
คนดูจะหมดความสนใจ
เพราะความ ART ไปก่อนมั้ย?
จนได้ยินเสียงคนในโรงร้องไห้
ไปกับตัวละคร
คนที่เล่นมือถือยกมือขึ้นปิดปาก
ตัวจมลงไปกับเก้าอี้
ผมถึงรู้ว่าทุกอย่างที่เต๋อร้อยเรียง
ออกมามันได้ผล มันสื่อสารกับคนดู
เต๋อ นวพลกล้าเล่นกับความอดทน
ของคนดูและเค้ารู้ว่ากำลังทำอะไร
เค้าเอาอยู่ด้วยสไตล์ของตัวเอง
ดูแล้วเข้าใจได้ว่าทำไมออกแบบ(นางเอก)
ถึงกดดันมากในการถ่ายทำ
ฉากสำคัญในเรื่องยากมากจริง
ทำให้เราเห็นพัฒนาการที่น่าทึ่ง
ของออกแบบระหว่างการถ่ายทำ
จนเหมือนดูตัวเอกในการ์ตูนผู้ชาย
ที่เก่งขึ้นเรื่ิอยๆ
สำหรับซันนี่ถึงบทจะเขียนมา
ตรงกับคาเรคเตอร์จนเหมือนจะเล่นง่าย
แต่ซันนี่ก็เล่นได้เป็นธรรมชาติ
จนเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ
ถ้าบทนี้เป็นบอลที่ส่งมาเข้าข้อ
ก็ต้องบอกว่าซันนี่หวดเข้าประตูเต็มข้อ
การแสดงสมทบของอุ๋มอาภาสิริ
เข้าขั้นลายครามจนคนดูหยุดหายใจ
เรียกว่ากระชากน้ำตาจากคนดูคามือ
สุดท้ายคือบทที่ เต๋อ นวภล
ตั้งใจเสียดสีจิกกัด อย่างละเมียดละมัย
ค่อยๆไล่รสชาติ ตามสไตล์เต๋อ
เหมือนพ่อครัวโอมาคาเสะ
ที่ซื่อตรงต่อรสชาติของตัวเอง
ส่วนตัวผมไม่ค่อยอินกับบางฉาก
ในการปูเรื่องช่วงแรก
และรักในหลายฉาก
ที่ถือว่าเป็นจานเด็ดของหนังเรื่องนี้
=======================
Post. นี้รีวิวแบบไม่ spoil
ใครที่ดูแล้วยังค้างๆ
มาคุยกันแบบ spoil จัดเต็ม
ได้ที่ link.นี้นะครับ😁
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้https://www.blockdit.com/articles/5e133017ea67570f1c996b40
ฮาวทูทิ้ง ทำไมบางคนรัก บางคนหลับกับหนังเรื่องนี้?
ผมคงต้องบอกว่า
"นี่มันโอมาคาเสะ เต๋อนวพล"
คือ จัดให้สุดความเต๋อเลยครับ😅
ถ้าใครไม่ชอบตั้งคำถาม
ในสิ่งที่ตัวละครทำ
หรือแค่จะหาหนังดูเพื่อพักผ่อน
ผมว่าน่าจะหลับยาว เล่นมือ
หรือ อาจลุกออกไปเลย😅
แต่สำหรับใครที่ชอบความ ART
ชอบหนังที่เล่นกับความคิดของคนดู
ชอบมุมกล้องสวยๆ
ชอบ Sound ประกอบโดนๆ
พร้อมจะเปิดใจให้กับรสชาติแปลกๆ
ที่อาจจะดูขัดหูขัดตาในช่วงแรก
นี่คือหนังที่น่าดู สัมผัสได้ถึงความตั้งใจของผู้กำกับ นักแสดง ทีม PROP
ยันคนตัดต่อ
พอหนังเริ่มผมไม่แน่ใจเลย
ว่ามันจะออกมาเวิร์ครึเปล่า?
คนดูจะหมดความสนใจ
เพราะความ ART ไปก่อนมั้ย?
จนได้ยินเสียงคนในโรงร้องไห้
ไปกับตัวละคร
คนที่เล่นมือถือยกมือขึ้นปิดปาก
ตัวจมลงไปกับเก้าอี้
ผมถึงรู้ว่าทุกอย่างที่เต๋อร้อยเรียง
ออกมามันได้ผล มันสื่อสารกับคนดู
เต๋อ นวพลกล้าเล่นกับความอดทน
ของคนดูและเค้ารู้ว่ากำลังทำอะไร
เค้าเอาอยู่ด้วยสไตล์ของตัวเอง
ดูแล้วเข้าใจได้ว่าทำไมออกแบบ(นางเอก)
ถึงกดดันมากในการถ่ายทำ
ฉากสำคัญในเรื่องยากมากจริง
ทำให้เราเห็นพัฒนาการที่น่าทึ่ง
ของออกแบบระหว่างการถ่ายทำ
จนเหมือนดูตัวเอกในการ์ตูนผู้ชาย
ที่เก่งขึ้นเรื่ิอยๆ
สำหรับซันนี่ถึงบทจะเขียนมา
ตรงกับคาเรคเตอร์จนเหมือนจะเล่นง่าย
แต่ซันนี่ก็เล่นได้เป็นธรรมชาติ
จนเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ
ถ้าบทนี้เป็นบอลที่ส่งมาเข้าข้อ
ก็ต้องบอกว่าซันนี่หวดเข้าประตูเต็มข้อ
การแสดงสมทบของอุ๋มอาภาสิริ
เข้าขั้นลายครามจนคนดูหยุดหายใจ
เรียกว่ากระชากน้ำตาจากคนดูคามือ
สุดท้ายคือบทที่ เต๋อ นวภล
ตั้งใจเสียดสีจิกกัด อย่างละเมียดละมัย
ค่อยๆไล่รสชาติ ตามสไตล์เต๋อ
เหมือนพ่อครัวโอมาคาเสะ
ที่ซื่อตรงต่อรสชาติของตัวเอง
ส่วนตัวผมไม่ค่อยอินกับบางฉาก
ในการปูเรื่องช่วงแรก
และรักในหลายฉาก
ที่ถือว่าเป็นจานเด็ดของหนังเรื่องนี้
=======================
Post. นี้รีวิวแบบไม่ spoil
ใครที่ดูแล้วยังค้างๆ
มาคุยกันแบบ spoil จัดเต็ม
ได้ที่ link.นี้นะครับ😁[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้