บางครั้งเวลามองสิ่งของนานๆ เรารู้สึกเหมือนกับว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น มันเป็นความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย เหมือนกับว่าสิ่งของเหล่านั้นพยายามบอกอะไรบางอย่างกับเรา...
เรื่องเกิดขึ้นในวันหนึ่ง พ่อเราซื้อตุ๊กตาเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆตัวหนึ่งมาจากร้านขายของมือสองญี่ปุ่น เป็นตุ๊กตาเด็กหญิงไขลานเก่าๆ ใส่ชุดกระโปรงสีแดงสดลายดอกไม้ เธอมัดผมเปียสองข้างด้วยโบว์สีขาว ใส่หมวกปีกกว้างที่มีดอกไม้เล็กๆประดับอยู่ มีป้าย Musical dollห้อยข้างๆตัว องค์ประกอบหลายอย่างทำให้ตุ๊กตาไขลานตัวนี้ดูน่ารักแม้ว่าจะเก่าจนสีเสื้อผ้าสีเพี้ยนไปเล็กน้อย
พ่อชอบตุ๊กตาตัวนี้มาก เขาตั้งใจซื้อมาให้เรากับน้องโดยเฉพาะ ครั้งแรกที่เห็น เราไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรมากกับตุ๊กตาตัวนี้นอกจากความน่ารักที่มีเหมือนตุ๊กตาทั่วๆไป พ่อบอกว่ามันให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้พ่อซื้อตุ๊กตาไขลานมา เรานั่งมองตุ๊กตาตัวนั้น มันให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างที่พ่อบอกจริงๆ แล้วยังมีความเศร้ารวมอยู่ในนั้นด้วย มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เหมือนกับมีอะไรบางอย่างอยู่ในตุ๊กตา บางอย่างที่ถูกบรรจุไว้ภายในนั้น
ความรู้สึกอบอุ่นปนเศร้าที่เราสัมผัสได้จากตุ๊กตาทำให้เราเกิดความสงสัย มันแปลกตรงที่มีมากจนแทบอยากร้องไห้ เราหยิบตุ๊กตาขึ้นมาแล้วมองมันใกล้ๆ แล้วเราก็พบกับสิ่งที่ถูกบรรจุไว้ภายในตุ๊กตา...
ภาพของเด็กผู้หญิงชาวญี่ปุ่นอายุราวๆ 4-5 ขวบ กำลังนอนวาดรูปเล่นบนเสื่อทาทามิตรงที่แสงของพระอาทิตย์ตอนเย็นส่องผ่านหน้าต่างลงมา เธอกำลังรอคุณแม่ซึ่งจะกลับบ้านมาในตอนเย็น เด็กหญิงนอนร้องเพลงแล้วอย่างอารมณ์ดีเพื่อกลบความกลัวที่ต้องอยู่ในบ้านเพียงคนเดียว เด็กผู้หญิงอาศัยอยู่กับแม่เพียงลำพัง แม่ของเธอต้องทำงานหนักเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวทำให้ไม่มีเวลาอยู่บ้านเท่าไรนัก บ้านหลังเล็กๆมันเลยดูกว้างและหว้าเหว่มากสำหรับเธอ แล้วเวลาที่เธอรอคอยก็มาถึง แม่เดินเข้ามาหาเด็กหญิง แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาหาลูกของเธอพร้อมกับตุ๊กตาไขลานตัวหนึ่ง เป็นตุ๊กตาเด็กผู้หญิงไขลานใส่กระโปรงสีแดงที่เธออุตส่าห์เก็บเงินแยกจากค่าใช้จ่ายประจำวันเพื่อที่จะซื้อให้ลูก เธอยื่นมันให้กับเด็กหญิงด้วยรอยยิ้ม แล้วบอกว่าให้มันเป็นเพื่อนของเด็กหญิงระหว่างที่เธอยังไม่กลับ เด็กหญิงยิ้มกว้าง เธอกอดตุ๊กตาตัวนั้นไว้แน่นและมองมันด้วยความดีใจ
ในทุกๆวัน เด็กหญิงจะวางตุ๊กตาไว้ข้างๆตัว และไขลานตุ๊กตาไว้ ตุ๊กตาจะบรรเลงทำนองเพลง someday my prince will come (สักวันเจ้าชายคงมา) เธอวาดรูปแม่ของเธอใส่มุงกฎเจ้าชายกับเธอในชุดเจ้าหญิง เด็กหญิงจินตนาการว่าบ้านหลังนี้เป็นปราสาทหลังใหญ่ และกำลังรอคอยให้แม่ของเธอซึ่งเป็นเจ้าชายที่ออกไปปราบมังกรร้ายข้างนอกปราสาทกลับมาเพื่อพาเธอเข้านอน เหมือนในท่อนหนึ่งของเพลง ‘สักวันเจ้าชายคงมา อีกครั้งดั่งที่คอยรอ และจะพาสู่ห้องหอของเจ้าชาย สุขไม่คลายได้ร่วมเลี้ยงเคียงเรื่อยไป’ เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่เด็กหญิงมีร่วมกันกับตุ๊กตาไขลาน มันทั้งอบอุ่นและมีความสุขมากจริงๆ
แล้วภาพก็ตัดมาเมื่อเด็กหญิงโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ มันผ่านมาหลายสิบปีแล้วจากตอนนั้น หลังจากแม่เสียชีวิต เธอย้ายออกจากบ้านหลังเล็กเพราะทนไม่ได้ต่อความเศร้าเสียใจที่ต้องเสียคนที่รัก เธอทิ้งของทุกอย่างไว้ ไปอาศัยในเมืองอื่นและใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งด้วยตัวของเธอเอง หญิงสาวใช้เวลาหลายปีในการทำใจกลับมาบ้านที่เคยอาศัยอยู่กับแม่ ข้าวของทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ความทรงจำที่มีต่อแม่ที่รักมากที่สุดในโลกได้ผุดขึ้นมากมายจนล้นทะลักออกมาเป็นน้ำตา หญิงสาวเดินไปรอบๆบ้าน เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่ตอนเด็กมักจะมาวาดรูปเล่นรอแม่กลับมา ขณะกำลังนึกย้อนความหลัง เสียงดนตรีก็ดังขึ้นจากกล่องเก็บของมุมห้องก่อนจะเงียบไป หญิงสาวเดินไปที่กล่องเก็บของแล้วก็ค้นตุ๊กตาไขลานขึ้นมา เธอไขลานตุ๊กตาตัวนั้น บทเพลง someday my prince will come (สักวันเจ้าชายคงมา) ได้ถูกบรรเลงขึ้นอีกครั้ง เธอสะอื้นเบาๆพร้อมกับบอกตัวเองว่า “เจ้าชายคงไม่กลับมาหาฉันแล้วล่ะ”
หญิงสาวหยิบตุ๊กตาไขลานตัวนั้นแล้วลุกขึ้น เธอมุ่งหน้าไปยังร้านรับบริจาค ในระหว่างทาง หญิงสาวจ้องมองตุ๊กตาเธอยิ้มให้มันแล้วกล่าวกับตุ๊กตาในใจว่า ‘ขอให้เธอเป็นตัวแทนความรักที่พ่อแม่สักคนจะมอบให้ลูกของเขา เหมือนกับที่แม่ของฉัน มอบเธอให้กับฉัน’ หญิงสาวส่งมันให้กับร้านรับบริจาคที่จะส่งของบริจาคไปทั่วโลก
และตอนนี้มันได้มาอยู่ในร้านขายของมือสองในไทย ด้วยคำขอที่ติดมาพร้อมกับตุ๊กตา ทำให้พ่อเราเลือกที่จะซื้อมันมาให้เรากับน้อง
เมื่อภาพทุกอย่างตัดไป เราประหลาดใจมาก ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งของสามารถบรรจุเรื่องราวต่างๆไว้ได้ มันเป็นแค่เรื่องราวธรรมดาๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น แต่ด้วยมุมมองและความรักของเด็กหญิงที่มีต่อแม่ ความเหงา โดดเดี่ยว และกลัว ในช่วงเวลาที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว ความสุขที่มีตุ๊กตาเป็นเพื่อน มันทั้งซาบซึ้งและอบอุ่นหัวใจ เป็นความรู้สึกของเธอที่เรารับรู้ได้ผ่านทางตุ๊กตาไขลาน...
Musical doll from Japan (ตุ๊กตาสื่อรัก)
เรื่องเกิดขึ้นในวันหนึ่ง พ่อเราซื้อตุ๊กตาเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆตัวหนึ่งมาจากร้านขายของมือสองญี่ปุ่น เป็นตุ๊กตาเด็กหญิงไขลานเก่าๆ ใส่ชุดกระโปรงสีแดงสดลายดอกไม้ เธอมัดผมเปียสองข้างด้วยโบว์สีขาว ใส่หมวกปีกกว้างที่มีดอกไม้เล็กๆประดับอยู่ มีป้าย Musical dollห้อยข้างๆตัว องค์ประกอบหลายอย่างทำให้ตุ๊กตาไขลานตัวนี้ดูน่ารักแม้ว่าจะเก่าจนสีเสื้อผ้าสีเพี้ยนไปเล็กน้อย
พ่อชอบตุ๊กตาตัวนี้มาก เขาตั้งใจซื้อมาให้เรากับน้องโดยเฉพาะ ครั้งแรกที่เห็น เราไม่ได้รู้สึกแปลกอะไรมากกับตุ๊กตาตัวนี้นอกจากความน่ารักที่มีเหมือนตุ๊กตาทั่วๆไป พ่อบอกว่ามันให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้พ่อซื้อตุ๊กตาไขลานมา เรานั่งมองตุ๊กตาตัวนั้น มันให้ความรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างที่พ่อบอกจริงๆ แล้วยังมีความเศร้ารวมอยู่ในนั้นด้วย มันเป็นความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก เหมือนกับมีอะไรบางอย่างอยู่ในตุ๊กตา บางอย่างที่ถูกบรรจุไว้ภายในนั้น
ความรู้สึกอบอุ่นปนเศร้าที่เราสัมผัสได้จากตุ๊กตาทำให้เราเกิดความสงสัย มันแปลกตรงที่มีมากจนแทบอยากร้องไห้ เราหยิบตุ๊กตาขึ้นมาแล้วมองมันใกล้ๆ แล้วเราก็พบกับสิ่งที่ถูกบรรจุไว้ภายในตุ๊กตา...
ภาพของเด็กผู้หญิงชาวญี่ปุ่นอายุราวๆ 4-5 ขวบ กำลังนอนวาดรูปเล่นบนเสื่อทาทามิตรงที่แสงของพระอาทิตย์ตอนเย็นส่องผ่านหน้าต่างลงมา เธอกำลังรอคุณแม่ซึ่งจะกลับบ้านมาในตอนเย็น เด็กหญิงนอนร้องเพลงแล้วอย่างอารมณ์ดีเพื่อกลบความกลัวที่ต้องอยู่ในบ้านเพียงคนเดียว เด็กผู้หญิงอาศัยอยู่กับแม่เพียงลำพัง แม่ของเธอต้องทำงานหนักเพื่อหาเลี้ยงครอบครัวทำให้ไม่มีเวลาอยู่บ้านเท่าไรนัก บ้านหลังเล็กๆมันเลยดูกว้างและหว้าเหว่มากสำหรับเธอ แล้วเวลาที่เธอรอคอยก็มาถึง แม่เดินเข้ามาหาเด็กหญิง แต่ครั้งนี้แตกต่างออกไป หญิงวัยกลางคนเดินเข้ามาหาลูกของเธอพร้อมกับตุ๊กตาไขลานตัวหนึ่ง เป็นตุ๊กตาเด็กผู้หญิงไขลานใส่กระโปรงสีแดงที่เธออุตส่าห์เก็บเงินแยกจากค่าใช้จ่ายประจำวันเพื่อที่จะซื้อให้ลูก เธอยื่นมันให้กับเด็กหญิงด้วยรอยยิ้ม แล้วบอกว่าให้มันเป็นเพื่อนของเด็กหญิงระหว่างที่เธอยังไม่กลับ เด็กหญิงยิ้มกว้าง เธอกอดตุ๊กตาตัวนั้นไว้แน่นและมองมันด้วยความดีใจ
ในทุกๆวัน เด็กหญิงจะวางตุ๊กตาไว้ข้างๆตัว และไขลานตุ๊กตาไว้ ตุ๊กตาจะบรรเลงทำนองเพลง someday my prince will come (สักวันเจ้าชายคงมา) เธอวาดรูปแม่ของเธอใส่มุงกฎเจ้าชายกับเธอในชุดเจ้าหญิง เด็กหญิงจินตนาการว่าบ้านหลังนี้เป็นปราสาทหลังใหญ่ และกำลังรอคอยให้แม่ของเธอซึ่งเป็นเจ้าชายที่ออกไปปราบมังกรร้ายข้างนอกปราสาทกลับมาเพื่อพาเธอเข้านอน เหมือนในท่อนหนึ่งของเพลง ‘สักวันเจ้าชายคงมา อีกครั้งดั่งที่คอยรอ และจะพาสู่ห้องหอของเจ้าชาย สุขไม่คลายได้ร่วมเลี้ยงเคียงเรื่อยไป’ เป็นช่วงเวลาแห่งความสุขที่เด็กหญิงมีร่วมกันกับตุ๊กตาไขลาน มันทั้งอบอุ่นและมีความสุขมากจริงๆ
แล้วภาพก็ตัดมาเมื่อเด็กหญิงโตขึ้นเป็นผู้ใหญ่ มันผ่านมาหลายสิบปีแล้วจากตอนนั้น หลังจากแม่เสียชีวิต เธอย้ายออกจากบ้านหลังเล็กเพราะทนไม่ได้ต่อความเศร้าเสียใจที่ต้องเสียคนที่รัก เธอทิ้งของทุกอย่างไว้ ไปอาศัยในเมืองอื่นและใช้ชีวิตอย่างเข้มแข็งด้วยตัวของเธอเอง หญิงสาวใช้เวลาหลายปีในการทำใจกลับมาบ้านที่เคยอาศัยอยู่กับแม่ ข้าวของทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ความทรงจำที่มีต่อแม่ที่รักมากที่สุดในโลกได้ผุดขึ้นมากมายจนล้นทะลักออกมาเป็นน้ำตา หญิงสาวเดินไปรอบๆบ้าน เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นที่ตอนเด็กมักจะมาวาดรูปเล่นรอแม่กลับมา ขณะกำลังนึกย้อนความหลัง เสียงดนตรีก็ดังขึ้นจากกล่องเก็บของมุมห้องก่อนจะเงียบไป หญิงสาวเดินไปที่กล่องเก็บของแล้วก็ค้นตุ๊กตาไขลานขึ้นมา เธอไขลานตุ๊กตาตัวนั้น บทเพลง someday my prince will come (สักวันเจ้าชายคงมา) ได้ถูกบรรเลงขึ้นอีกครั้ง เธอสะอื้นเบาๆพร้อมกับบอกตัวเองว่า “เจ้าชายคงไม่กลับมาหาฉันแล้วล่ะ”
หญิงสาวหยิบตุ๊กตาไขลานตัวนั้นแล้วลุกขึ้น เธอมุ่งหน้าไปยังร้านรับบริจาค ในระหว่างทาง หญิงสาวจ้องมองตุ๊กตาเธอยิ้มให้มันแล้วกล่าวกับตุ๊กตาในใจว่า ‘ขอให้เธอเป็นตัวแทนความรักที่พ่อแม่สักคนจะมอบให้ลูกของเขา เหมือนกับที่แม่ของฉัน มอบเธอให้กับฉัน’ หญิงสาวส่งมันให้กับร้านรับบริจาคที่จะส่งของบริจาคไปทั่วโลก
และตอนนี้มันได้มาอยู่ในร้านขายของมือสองในไทย ด้วยคำขอที่ติดมาพร้อมกับตุ๊กตา ทำให้พ่อเราเลือกที่จะซื้อมันมาให้เรากับน้อง
เมื่อภาพทุกอย่างตัดไป เราประหลาดใจมาก ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งของสามารถบรรจุเรื่องราวต่างๆไว้ได้ มันเป็นแค่เรื่องราวธรรมดาๆของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้น แต่ด้วยมุมมองและความรักของเด็กหญิงที่มีต่อแม่ ความเหงา โดดเดี่ยว และกลัว ในช่วงเวลาที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว ความสุขที่มีตุ๊กตาเป็นเพื่อน มันทั้งซาบซึ้งและอบอุ่นหัวใจ เป็นความรู้สึกของเธอที่เรารับรู้ได้ผ่านทางตุ๊กตาไขลาน...