คือเราเป็นคนไม่สวย การกระทำเราเลยถูกมองข้ามเสมอๆในห้อง ในกลุ่มเพื่อน พอเราพูดเล่นติดตลกหน่อยก็โดนชักสีหน้าใส่ แต่พอคนที่หน้าตาสวยกลับยิ้มและหัวเราะพูดคุยกัน ต่างกับเราลิบลับเลย
เราเกิดมาเป็นคนผิวออกคล้ำไม่ขาว และไม่สวยปากใหญ่หน้าบวมแต่ไม่อ้วนติดผอมจนแห้งเลย หน้ามันแถมมีสิว รอยดำเต็มไปหมด เราพยายามแล้วดูแลรักษาวเองเท่าที่ทำได้ แต่เพราะตัวปัญหาของเราคือเงิน บ้านเราไม่ได้มีเงินขนาดนั้น ขนาดที่จะใช้ในเรื่องฟุ้มเฟือยได้ ถ้าเราไปหาหมอก็ต้องเสียเงินเป็นจำนวนมาก หรือใช้สกิลแคร์ดีๆก็ราคาสูงหาเราซื้อตัวหนึ่งก็แทบไม่ได้กินข้าวเลย เรายังขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่ด้วย เราลองดูแลรักษาห้าตามเน็ตก็ไม่ได้ช่วยเลย แก้ปัญหาที่ภายนอกคือซักที่นอนก็ทำอยู่ตลอด ทำความสะอาดที่ๆอยู่ก็ทำ ห้ามกินของทอดของมันก็เปลี่ยนเป็นต้มนึ่งแทน คือเราทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้จริงๆ แต่สิวเรามันก็ไม่เคยจะยุบเลยไม่หายด้วยซ้ำ พอมีงานให้แต่งหน้าทีก็เทาพังมันไปเสียทุกงาน ถ่ายรูปออกมาก็น่ากลัว ตอนไปเที่ยวหรือไปไหนถ้าไม่ถ่ายรูปเองคือจะไม่มีรูปเลย เพราะคนถ่ายไม่เคยจะหันกล้องมาที่เรา เราเก็บเรื่องที่หน้าตาเรามันขี้ริ้วขี้เหร่ไว้คนเดียวตลอดจนมันอัดอั้นมาก บางวันก็ร้องไห้อยู่คนเดียว มีตัดเพ้อโทษนั้นนี้โน้น โทษตัวเองที่มันอัปลักษณ์ ดีหน่อยที่ไม่ได้เป็นซึมเศร้า แต่ก็กลัวว่าจะเป็นอยู่
เราไม่อยากเอาเรื่องที่เราคิดไปคุยกับครอบครัวเพราะเรากลัวว่าพ่อแม่จะคิดมากด้วยเพราะพ่อแม่ก็ให้กำเนิดเรามาแบบเลือกหน้าตาไม่ได้ด้วยไง เลยต้องเก็บไว้คนเดียว เรามีน้องอยู่คนหนึ่งแม้น้องของเราจะไม่สวยมากแต่น้องก็หน้าตาดีกว่าเรามาก แถมไม่มีสิวคิ้วก็หนาเวลายิ้มก็ไม่มีรอยยนหางตาเหมือนเราเลย กลายเป็นในบ้านเราด้อยสุดในเรื่องหน้าตาแล้ว ก็ได้แต่ทำใจไปวันๆแต่มันก็อดที่จะน้อยใจในวาสนาของตัวเองไม่ได้ ท่องไว้ในใจว่ามีคนที่ด้อยกว่าเรามากมายมันก็ทำให้เราสบายใจขึ้นหน่อย แต่ก็แค่หน่อยเดียว เราอยากแต่งตัวสวยๆบ้าง แต่งหน้าสวยๆบ้าง แต่เครื่องสำอางมันก็แพงและไม่เคยเห็นตัวไหนเลยที่มันเข้ากับฟน้าเราได้ มันเทาหน้าลอย แถมมีหลุมสิวด้วย เราขาดความมั่นใจมากไม่กล้าทำอะไรที่เป็นจุดเด่นเลย ได้แต่เก็บตัวเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในที่ของเรา
.
.
.
ปล.เราแค่มาระบายเท่านั้น
ผิดไหมที่เราไมาสวยเลย
เราเกิดมาเป็นคนผิวออกคล้ำไม่ขาว และไม่สวยปากใหญ่หน้าบวมแต่ไม่อ้วนติดผอมจนแห้งเลย หน้ามันแถมมีสิว รอยดำเต็มไปหมด เราพยายามแล้วดูแลรักษาวเองเท่าที่ทำได้ แต่เพราะตัวปัญหาของเราคือเงิน บ้านเราไม่ได้มีเงินขนาดนั้น ขนาดที่จะใช้ในเรื่องฟุ้มเฟือยได้ ถ้าเราไปหาหมอก็ต้องเสียเงินเป็นจำนวนมาก หรือใช้สกิลแคร์ดีๆก็ราคาสูงหาเราซื้อตัวหนึ่งก็แทบไม่ได้กินข้าวเลย เรายังขอเงินพ่อแม่ใช้อยู่ด้วย เราลองดูแลรักษาห้าตามเน็ตก็ไม่ได้ช่วยเลย แก้ปัญหาที่ภายนอกคือซักที่นอนก็ทำอยู่ตลอด ทำความสะอาดที่ๆอยู่ก็ทำ ห้ามกินของทอดของมันก็เปลี่ยนเป็นต้มนึ่งแทน คือเราทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้จริงๆ แต่สิวเรามันก็ไม่เคยจะยุบเลยไม่หายด้วยซ้ำ พอมีงานให้แต่งหน้าทีก็เทาพังมันไปเสียทุกงาน ถ่ายรูปออกมาก็น่ากลัว ตอนไปเที่ยวหรือไปไหนถ้าไม่ถ่ายรูปเองคือจะไม่มีรูปเลย เพราะคนถ่ายไม่เคยจะหันกล้องมาที่เรา เราเก็บเรื่องที่หน้าตาเรามันขี้ริ้วขี้เหร่ไว้คนเดียวตลอดจนมันอัดอั้นมาก บางวันก็ร้องไห้อยู่คนเดียว มีตัดเพ้อโทษนั้นนี้โน้น โทษตัวเองที่มันอัปลักษณ์ ดีหน่อยที่ไม่ได้เป็นซึมเศร้า แต่ก็กลัวว่าจะเป็นอยู่
เราไม่อยากเอาเรื่องที่เราคิดไปคุยกับครอบครัวเพราะเรากลัวว่าพ่อแม่จะคิดมากด้วยเพราะพ่อแม่ก็ให้กำเนิดเรามาแบบเลือกหน้าตาไม่ได้ด้วยไง เลยต้องเก็บไว้คนเดียว เรามีน้องอยู่คนหนึ่งแม้น้องของเราจะไม่สวยมากแต่น้องก็หน้าตาดีกว่าเรามาก แถมไม่มีสิวคิ้วก็หนาเวลายิ้มก็ไม่มีรอยยนหางตาเหมือนเราเลย กลายเป็นในบ้านเราด้อยสุดในเรื่องหน้าตาแล้ว ก็ได้แต่ทำใจไปวันๆแต่มันก็อดที่จะน้อยใจในวาสนาของตัวเองไม่ได้ ท่องไว้ในใจว่ามีคนที่ด้อยกว่าเรามากมายมันก็ทำให้เราสบายใจขึ้นหน่อย แต่ก็แค่หน่อยเดียว เราอยากแต่งตัวสวยๆบ้าง แต่งหน้าสวยๆบ้าง แต่เครื่องสำอางมันก็แพงและไม่เคยเห็นตัวไหนเลยที่มันเข้ากับฟน้าเราได้ มันเทาหน้าลอย แถมมีหลุมสิวด้วย เราขาดความมั่นใจมากไม่กล้าทำอะไรที่เป็นจุดเด่นเลย ได้แต่เก็บตัวเจียมเนื้อเจียมตัวอยู่ในที่ของเรา
.
.
.
ปล.เราแค่มาระบายเท่านั้น