สวัสดีค่ะ
คือเรามีเรื่องที่ฝังใจมากนะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนคือ เรามีเพื่อนรักตอนม.ต้นชื่อหอม(นามสมมติ)คือเรากับหอมเป็นคนที่สนิทกันมากเพื่อนในกลุ่มเราก็มี15-16คนอาะค่ะแต่คนนี้เราปรึกษาเขาเรื่องแฟนเราเอาง่ายๆเราเป็นเด็กที่มีอะไรกับแฟนเร็วค่ะ
(ขอใช้คำที่เป็นกันเองนะคะรบกวนอย่าด่ากันเลย)
เราปรึกษากับเพื่อนคนนี้แทบจะทุกเรื่องเลยนะคะก่อนที่จะคบกับแฟนคนนี้หอมก็ทำให้เราได้คบกันค่ะพอเรื่องมันผ่านไปเรื่อยๆจนจบม.3เรารู้สึกได้เลยว่า แฟนเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมไม่มีเวลาให้เหมือนเดิมคือเข้าใจนะคะว่าความรักเด็กๆแต่ทุกคนก็ต้องผ่านกันมาบ้างแหละวันนึงเราได้ไปบ้านรุ่นพี่ที่เป็นผู้หญิงแฟนเราก็มาด้วยคือรู้สึกว่ามันแทม่งแปลกๆ เลยขอแฟนตรวจโทรศัพม์
(แฟนเรามี2เครื่อง)ตรวจอันแรกไม่มีอะไรพอตรวจเครื่องที่สองเราเห็นอ่ะค่ะว่าโทรกับเพื้อนสนิทเราในไลน์ทั้งที่แบบเราขอโทรด้วยประจำนะ แต่แฟนเราเขาไม่ยอมโทรสรุปง่ายๆก็คือเราจับได้ว่าเขาบอกคิดถึงกันในไลน์โทรกันแอบคุยกันเป็นห่วงกันคือจุดนั้นของเราคือแบบทั้งเพื่อนสนิททั้งคนที่เรารักมากทำไมถึงทำกันแบบนี้
เราไม่รอช้านะคะเราก็เคลียร์กับแฟนเราก็พูดๆไปจนเคลียร์กันได้เราก็ไปหาเพื่อนรักเราทันทีค่ะ
พอไปถึงเราก็ด่าแบบไม่มีสติ(เราเป็นคนที่ไม่ยอมคนไม่ยอมฟังใคร) เราทนไม่ไหวเราจึงเขวี้ยงโทรศัพท์หอมมันก็บอกเราว่าขอโทษไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ เราก็พูดเชิงว่าแบบ ก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไงแต่ดันมาทำกับกูแบบนี้ จนด่าเสร็จแต่เราไม่ได้ทำไรหอมนะเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนแล้วเพื่อนในกลุ่มก็ช่วยกันไว้7คนได้อ่ะค่ะเพื่อให้เราไม่ไปทำหอม พอเรากลับบ้านเราจึงขอออกจากกลุ่มมาหลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยไม่ไปเจอเพื่อในกลุ่มอีก2 3เดือนค่ะเก็บตัวอยู่ในบ้านร้องไห้ตลอดจนเริ่มทำใจได้
*ตอนขึ้น ปวช1 *
คือเราก็ยังคบกันแฟนมาเรื่อยๆนะคะก็ทุกอย่างมีความสุขดี จนเขาย้ายเข้ามาพักใกล้ๆเพื่อนเราอีกทีในกลุ่ม ซึ่งที่บ้านของเพื่อนคนนี้ทำอาหารตามสั่งค่ะเราเห็นว่าเป็นเพื่อนกับเราเราจึงฝากให้เขาเอาข้าวที่แฟนเรามาส่งให้ที่ใต้ตึกหน่อย ช่วงนั้นพอแฟนเราย้ายมาใช่ไหมคะเราก้ไปบ้านเพื่อนคนนั้นบ่อยเพื่อที่จะได้ไปเจอแฟนง่ายๆหน่อย งั้นข้ามไปตอนเกิดเรื่องเลยนะคะ
คือตอนนั้นเราไปบ้านเพื่อนคนนี้ค่ะเเล้วเราทะเลาะกับแฟนเเล้วเป็นห่วงแฟนกลัวจะหิวข้างก็เลยว่าจะสั่งข้าวที่บ้านเพื่อนคนนี้ไปให้เราก้เลยขอยืมโทรศัพท์เพื่อนโดยที่เราชอบตรวจแชทในโมรศัพท์เพื่อนทุกคนว่าคุยอะไรกับแฟนเราบ้าง เราไปเจอนะคะว่าแฟนเราชวนเพื่อนคนนี้ขึ้นห้องซึ่งเราตกลงกับแฟนไว้ว่า เราจะไม่ให้ผู้หญิงคนไหนขึ้นห้องเด็ดขาดไม่ว่าจะเพื่อนหรือรุ่นพี่หรือเป็นแฟนของรุ่นพี่ซึ่งเขาก้รับปากนะคะว่าจะไม่พาใครขึ้นมา
พอเราเห็นแชทนั้นเราเลยเงียบไว้ก่อนค่ะเพราะรู้ว่าถ้าพูดออกไปมันจะไม่ดรแน่ๆเราเลยรีบกลับบ้านพอถึงบ้านเราก็บอกแฟนเราว่าทำไมถึงชวนเพื่อนเราขึ้นห้อง
(เราก้ตกลงกับเพื่อนนะคะว่าไม่ให้ใครขึ้นทั้งนั้น)
(เพื่อนคนนี้ชื่อฝ้ายนามสมมติแล้วกันค่ะ ฝ้ายเป็นคนคุยเก่าแฟนเราซึ่งเรารู้นะคะแต่ฝ้ายไม่ได้ชอบแฟนเราแค่นั้นค่ะแต่เราชอบแฟนเรามานานมากประมาาน 2-3ปีได้ค่ะซึ่งฝ้ายก็รู้นะคะ)
*ต่อค่ะ*
เราก็ถามแฟนแล้วขอรหัสเฟสแฟนก็ให้มานะคะจนเราต้องขู่ว่ามีอะไรจะพูดไหมถ้าไม่มีจะกู้แชทเฟสนะทีนี้เขาก็เลยลนค่ะแต่ว่าฝ้ายนั้นไม่ได้ขึ้นห้องตามที่แฟนเราชวนนะคะแต่เราไม่ชอบที่ ทำไมคุยกันต้องลบแชทเราคิดในแง่ทางแฟนเรานะคะแต่ก็ดีแล้วที่ฝ้ายไม่ได้ลบไม่งั้นเราคงไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้ ทุกคนเชื่อไหมคะว่าแฟนเราพูดกับเราว่ายังไง.. เขาพูดว่าเรื่องแค่นี้เองแค่ชวนขึ้นห้อลมันก็ไม่ได้ขึ้นมาป่ะ อย่ามาไร้สาระ เราเสียใจนะคะเราเลยบอกเลิกเขาไปแต่เค้าก็ไม่ได้ยื้ออะไรเราเลยคือตอนนั้นคบกันมา10เดือนนะคะ
เราก็พูดไปในกลุ่มใหม่ว่าขอออกจากกลุ่มซึ่งเราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแบบนี้แล้ว เราเหนื่อยมากเลยเวลามีเรื่องแบบนี้ทีไรมันทำให้เรากลายเป็นคนที่คิดไม่ดีคล้ายคนเป้นโรคซึมเศร้านะคะทั้งที่แต่ก่อนเราเป็นคนที่ไม่คิดอะไรไม่คิดมาก ปล่อยวางได้ ไม่คิดร้าย เอาง่ายๆคิดในแง่ดี
แต่พอมีเรื่องแบบนี้ทำให้เราเปลี่ยนไปเลยค่ะเราอยากเป็นคนที่เคยร่าเริงเข็มแข็งมากกว่านี้ แต่ตอนนี้มันหันไปทางไหนเราก็ไม่เจอเพื่อนที่จริงใจหันไปทางไหนก็เจอความมืดไม่มีความสุขเลย
(ตอนนี้เราไม่มีเพื่อนสนิททั้งที่แต่ก่อนเราเป็นคนมีเพื่อนเยอะมีแต่เพื่อนอยากอยู่กับเราพอมีเรื่องแบบนี้เราเป็นคนปากร้าย พอนึกถึงเราก็จะรสไม่ดีร้องไห้กับตัวเองตลอด
เรารักแฟนเรามากเลยนะแต่เราก็อดคิดไม่ได้กลัวว่าเหตุการณ์แบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับเราอีก)
ปล.คงมีแค่ในนี้ที่เข้าใจแล้วเป็นเพื่อน ขอความคิดเห็นจากทุกคนทีค่ะว่าควรเดินหน้ายังไงโดยไม่หันหลังไปมอง
ถ้าเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นเพื่อนๆพี่ๆน้องๆจะทำตัวแบบไหนหรือปรับตัวแบบไหนหรือมีความคิดยังไงที่ทำให้มันดีขึ้นไหมคะ
คือเรามีเรื่องที่ฝังใจมากนะเป็นเรื่องเกี่ยวกับเพื่อนคือ เรามีเพื่อนรักตอนม.ต้นชื่อหอม(นามสมมติ)คือเรากับหอมเป็นคนที่สนิทกันมากเพื่อนในกลุ่มเราก็มี15-16คนอาะค่ะแต่คนนี้เราปรึกษาเขาเรื่องแฟนเราเอาง่ายๆเราเป็นเด็กที่มีอะไรกับแฟนเร็วค่ะ
(ขอใช้คำที่เป็นกันเองนะคะรบกวนอย่าด่ากันเลย)
เราปรึกษากับเพื่อนคนนี้แทบจะทุกเรื่องเลยนะคะก่อนที่จะคบกับแฟนคนนี้หอมก็ทำให้เราได้คบกันค่ะพอเรื่องมันผ่านไปเรื่อยๆจนจบม.3เรารู้สึกได้เลยว่า แฟนเปลี่ยนไปไม่เหมือนเดิมไม่มีเวลาให้เหมือนเดิมคือเข้าใจนะคะว่าความรักเด็กๆแต่ทุกคนก็ต้องผ่านกันมาบ้างแหละวันนึงเราได้ไปบ้านรุ่นพี่ที่เป็นผู้หญิงแฟนเราก็มาด้วยคือรู้สึกว่ามันแทม่งแปลกๆ เลยขอแฟนตรวจโทรศัพม์
(แฟนเรามี2เครื่อง)ตรวจอันแรกไม่มีอะไรพอตรวจเครื่องที่สองเราเห็นอ่ะค่ะว่าโทรกับเพื้อนสนิทเราในไลน์ทั้งที่แบบเราขอโทรด้วยประจำนะ แต่แฟนเราเขาไม่ยอมโทรสรุปง่ายๆก็คือเราจับได้ว่าเขาบอกคิดถึงกันในไลน์โทรกันแอบคุยกันเป็นห่วงกันคือจุดนั้นของเราคือแบบทั้งเพื่อนสนิททั้งคนที่เรารักมากทำไมถึงทำกันแบบนี้
เราไม่รอช้านะคะเราก็เคลียร์กับแฟนเราก็พูดๆไปจนเคลียร์กันได้เราก็ไปหาเพื่อนรักเราทันทีค่ะ
พอไปถึงเราก็ด่าแบบไม่มีสติ(เราเป็นคนที่ไม่ยอมคนไม่ยอมฟังใคร) เราทนไม่ไหวเราจึงเขวี้ยงโทรศัพท์หอมมันก็บอกเราว่าขอโทษไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้ เราก็พูดเชิงว่าแบบ ก็รู้ว่ากูเป็นคนยังไงแต่ดันมาทำกับกูแบบนี้ จนด่าเสร็จแต่เราไม่ได้ทำไรหอมนะเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนแล้วเพื่อนในกลุ่มก็ช่วยกันไว้7คนได้อ่ะค่ะเพื่อให้เราไม่ไปทำหอม พอเรากลับบ้านเราจึงขอออกจากกลุ่มมาหลังจากนั้นก็ไม่ได้คุยไม่ไปเจอเพื่อในกลุ่มอีก2 3เดือนค่ะเก็บตัวอยู่ในบ้านร้องไห้ตลอดจนเริ่มทำใจได้
*ตอนขึ้น ปวช1 *
คือเราก็ยังคบกันแฟนมาเรื่อยๆนะคะก็ทุกอย่างมีความสุขดี จนเขาย้ายเข้ามาพักใกล้ๆเพื่อนเราอีกทีในกลุ่ม ซึ่งที่บ้านของเพื่อนคนนี้ทำอาหารตามสั่งค่ะเราเห็นว่าเป็นเพื่อนกับเราเราจึงฝากให้เขาเอาข้าวที่แฟนเรามาส่งให้ที่ใต้ตึกหน่อย ช่วงนั้นพอแฟนเราย้ายมาใช่ไหมคะเราก้ไปบ้านเพื่อนคนนั้นบ่อยเพื่อที่จะได้ไปเจอแฟนง่ายๆหน่อย งั้นข้ามไปตอนเกิดเรื่องเลยนะคะ
คือตอนนั้นเราไปบ้านเพื่อนคนนี้ค่ะเเล้วเราทะเลาะกับแฟนเเล้วเป็นห่วงแฟนกลัวจะหิวข้างก็เลยว่าจะสั่งข้าวที่บ้านเพื่อนคนนี้ไปให้เราก้เลยขอยืมโทรศัพท์เพื่อนโดยที่เราชอบตรวจแชทในโมรศัพท์เพื่อนทุกคนว่าคุยอะไรกับแฟนเราบ้าง เราไปเจอนะคะว่าแฟนเราชวนเพื่อนคนนี้ขึ้นห้องซึ่งเราตกลงกับแฟนไว้ว่า เราจะไม่ให้ผู้หญิงคนไหนขึ้นห้องเด็ดขาดไม่ว่าจะเพื่อนหรือรุ่นพี่หรือเป็นแฟนของรุ่นพี่ซึ่งเขาก้รับปากนะคะว่าจะไม่พาใครขึ้นมา
พอเราเห็นแชทนั้นเราเลยเงียบไว้ก่อนค่ะเพราะรู้ว่าถ้าพูดออกไปมันจะไม่ดรแน่ๆเราเลยรีบกลับบ้านพอถึงบ้านเราก็บอกแฟนเราว่าทำไมถึงชวนเพื่อนเราขึ้นห้อง
(เราก้ตกลงกับเพื่อนนะคะว่าไม่ให้ใครขึ้นทั้งนั้น)
(เพื่อนคนนี้ชื่อฝ้ายนามสมมติแล้วกันค่ะ ฝ้ายเป็นคนคุยเก่าแฟนเราซึ่งเรารู้นะคะแต่ฝ้ายไม่ได้ชอบแฟนเราแค่นั้นค่ะแต่เราชอบแฟนเรามานานมากประมาาน 2-3ปีได้ค่ะซึ่งฝ้ายก็รู้นะคะ)
*ต่อค่ะ*
เราก็ถามแฟนแล้วขอรหัสเฟสแฟนก็ให้มานะคะจนเราต้องขู่ว่ามีอะไรจะพูดไหมถ้าไม่มีจะกู้แชทเฟสนะทีนี้เขาก็เลยลนค่ะแต่ว่าฝ้ายนั้นไม่ได้ขึ้นห้องตามที่แฟนเราชวนนะคะแต่เราไม่ชอบที่ ทำไมคุยกันต้องลบแชทเราคิดในแง่ทางแฟนเรานะคะแต่ก็ดีแล้วที่ฝ้ายไม่ได้ลบไม่งั้นเราคงไม่ได้เห็นอะไรแบบนี้ ทุกคนเชื่อไหมคะว่าแฟนเราพูดกับเราว่ายังไง.. เขาพูดว่าเรื่องแค่นี้เองแค่ชวนขึ้นห้อลมันก็ไม่ได้ขึ้นมาป่ะ อย่ามาไร้สาระ เราเสียใจนะคะเราเลยบอกเลิกเขาไปแต่เค้าก็ไม่ได้ยื้ออะไรเราเลยคือตอนนั้นคบกันมา10เดือนนะคะ
เราก็พูดไปในกลุ่มใหม่ว่าขอออกจากกลุ่มซึ่งเราไม่อยากให้มันเกิดขึ้นแบบนี้แล้ว เราเหนื่อยมากเลยเวลามีเรื่องแบบนี้ทีไรมันทำให้เรากลายเป็นคนที่คิดไม่ดีคล้ายคนเป้นโรคซึมเศร้านะคะทั้งที่แต่ก่อนเราเป็นคนที่ไม่คิดอะไรไม่คิดมาก ปล่อยวางได้ ไม่คิดร้าย เอาง่ายๆคิดในแง่ดี
แต่พอมีเรื่องแบบนี้ทำให้เราเปลี่ยนไปเลยค่ะเราอยากเป็นคนที่เคยร่าเริงเข็มแข็งมากกว่านี้ แต่ตอนนี้มันหันไปทางไหนเราก็ไม่เจอเพื่อนที่จริงใจหันไปทางไหนก็เจอความมืดไม่มีความสุขเลย
(ตอนนี้เราไม่มีเพื่อนสนิททั้งที่แต่ก่อนเราเป็นคนมีเพื่อนเยอะมีแต่เพื่อนอยากอยู่กับเราพอมีเรื่องแบบนี้เราเป็นคนปากร้าย พอนึกถึงเราก็จะรสไม่ดีร้องไห้กับตัวเองตลอด
เรารักแฟนเรามากเลยนะแต่เราก็อดคิดไม่ได้กลัวว่าเหตุการณ์แบบนี้มันจะเกิดขึ้นกับเราอีก)
ปล.คงมีแค่ในนี้ที่เข้าใจแล้วเป็นเพื่อน ขอความคิดเห็นจากทุกคนทีค่ะว่าควรเดินหน้ายังไงโดยไม่หันหลังไปมอง