อยากอยู่หอ แต่แม่ไม่ให้เพราะกลัวไม่ได้ทดแทนบุญคุณพ่อ

เราอยู่บ้านพ่อกับครอบครัวใหม่ของเขา(พ่อแม่แยกทางแต่ยังช่วยกันดูแลลูก) เรามาอยู่กับพ่อเพราะมาเรียนมหาลัย ช่วงแรกๆยังโอเคงานมหาลัยยังไม่ค่อยเยอะ กลับมาก็ช่วยพ่อทำงานช่วยเลี้ยงเด็กๆ พอช่วงกลางๆเทอมเราเริ่มไม่ไหวค่ะ ต้องตื่นเช้าเดิรทางไปมหาลัยใข้เวลาสามชั่วโมง ตอนกลับรอรถนานคนแน่นรถมากกว่าจะถึงก็สองทุ่ม งานมหาลัยเริ่มเยอะ กลับมาก็เลี้ยงเด็กแฝดเหนื่อยมากๆงอแงไม่ยอมนอนปาไปจนถึงสี่ทุ่มกว่าๆ จึ้นห้องอาบน้ำทำไรเสร็จก็หมดไปหนึ่งชั่วโมง เขากำหนดให้ทำงานให้ถึงแค่ถึงตีหนึ่ง ซึ่งเวลาเราก็มีเหลือแค่สองขั่วโมงที่จะได้ทำงานมหาลัยมันน้อยมากๆบางทีเราต้องแอบทำ ร่างกายเราเริ่มอ่อนแอ เหนื่อยง่ายอารมณ์แปรปรวน สมาธิไม่ค่อยมี แถมเรานอนสามชั่วโมงติดต่อกันไม่ได้พอเกินสามวันเราก็เกิดอาการหลับลึก กลายเป็นว่าตื่นสายโดนว่าพอบอกเหตุไปก็ไม่ฟัง เขาก็ดุเราว่านอนดึก กำหนดให้แค่ตีหนึ่งคือตีหนึ่ง พ่อเราค่อนข้างหัวโบราณมากๆไม่ฟังเหตุผลเวลาทะเลาะแทบอยากกระโดดตึกตายเลยค่ะ เขาไม่ฟังเรางี่เง่า ชอบขุดเรื่องเก่าๆมาพูดตอนทะเลาะด้วย และพอเลิกทะเลาะสักัพกเขาก็จะกลับมาทะเลาะเหมือนเดิม สุขภาพจิตเราเริ่มแย่ลงเรื่อยๆจนป็นโรคเครียดกับเสี่ยงเป็นซึมเศร้าอยากพักผ่อนเดินเล่นเที่ยวก็ไม่ได้เขากลัวว่าเราจะไปนัดเจอผู้ชาย(เราไม่เคยทำอย่างนั้นเลย) เราขอแม่อยู่หอเพราะไม่ไหวจริงๆเราบอกสิ่งที่เกิดขึอนทั้งหมด แม่เราเงียบไปสักพักแล้วบอกว่าถ้าอยู่หอจะทดแทนบุญคุณพ่อยังไงทนๆหน่อยสี่ปีเอง เขาเอาแต่ให้ทนค่ะ จะขออยู่หอยังไงให้ได้คะ เราแย่มากๆจนทำร้ายตัวเองอีกใจเราเข้าใจความเป็นห่วงเรารักพ่อกับแน่นดีแต่แบบนี้กลัวว่าจะไม่อยู่ถึงจบอ่ะค่ะ