เราไม่รู้ว่าจะตั้งชื่อ กระทู้นี้ว่าอะไร เเต่อยากให้เพื่อนๆ ช่วยฟังในสิ่งที่เราอึดอัดเเละไม่รู้ว่าจะปรึกษารึพูดคุยเรื่องนี้กับใครดี สรุปเเล้ว เปนเราเองที่ไม่ดีรึป่าว รึ เปนเพราะเเฟนเราบงการกรอบชีวิต
เริ่มต้นคือเรามีเเฟน เเละคบกันมา 5 ปี ปีแรกๆก้ไปมาหาสู่กันตามคู่รักปกติ เราอายุห่างกัน ประมาน6-7 ปีช่วงนั้นเเฟนจะทำงาน จันทร์-ศุกร์ ส่วนเราก็เรียนมหาวิทยาลัย ช่วงเย็นมีเจอกันบ้างไปกินข้าวดูหนัง ตามประสาวัยรุ่น เวลาเจอกันของพวกเราเต็มๆวันคือวันอาทิตย์ เรามีความสุขมาก ๆ
ปี ที่ 5 พวกเราจริงจังกับชีวิตคู่มากขึ้นคิดว่าคบหากันนานมาพอสมควร เราเริ่มทำงาน เเล้วตัดสินใจซื้อบ้านอยู่ด้วยกัน2คน กู้ร่วมกัน แฟนเปลี่ยนงานใหม่ได้ตำเเหน่งที่ดีขึ้น เป็นการเข้าทำงานกลางคืน ส่วนกลางวันก้จะกลับมานอน ใช่ค่ะ เวลาเจอกันเราเเทบไม่มี เเม้จะอยู่บ้านเดียวกันก็ตาม เเล้วมีปัญหาหนึ่ง ที่ตามมาคือ เพราะเราอยู่ด้วยกันทุกวันอยู่เเล้ว วันอาทิตย์ จึงจะเป็นวันของครอบครัว เเฟนจะต้องกลับบ้านที่เคยอยู่ ซึ่งตอนนี้มีเเม่ อาศัยอยู่ กับ น้องสาว 2 คน ของเค้า ส่วนเรานั้น พ่อเเม่อยู่ต่างจังหวัดหมด วันอาทิตย์ จึงว่างเปล่า ไม่ค่อยมีเเผนจะทำอะไรนอกจากการทำงานบ้านและพักผ่อนบ้าง
ดังนั้น...
เค้าตัดสินใจ พาเรากลับบ้านด้วยทุกสัปดาห์ ในวันอาทิตย์ วันหยุด เพื่อมาพบเเม่เเละน้องสาว ทั้ง2 ของเค้า ครอบครัวของเค้าไม่ได้มีปัญหาอะไร ทุกคนน่ารักและดีกับเรา เเต่มันก้มีสิ่งอึดอัดอย่างหนึ่งคือ พอเค้ากลับมาที่บ้านวันอาทิตย์
อย่างเเรกเลยคือ เค้าจะพูดคุยกับเเม่ เเละน้องของเค้า เเละทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เช่นไปนอนกลางวันกับเเม่ ดูทีวี (ซึ่งเปนเตียงเดียว พวกคุณคงเดาออก เราไม่สามารถเเเทรกตัวไปนอนด้วยได้และไม่มีใครเชิญ) ส่วนน้องสาวก้มีออกข้างนอกกันบ้าง รึไม่ก็อยู่ในบ้าน เเต่เราก้ไม่สามารถไปยุ่งอะไรกับพวกเค้าได้มาก เพราะทุกคนก็ดูเหมือนมีหน้าที่ และสิ่งที่ตัวเองต้องทำ เราเคยพูดถามเรื่องนี้ว่า โปรดอย่าปล่อยเราไว้คนเดียว เราไม่รู้จะไปนั่งตรงไหน เเละทำอะไร เค้าก้พูดเเค่ว่า ให้มานั่ง มานอนด้วยกัน เเต่เราก้ไม่กล้า เพราะเเม่จะอยู่กับเค้าตลอด ไม่มีช่วงเวลาให้เราได้เข้าไป เเละเเม่ก้ไม่ได้พูดอะไรกับเรามากนัก อาจจเพราะพูดไม่ค่อยเก่งด้วย
ประการที่2 คือ เราอยากที่จะรีบกลับบ้านมาพักผ่อน เพื่อเตรียมตัวไปทำงานเช้าในวันจันทร์ถัดมา (ใช่สิเค้าทำงานคืนของอีกวันนี่นา จะนอนกี่โมงก้ได้ ) เเต่เมื่อเเฟนได้กลับบ้านในวันอาทิตย์
กิจวัตรที่จะทำคือ ช่วยเเม่เเละน้องสาวทำงานบ้าน ล้างรถ รดน้ำต้นไม้ เราก็มีเข้าไปช่วยบ้าง เเต่ถ้าเวลาว่างคือเค้าจะไปนอนกลางวันกับเเม่ เราเคยนั่งเงียบเเละร้องไห้คนเดียวในครัวที่มีโต้ะกินข้าวของพวกเค้าอย่างเงียบๆ ไม่มีที่ให้ไป ส่วนตอนเยน เราเคยขอว่า ให้กลับสัก5 6 มงได้ไหม เพื่อเราจะได้พักผ่อน เเละทำงานบ้านที่บ้านของเรา2คนบ้าง เราเหนื่อยๆจิงๆ กับวันหยุดที่มันเหมือนไม่ได้หยุดเเบบนี้ เค้ารับปาก เเต่สุดท้าย เค้าก้จะลงเอยด้วย การชวญเเม่ เเละน้องไปเที่ยว เช่น ไปในตัวเมือง ตอนเย็น ! ซึ่ง คนเยอะ กลับดึก เเละเราก้เหนื่อยมากด้วย เราไม่อาจปฏิเสธว่าไม่อยากไป เพราะก่อนหน้านี้เคยร้องขอไว้เเล้ว เค้ารับปาก เเต่พออยู่กับเเม่ กับน้อง ก้มาชวญเราต่อหน้าครอบครัวว่าไปกันนะวันนี้เข้าเมือง ไปดูคอนเสิร์ต ไปกินข้าวอะไรทำนองนั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าเเม่ เเละน้องสาวของเค้า เราก้ปฏิเสธไม่ได้เเน่นอน
อีกประการสุดท้ายคือ ที่บ้านเค้าเลี้ยงหมา1 ตัว เราไม่ใช่คนเกลียดสัตว์ เเต่เค้าพยายามให้เราอวยหมาของเค้า เช่น บอกให้เราสวัสดีมัน คุยกับมัน จับมัน กอดมันสิ เเละอย่าเรียกมันว่าหมา ให้เรียกว่าน้อง ! เเละไม่ว่าเค้าจะสัมผัสมัน คุยกับมัน เค้าก็จะเรียกให้เราดู เเบบให้ดูจริงๆ ถ้าเราตอบรับเเค่อืม หรือพูดส่งๆ เค้าจะไม่พอใจมากเเล้วถามว่าทำไมไม่สนใจหมาของเค้า (น้อง) มันน่ารักเเละคิดถึงเค้ามากขนาดไหน ทำไมเราถึงเมินมัน ควรใส่ใจมันให้มากกว่านี้ ซึ่งเราไม่ชอบการบังคับ เราคิดว่าเราจะจับมันตอนที่เราอยากจับมัน เเต่นั้นคือผิด สำหรับเค้า เราต้องพยายามคุยกับมัน ถามมันว่าสบายดีไหม เเค่มันเดินมาใกล้เค้าก็จะบอกให้เราชมมันว่าเก่งมากเลย จำเราได้
เรื่องนี้ทำเราเหนื่อย เราเคยพูด เเละถูกตำหนิกลับว่า เปนคนใจเเคบ ไม่รักครอบครัวไม่อยากมาที่บ้านเพราะไม่อยากช่วยทำงานบ้าน ไม่อยากเจอครอบครัวของเค้า ทั้งที่ครอบครัวของเค้านั้นน่ารักขนาดไหน เรามีเวลาอยู่ด้วยกันมากพอเเล้ว (หมายถึงวันธรรมดา ที่พอเราตื่นเค้าหลับ พอเค้าหลับเราไปทำงาน) ขอเเค่วันนี้ไม่ได้หรอ สำหรับเราคิดว่า ย้อนเวลากลับไปในตอนที่เราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน เราอาจะมีความสุขกว่า เพื่อนๆคิดว่าเราใจเเคบไหม กับเรื่องนี้
ขอความเห็นเรื่อง อึดอัดที่จะเข้าไปอยู่ใน moment ของครอบครัวเเฟน
เริ่มต้นคือเรามีเเฟน เเละคบกันมา 5 ปี ปีแรกๆก้ไปมาหาสู่กันตามคู่รักปกติ เราอายุห่างกัน ประมาน6-7 ปีช่วงนั้นเเฟนจะทำงาน จันทร์-ศุกร์ ส่วนเราก็เรียนมหาวิทยาลัย ช่วงเย็นมีเจอกันบ้างไปกินข้าวดูหนัง ตามประสาวัยรุ่น เวลาเจอกันของพวกเราเต็มๆวันคือวันอาทิตย์ เรามีความสุขมาก ๆ
ปี ที่ 5 พวกเราจริงจังกับชีวิตคู่มากขึ้นคิดว่าคบหากันนานมาพอสมควร เราเริ่มทำงาน เเล้วตัดสินใจซื้อบ้านอยู่ด้วยกัน2คน กู้ร่วมกัน แฟนเปลี่ยนงานใหม่ได้ตำเเหน่งที่ดีขึ้น เป็นการเข้าทำงานกลางคืน ส่วนกลางวันก้จะกลับมานอน ใช่ค่ะ เวลาเจอกันเราเเทบไม่มี เเม้จะอยู่บ้านเดียวกันก็ตาม เเล้วมีปัญหาหนึ่ง ที่ตามมาคือ เพราะเราอยู่ด้วยกันทุกวันอยู่เเล้ว วันอาทิตย์ จึงจะเป็นวันของครอบครัว เเฟนจะต้องกลับบ้านที่เคยอยู่ ซึ่งตอนนี้มีเเม่ อาศัยอยู่ กับ น้องสาว 2 คน ของเค้า ส่วนเรานั้น พ่อเเม่อยู่ต่างจังหวัดหมด วันอาทิตย์ จึงว่างเปล่า ไม่ค่อยมีเเผนจะทำอะไรนอกจากการทำงานบ้านและพักผ่อนบ้าง
ดังนั้น...
เค้าตัดสินใจ พาเรากลับบ้านด้วยทุกสัปดาห์ ในวันอาทิตย์ วันหยุด เพื่อมาพบเเม่เเละน้องสาว ทั้ง2 ของเค้า ครอบครัวของเค้าไม่ได้มีปัญหาอะไร ทุกคนน่ารักและดีกับเรา เเต่มันก้มีสิ่งอึดอัดอย่างหนึ่งคือ พอเค้ากลับมาที่บ้านวันอาทิตย์
อย่างเเรกเลยคือ เค้าจะพูดคุยกับเเม่ เเละน้องของเค้า เเละทำเหมือนเราไม่มีตัวตน เช่นไปนอนกลางวันกับเเม่ ดูทีวี (ซึ่งเปนเตียงเดียว พวกคุณคงเดาออก เราไม่สามารถเเเทรกตัวไปนอนด้วยได้และไม่มีใครเชิญ) ส่วนน้องสาวก้มีออกข้างนอกกันบ้าง รึไม่ก็อยู่ในบ้าน เเต่เราก้ไม่สามารถไปยุ่งอะไรกับพวกเค้าได้มาก เพราะทุกคนก็ดูเหมือนมีหน้าที่ และสิ่งที่ตัวเองต้องทำ เราเคยพูดถามเรื่องนี้ว่า โปรดอย่าปล่อยเราไว้คนเดียว เราไม่รู้จะไปนั่งตรงไหน เเละทำอะไร เค้าก้พูดเเค่ว่า ให้มานั่ง มานอนด้วยกัน เเต่เราก้ไม่กล้า เพราะเเม่จะอยู่กับเค้าตลอด ไม่มีช่วงเวลาให้เราได้เข้าไป เเละเเม่ก้ไม่ได้พูดอะไรกับเรามากนัก อาจจเพราะพูดไม่ค่อยเก่งด้วย
ประการที่2 คือ เราอยากที่จะรีบกลับบ้านมาพักผ่อน เพื่อเตรียมตัวไปทำงานเช้าในวันจันทร์ถัดมา (ใช่สิเค้าทำงานคืนของอีกวันนี่นา จะนอนกี่โมงก้ได้ ) เเต่เมื่อเเฟนได้กลับบ้านในวันอาทิตย์
กิจวัตรที่จะทำคือ ช่วยเเม่เเละน้องสาวทำงานบ้าน ล้างรถ รดน้ำต้นไม้ เราก็มีเข้าไปช่วยบ้าง เเต่ถ้าเวลาว่างคือเค้าจะไปนอนกลางวันกับเเม่ เราเคยนั่งเงียบเเละร้องไห้คนเดียวในครัวที่มีโต้ะกินข้าวของพวกเค้าอย่างเงียบๆ ไม่มีที่ให้ไป ส่วนตอนเยน เราเคยขอว่า ให้กลับสัก5 6 มงได้ไหม เพื่อเราจะได้พักผ่อน เเละทำงานบ้านที่บ้านของเรา2คนบ้าง เราเหนื่อยๆจิงๆ กับวันหยุดที่มันเหมือนไม่ได้หยุดเเบบนี้ เค้ารับปาก เเต่สุดท้าย เค้าก้จะลงเอยด้วย การชวญเเม่ เเละน้องไปเที่ยว เช่น ไปในตัวเมือง ตอนเย็น ! ซึ่ง คนเยอะ กลับดึก เเละเราก้เหนื่อยมากด้วย เราไม่อาจปฏิเสธว่าไม่อยากไป เพราะก่อนหน้านี้เคยร้องขอไว้เเล้ว เค้ารับปาก เเต่พออยู่กับเเม่ กับน้อง ก้มาชวญเราต่อหน้าครอบครัวว่าไปกันนะวันนี้เข้าเมือง ไปดูคอนเสิร์ต ไปกินข้าวอะไรทำนองนั้น เมื่ออยู่ต่อหน้าเเม่ เเละน้องสาวของเค้า เราก้ปฏิเสธไม่ได้เเน่นอน
อีกประการสุดท้ายคือ ที่บ้านเค้าเลี้ยงหมา1 ตัว เราไม่ใช่คนเกลียดสัตว์ เเต่เค้าพยายามให้เราอวยหมาของเค้า เช่น บอกให้เราสวัสดีมัน คุยกับมัน จับมัน กอดมันสิ เเละอย่าเรียกมันว่าหมา ให้เรียกว่าน้อง ! เเละไม่ว่าเค้าจะสัมผัสมัน คุยกับมัน เค้าก็จะเรียกให้เราดู เเบบให้ดูจริงๆ ถ้าเราตอบรับเเค่อืม หรือพูดส่งๆ เค้าจะไม่พอใจมากเเล้วถามว่าทำไมไม่สนใจหมาของเค้า (น้อง) มันน่ารักเเละคิดถึงเค้ามากขนาดไหน ทำไมเราถึงเมินมัน ควรใส่ใจมันให้มากกว่านี้ ซึ่งเราไม่ชอบการบังคับ เราคิดว่าเราจะจับมันตอนที่เราอยากจับมัน เเต่นั้นคือผิด สำหรับเค้า เราต้องพยายามคุยกับมัน ถามมันว่าสบายดีไหม เเค่มันเดินมาใกล้เค้าก็จะบอกให้เราชมมันว่าเก่งมากเลย จำเราได้
เรื่องนี้ทำเราเหนื่อย เราเคยพูด เเละถูกตำหนิกลับว่า เปนคนใจเเคบ ไม่รักครอบครัวไม่อยากมาที่บ้านเพราะไม่อยากช่วยทำงานบ้าน ไม่อยากเจอครอบครัวของเค้า ทั้งที่ครอบครัวของเค้านั้นน่ารักขนาดไหน เรามีเวลาอยู่ด้วยกันมากพอเเล้ว (หมายถึงวันธรรมดา ที่พอเราตื่นเค้าหลับ พอเค้าหลับเราไปทำงาน) ขอเเค่วันนี้ไม่ได้หรอ สำหรับเราคิดว่า ย้อนเวลากลับไปในตอนที่เราไม่ได้อยู่บ้านเดียวกัน เราอาจะมีความสุขกว่า เพื่อนๆคิดว่าเราใจเเคบไหม กับเรื่องนี้