ครอบครัวห่างเหิน

สวัสดีค่ะ คือเราอยู่ในวัยมัธยมต้นเป็นพี่คนโตสุด ในครอบครัวมี5คน คือ เรา พ่อ เเม่ เเละน้องสาวน้องชาย สมัยตอนเรายังไม่ขึ้นมัธยม ค่าใช้จ่ายไม่มาก เพราะน้อง2คนไม่ต้องเรียนเพิ่มพิเศษ ครอบครัวไปได้ดี มีความสุข เลิกเรียนขี่จักรยานในหมู่บ้านกับน้อง กินข้าวกินด้วยกันทุกเย็น เสาร์อาทิตย์กินข้าวที่บ้าน เล่นเกมกับครอบครัว ชีวิตคือ มีสีสันมาก เเต่มีวันนึง… ประถม6 เราต้องสอบเข้าโรงเรียนดังเเห่งหนึ่ง ค่าใช้จ่ายเพิ่มทีละเเสนๆรวมน้องอีก2คนที่ต้องสอบเเข่งขันรวมทั้งหมดเป็นล้านได้ พ่อเเม่เริ่มเเยกบ้านกัน เรากับน้องอยู่กับเเม่ ส่วนพ่ออยู่บ้านเดี่ยว ชีวิตเเรกๆเราก็เฉยๆเพราะเราคิดว่า ยังไงหลังเราสอบเสร็จเเละสอบติดพ่อเเม่คงกลับมาเหมือนเดิม เเต่มันไม่ใช่… หลังเราสอบติด ก็ยังเเยกบ้าน เราเสียใจมาก ไม่ใช่เเค่เรื่องเเยกบ้านนะ เวลาครอบครัวเเทบไม่มี เเม่ที่กำลังเข้าสู่วัยอารมณ์เเปรปรวนก็เริ่มรุนเเรง ความสุขเหมือนไม่มีบนโลก ช่วงเวลานั้นปกติโรงเรียนเป็นที่ปรับทุกข์ เเต่พอมีโควิด ทำให้เราต้องอยู่เเต่บ้านเหมือน ชีวิตไม่มีความสุข คุยกับน้องเริ่มไม่รู้เรื่อง ปีนี้มีซัมเมอร์อังกฤษ เอาตรงๆเราอยากไปมาก เเต่ เเม่บอกว่า ต้องเก็บเงินให้น้องสอบเข้า ม1 เก็บเงินให้เราไปสอบต่อ ม4 เราอยากออกเส้นทางการเเข่งขันด้านการเรียนมาก เเค่ไม่อยากบอกเเม่กับพ่อว่า เราอยากพอเเล้ว เรา ไม่ไหวเเล้ว เราอยากให้มีสีสันบ้าง เเม้อาจมีความสุขกับครอบครัวในช่วงเล็กๆน้อยๆ เเต่รอยยิ้ม เเทบ ไม่มี พอเราได้รู้ว่า เรามีเเววไม่ได้ไป น้องสาวก็มาย้ำหรือหัวเราะสมน้ำหน้าเรา เเละพอเเปปๆ น้องก็บอกเราว่าอยากให้เราไปจะได้ไม่ต้องเจอกันในความรู้สึกพี่สาวคนนึงเหมือนตัดห่างไปกับน้องเเล้ว พอวันต่อมา เรายังไม่รู้ว่า เเม่ลงทะเบียนให้เรา น้องก็ไม่รู้ น้องสาวก็เอาเเต่หัวเราะเยาะ น้องชายก็ไม่พูดอะไร ชีวิตเหมือนไม่มีใคร จนเราหัวร้อนมาก หัวร้อนจนเหมือนรวบรวมทุกอย่างเเละไม่มีที่ระบายหรือที่ปล่อย เราเลยกระเเทรกใส่น้องสาว ช่วงเวลานั้นคือไม่ได้คิดอะไรเลย เหมือนอารมณ์เเบบไม่ไหวอะ ไม่ใช่ปะ พี่น้องอะ มีไว้ไม่ใช่เเค่พึ่งพา ควรเกรงใจ เข้าใจกันบ้างไม่ใช่เอาเเต่ย้ำ เราเป็นพี่ทำตัวเป็นเพื่อนกับน้องได้นะ เเต่ น้องห่างกับเราตั้ง4ปีส่วนอีกคน5ปี ควรเกรงใจมารยาทมีบ้าง เเม่เห็นเราตะโกนใส่น้อง เเม่เลยเอากบเหลาดินสอปาใส่หัว เเละด่าเรา ว่าเราไม่มีน้องจะเป็นยังไง เอาตรงดนี้นะ น้องไม่ได้ช่วยอะไรเราเลย ตอนทำเเบบฝึกหัดเก็บคะเเนนของน้อง เราต้องทำเเทนน้อง ทั้งๆคือหน้าที่ของน้อง เเต่น้องกลับไม่ทำ คนเป็นพี่มันเหนื่อยนะ นี่อะนะไม่มีน้องจะไม่เป็นยังไง เราเเบบ โทษนะ สังคมครอบครัวยังเเตกขนาดนี้ เราผู้เป็นผู้พยายามเชื่อมกลับมา เเต่ไม่ได้อะไรเลย ได้เเต่คำด่า คำว่า เคยอยากหนีออกจากบ้านเเต่คิดไปคิดมาคือ เราจะช่วยตัวเองยังไง เเถมเดือดร้อนด้วย เลยต้องทน ทรมานอยู่ต่อ ชีวิตอิสระไม่มี มัน อธิบายไม่ได้อะเอาจริง มันโดนจนเจ็บ ฝัง ทำไงดีคะ เราไม่รู้จะทำยังไงดี ไม่อยากคิดสั้นเพราะความฝันคือหมอ เราอยากทำฝันให้เป็นจริงก่อน ขอคำปรึกษาหน่อยค่ะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ