คือเราเป็นโรคหอบหืดหลังจากที่เข้าโรงบาลเพราะเป็นปลายประสาทของสมองอักเสบและโรคแพ้ภูมิตัวเองตั้งแต่เดือนสิงหารักษาจนหายแล้วแต่ก็ไม่วายกลับมาเป็นโรคหอบหืดเราใช้ชีวิตลำบากมากในแต่ละวันหายใจไม่เต็มอิ่มเหมือนมีอะไรติดขีดอยู่ตลอดเราไม่ได้ใช่ชีวิตแบบปกติตั้งแต่เดือนสิงหาจนถึงตอนนี้ทุกคนคอยดูแลเอาใจแต่เราก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้นเลยที่เรามีชีวิตอยู่ได้ในแต่ละวันก็เพราะบนโลกนี้ยังมีซีรี่ย์​และนิยายที่เราชอบเรารู้สึกเหมือนมีชีวิตทุกครั้งที่เราได้เห็นพวกมันแต่พอกลับมามองตัวเองโครตไม่อยากอยู่ให้ทรมานเลยเมื่อไหร่เราจะหายใจแบบปกติสักทีเมื่อไหร่ชีวิตแบบปกติเราจะกลับมาต้องนอนต้องนั่งเป็นผักแบบนี้หรอแค่เดินไปเข้าห้องน้ำแค่พูดยังเหนื่อยเราไม่ต้องการให้ใครมาสงสารไม่ต้องการให้ใครมาให้กำลังใจเพราะมันดูน้ำเน่าบางครั้งที่แม่ถามวันนี้จะกินอะไรดีหรือบางครั้งเรียกกินข้าวมาวอแวบ่อยๆเรารำคาญ​เราอยากให้ทุกคนในบ้านปฏิบัติ​กับเราแบบเมื่อก่อนไม่ต้องมีใครมายุ่งมาวอแวเพราะเรารู้ยังไงเราก็ไม่เหมือนเดิม