สวัสดีค่ะ
ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ
เราอายุ 25 ปี
ทำงานอยู่กับที่บ้านไม่ ค่อยเจอเพื่อนๆ
มีเพื่อนร่วมงานบ้าง แต่อายุจะต่างกันมากๆ
*อารมณ์ทำงานกับรุ่นน้า แม่รุ่นป้า ประมานนี้ค่ะ
*เราทำงานอยู่กับย่า
(อายุ 50 กว่า เป็นน้องสาวแม่ของพ่อเลยเรียกย่าค่ะ)
ขออธิบายอุปนิสัย ของย่าก่อนนะคะ (เรามีปัญหาภายในจิตใจกับเค้านี้แหละคะ)
ว่าท่านเป็นผู้หญิงเก่ง ฉลาด มั่นใจในตัวเอง ไม่ยอมใคร เป็นคนตรงๆปากร้าย ใจดี เอาแต่ใจ ทำอะไรไว
เราเป็นหลาน ทำงานด้วยกัน 2 คน ย่าก็ใจดีกับเรานะคะ
แต่ไม่มีความสนิท ที่จะกอดกัน หอมแก้มกันค่ะ
เวลาไปเที่ยวก็ไปกัน 2 คนค่ะ เป็นอารมแบบเพื่อนย่าอ่ะคะ
เราไม่มีเวลาเดินห้าง ตื่นสาย นอนเฉยๆ ไม่มีเวลาส่วนตัว ไปเดินเล่นเที่ยวกับเพื่อน ชีวิตเรา 3 ปีที่ผ่านมา อยู่กับย่า และอยุ่กับงาน100%
แต่ในเวลาทำงาน ด้วยความที่ย่าเค้าเป้นคนเก่ง ทำงานไว คิดอะไรทำเลย ต้องการอะไรต้องเดี๋ยวนั่นเลย เราทำงานอยู่ด้วยกัน มา 3 ปีค่ะ
ย่าจะสั่งๆ ทุกอย่างสิ่งให้เราทำ ให้เราหา ให้เราทำนั้น ทำนี้
บอกกับเราให้เราไปคิดมานะ ทำแบบนี้น่ะ
แต่พอเราทำด้วยความคิดตัวเอง ย่าก็จะบอกว่า ทำไมไม่ทำอย่างนี้หละ ทำไมไม่ดูละ ทำแบบนี้ดีกว่านะ และกลายเป็นเราไม่ได้ดั่งใจ เค้าก็โมโหเรา บอกเราว่าทำไมทำอะไรไม่เป้น ทำไมทำอะไรไม่สำเร็จ
**เป็นบ่อยจนตอนนี้ก้สังเกตตัวเองว่า เราจะไม่ทำอะไรนอกจากย่าจะสั่ง แต่ก็อีกแหละทำงานตามคำสั่งอย่างเดียว คำพูดที่ตามมาก้คือ คิดเองไม่เป้นหรอ
คือมันมีหลายคำพุดมากๆที่เค้าทำให้เราท้อใจ และคิดมากจากคำพูดของย่าที่พูดกับเรา
เราทำงานกับที่บ้าน ฉะนั้นเราจะเจอแต่การทำงาน ตลอดเวลาเช้า จนตอนนอน แบบบางที่ตอนเย้นหลัง 5-6โมงขึ้นไป เราอยากนั่งดุอะไรคลายเครียด เลยไม่เิด่านไลน์ไม่อยากคุยเรื่องงานเลยไม่อยากรับรุ้ เราก็ถูกว่าอีก (ในความคิดย่าคงมีแต่งานที่อยากจะให้สำเร็จเท่านั้น)
และเราก้อยู่ภายใต้คำพูดกดดันของย่าตลอด
เช่น ไม่คิดเอง เป็นเด็กไม่มีความเป็นผู้ใหญ่ เมื่อไหร่จะโต ถ้าไม่ทำงานกับฉันเธอจะทำอะไรได้ พลาดนิสเดียวผิดนิสเดียว ก้จะโดนคำพุดเหล่านี้มาบั่นทอนจิตใจเราตลอด จนเรารุ้สึกกับตัวเองว่า เราทำงานแย่ เราไม่มีอะไรดีเลย เก็บเอาคำพูดมาว่าตัวเองตลอด เราเบื่อ เราแบบคิดว่าเราไม่ทำงานกับย่า ย่าคงสบายใจกว่า ไม่ต้องมาคอยโมโหเรา ว่าเรา
แต่เราก้เหมือนเป้นเลขาเลยทำให้เค้าเหมือนเป้นเลขา ถ้าเราไม่อยุ่แล้วใครจะทำ
เราทำหลายอย่างมาก จนเรารุ้สึกว่าทำไปอย่างงั้นอ่ะ ไม่สนุก ไม่มีความอยากทำงาน
ทุกอย่างในบ้านทำเรื่องเอกสาร ส่วนตัวไปจนถึงงานส่วนรวมเลย ต้องใช้คำแบบว่า เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว
แต่ย่าเวลาโมโหก็ชอบบอกว่า เค้าช่วยให้เรามีงานทำ เราไม่อยุ่เค้าก้ทำเองได้ สื่อให้เราเค้าใจว่า ไม่มีเราเค้าก็อยู่ได้
*แต่เราเคยออกมานะแต่ย่าก็ให้กลับมา เหมือนเค้าปากไม่ตรงกับใจอ่ะ
**เราอยุ่กับย่าเราด้วยการแบบว่าตัวเองให้ตัวเองไม่คิดมากกับคำพูดของย่า
อยู่ด้วยความเข้าใจทุกอย่างว่าย่าเป้นคนแบบนี้ นิสัยแบบนี้ คำพูดแบบนี้
(บางที่เราโกระอ่ะ เราก้ได้แต่อยากร้องไห้ ทำอะไรไม่ได้ เราก้แบบต่อต้านในใจอะ แต่ส่วนใหญ่ก้เงียบ ไม่แก้ตัว เพราะแก้ตัวไป ย่าก็จะเอาชนะอยู่ดี)
แต่มันเหมือนโกหกตัวเองอ่ะ เพราะใจเราไม่เครีย ไม่รุ้สึกมีพลังบวก
ใจมีแต่คำว่าน้อยใจ มีแต่โทษตัว เราอย่างได้แนวคิดของเพื่อน พี่ๆ น้าๆ ลุงๆ หน่อยค่ะว่า
ในเมื่อเราต้องเจอแบบนี้อยู่กับความกดดันของคนในครอบครัว ที่มันทำเราท้อใจ
อยากรู้ว่าเราจะต้องทำตัวยังไง จะต้องคิดแบบไหนเพื่อให้เราไม่คิดมาก ไม่ซังกะตายไปวันๆ เราอยากให้เค้ารู้ว่า เราก้ทำได้ เราก้มีหัวใจนะที่ว่าเรา เราก้สามารถทำอะไรได้นะโดยที่ย่าไม่ต้องสั่ง
เราก็เป้นคนมีสักยภาพคนนึงนะ ไม่ต้องพึงบารมีของย่าเราก็ทำมันได้
เราอยากได้แนวคิดที่ทำให้เราก้าวข้ามความรู้สึกนี้มากๆ
เราเครียดมากเลยคะ
**ยาวไปนิดนะคะ แต่ขอบคุณล่วงหน้ากับคนที่แชร์ข้อความกับเรานะคะ ช่วยทำให้เราได้รุ้ว่ามีคนเข้าใจเรา รับฟังเรา ขอบคุณนะคะะ
ความกดดันจากครอบครัว มันทำให้เราท้อใจ และไม่อยากทำอะไรเลย
ขอแนะนำตัวเองก่อนนะคะ
เราอายุ 25 ปี
ทำงานอยู่กับที่บ้านไม่ ค่อยเจอเพื่อนๆ
มีเพื่อนร่วมงานบ้าง แต่อายุจะต่างกันมากๆ
*อารมณ์ทำงานกับรุ่นน้า แม่รุ่นป้า ประมานนี้ค่ะ
*เราทำงานอยู่กับย่า
(อายุ 50 กว่า เป็นน้องสาวแม่ของพ่อเลยเรียกย่าค่ะ)
ขออธิบายอุปนิสัย ของย่าก่อนนะคะ (เรามีปัญหาภายในจิตใจกับเค้านี้แหละคะ)
ว่าท่านเป็นผู้หญิงเก่ง ฉลาด มั่นใจในตัวเอง ไม่ยอมใคร เป็นคนตรงๆปากร้าย ใจดี เอาแต่ใจ ทำอะไรไว
เราเป็นหลาน ทำงานด้วยกัน 2 คน ย่าก็ใจดีกับเรานะคะ
แต่ไม่มีความสนิท ที่จะกอดกัน หอมแก้มกันค่ะ
เวลาไปเที่ยวก็ไปกัน 2 คนค่ะ เป็นอารมแบบเพื่อนย่าอ่ะคะ
เราไม่มีเวลาเดินห้าง ตื่นสาย นอนเฉยๆ ไม่มีเวลาส่วนตัว ไปเดินเล่นเที่ยวกับเพื่อน ชีวิตเรา 3 ปีที่ผ่านมา อยู่กับย่า และอยุ่กับงาน100%
แต่ในเวลาทำงาน ด้วยความที่ย่าเค้าเป้นคนเก่ง ทำงานไว คิดอะไรทำเลย ต้องการอะไรต้องเดี๋ยวนั่นเลย เราทำงานอยู่ด้วยกัน มา 3 ปีค่ะ
ย่าจะสั่งๆ ทุกอย่างสิ่งให้เราทำ ให้เราหา ให้เราทำนั้น ทำนี้
บอกกับเราให้เราไปคิดมานะ ทำแบบนี้น่ะ
แต่พอเราทำด้วยความคิดตัวเอง ย่าก็จะบอกว่า ทำไมไม่ทำอย่างนี้หละ ทำไมไม่ดูละ ทำแบบนี้ดีกว่านะ และกลายเป็นเราไม่ได้ดั่งใจ เค้าก็โมโหเรา บอกเราว่าทำไมทำอะไรไม่เป้น ทำไมทำอะไรไม่สำเร็จ
**เป็นบ่อยจนตอนนี้ก้สังเกตตัวเองว่า เราจะไม่ทำอะไรนอกจากย่าจะสั่ง แต่ก็อีกแหละทำงานตามคำสั่งอย่างเดียว คำพูดที่ตามมาก้คือ คิดเองไม่เป้นหรอ
คือมันมีหลายคำพุดมากๆที่เค้าทำให้เราท้อใจ และคิดมากจากคำพูดของย่าที่พูดกับเรา
เราทำงานกับที่บ้าน ฉะนั้นเราจะเจอแต่การทำงาน ตลอดเวลาเช้า จนตอนนอน แบบบางที่ตอนเย้นหลัง 5-6โมงขึ้นไป เราอยากนั่งดุอะไรคลายเครียด เลยไม่เิด่านไลน์ไม่อยากคุยเรื่องงานเลยไม่อยากรับรุ้ เราก็ถูกว่าอีก (ในความคิดย่าคงมีแต่งานที่อยากจะให้สำเร็จเท่านั้น)
และเราก้อยู่ภายใต้คำพูดกดดันของย่าตลอด
เช่น ไม่คิดเอง เป็นเด็กไม่มีความเป็นผู้ใหญ่ เมื่อไหร่จะโต ถ้าไม่ทำงานกับฉันเธอจะทำอะไรได้ พลาดนิสเดียวผิดนิสเดียว ก้จะโดนคำพุดเหล่านี้มาบั่นทอนจิตใจเราตลอด จนเรารุ้สึกกับตัวเองว่า เราทำงานแย่ เราไม่มีอะไรดีเลย เก็บเอาคำพูดมาว่าตัวเองตลอด เราเบื่อ เราแบบคิดว่าเราไม่ทำงานกับย่า ย่าคงสบายใจกว่า ไม่ต้องมาคอยโมโหเรา ว่าเรา
แต่เราก้เหมือนเป้นเลขาเลยทำให้เค้าเหมือนเป้นเลขา ถ้าเราไม่อยุ่แล้วใครจะทำ
เราทำหลายอย่างมาก จนเรารุ้สึกว่าทำไปอย่างงั้นอ่ะ ไม่สนุก ไม่มีความอยากทำงาน
ทุกอย่างในบ้านทำเรื่องเอกสาร ส่วนตัวไปจนถึงงานส่วนรวมเลย ต้องใช้คำแบบว่า เป็นทุกอย่างให้เธอแล้ว
แต่ย่าเวลาโมโหก็ชอบบอกว่า เค้าช่วยให้เรามีงานทำ เราไม่อยุ่เค้าก้ทำเองได้ สื่อให้เราเค้าใจว่า ไม่มีเราเค้าก็อยู่ได้
*แต่เราเคยออกมานะแต่ย่าก็ให้กลับมา เหมือนเค้าปากไม่ตรงกับใจอ่ะ
**เราอยุ่กับย่าเราด้วยการแบบว่าตัวเองให้ตัวเองไม่คิดมากกับคำพูดของย่า
อยู่ด้วยความเข้าใจทุกอย่างว่าย่าเป้นคนแบบนี้ นิสัยแบบนี้ คำพูดแบบนี้
(บางที่เราโกระอ่ะ เราก้ได้แต่อยากร้องไห้ ทำอะไรไม่ได้ เราก้แบบต่อต้านในใจอะ แต่ส่วนใหญ่ก้เงียบ ไม่แก้ตัว เพราะแก้ตัวไป ย่าก็จะเอาชนะอยู่ดี)
แต่มันเหมือนโกหกตัวเองอ่ะ เพราะใจเราไม่เครีย ไม่รุ้สึกมีพลังบวก
ใจมีแต่คำว่าน้อยใจ มีแต่โทษตัว เราอย่างได้แนวคิดของเพื่อน พี่ๆ น้าๆ ลุงๆ หน่อยค่ะว่า
ในเมื่อเราต้องเจอแบบนี้อยู่กับความกดดันของคนในครอบครัว ที่มันทำเราท้อใจ
อยากรู้ว่าเราจะต้องทำตัวยังไง จะต้องคิดแบบไหนเพื่อให้เราไม่คิดมาก ไม่ซังกะตายไปวันๆ เราอยากให้เค้ารู้ว่า เราก้ทำได้ เราก้มีหัวใจนะที่ว่าเรา เราก้สามารถทำอะไรได้นะโดยที่ย่าไม่ต้องสั่ง
เราก็เป้นคนมีสักยภาพคนนึงนะ ไม่ต้องพึงบารมีของย่าเราก็ทำมันได้
เราอยากได้แนวคิดที่ทำให้เราก้าวข้ามความรู้สึกนี้มากๆ
เราเครียดมากเลยคะ
**ยาวไปนิดนะคะ แต่ขอบคุณล่วงหน้ากับคนที่แชร์ข้อความกับเรานะคะ ช่วยทำให้เราได้รุ้ว่ามีคนเข้าใจเรา รับฟังเรา ขอบคุณนะคะะ