😥เนื้อหายาวนิดหน่อยนะคะ😥
เราเป็นทอมคบกับแฟนได้ 4ปีกว่า เราอายุมากกว่าแฟน3ปี เราจบตรีฯ แต่ไม่เก่งงานอะไรเลย หน้าที่การงานของเราไม่ค่อยดี เงินน้อยมาก แต่แฟนพึ่งเรียนจบฐานะบ้านน้องค่อนข้างดี คอยช่วยเหลือในยามลำบาก แต่เราไม่เคยลืมบุญคุณนะ เมื่อถึงยามเขาลำบากเราจะช่วยเหลือกันทุกอย่างเช่นกัน แฟนเป็นคนดีมากและรักการเรียน เราไม่เคยดึงน้องมาเหนื่อยด้วยเลย จะคอยซัพพอร์ตกันตลอด เราอยู่กันคนละจังหวัด จะเจอกันอาทิตย์ละครั้งกรือสองครั้ง ความสัมพันธ์เราดีมากนะ ดีถึงขั้นที่เราสองคนวาดฝันถึงอนาคตร่วมกัน ในชีวิตเราอยากมีน้องอยู่ตลอด อยากให้มาอยู่ด้วยกัน เมื่อน้องเรียนจบดีใจมาก เพราะคิดว่าถึงเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันจริงๆแล้ว คือวาดฝันไว้เยอะมาก แต่ความเป็นจริงแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยเปิดเผยกับใครมากมายว่าเรารักกัน เพราะกลัวจะไปถึงครอบครัวของน้อง ซึ่งเขาคาดหวังกับอนาคตน้องไว้มาก การที่น้องจะมาทำงานด้วยหรือใช้ชีวิตด้วยมันไม่ได้ และอีกอย่างครอบครัวน้องไม่ยอมรับในเพศที่ 3 การไปไหนมาไหนต้องอยู่ในสายตาตลอด การที่เราจะเจอกันทีเรียกว่าหลบซ่อนมาก รู้สึกผิดทุกครั้งที่จะมาหากันทีต้องโกหกใครต่างๆนาๆ ตัวน้องเองก็ไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอก จนวันนึงเราทนแบบนี้ไม่ได้ จึงพยายามแสดงออกให้ทางบ้านน้องรับรู้ว่าเราจะอยู่ด้วยกัน ซึ่งในที่สุดครอบครัวน้องก็รู้ แต่ผลคือน้องเค้าถามเลิกเรา บอกว่าเราทำเกินไป ไม่รู้จักรอ แต่คือเรารอจนขนาดนี้แล้ว รับปากกันแล้วว่าจะมาสร้างอนาคตร่วมกัน แต่พอถึงเวลากลับทำไม่ได้ มันรอไม่ไหวแล้วอารมณ์ตอนนั้น น้องเค้าถามเลิกแล้วหายไปสองวัน แม่น้องติดต่อกลับมาต่อว่าเราว่า ไม่มีปัญญาเลี้ยงหรอก ไม่ต้องเอาน้องไปบอกกับใครว่าคบกัน แม่อาย แม่เดือดร้อน ขายขี้หน้า ผิดเพศ รับไม่ได้ มีหลานให้ก็ไม่ได้ ไปไหนก็อายเขา ตัวเธอไม่อาย แต่หน้าตาของครอบครัวมันเสีย ตอนนั้นได้แต่ยอมรับ แต่คิดว่าจะจบ แม่น้องยังไปต่อว่าถึงครอบครัวเรา ญาติพี่น้องเรา ทุกคนที่มีเราเป็นเพื่อนในเฟสคือไปพูดหมด ตอนนั้นเราทนไม่ได้ละ ก็เลยติดต่อน้องเขาเพื่อจะคุยกับแม่ แต่น้องเขากับบอกว่า แม่เขาทำถูกแล้ว และบอกเราให้ยอมรับความจริง มันเป็นไปไม่ได้ซักเรื่อง ที่ผ่านมาแค่นิทานหลอกเด็ก ถ้ายอมคบกันแบบเดิมเรื่องจะไม่จบแบบนี้ แต่ความรู้สึกส่วนตัวคือเราอยากใช้ชีวิตร่วมกันและเปิดเผยให้คนได้รู้ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยหลบๆซ่อนๆอีก แต่สุดท้ายเป็นการรอคอยที่ไร้ความหมายมาก ปัจจุบันน้องเค้าได้ทำงานในบริษัทที่พ่อแม่หาให้ เริ่มเปิดใจให้ผู้ชายมากขึ้น เราทำอะไรไม่ได้นอกจากจบแบบเงียบๆ ร้องไห้กับตัวเองทุกวัน เพราะคาดหวังกับความรักครั้งนี้ไว้มาก บางครั้งถึงขั้นอยากหายไปจากโลกเลยก็ว่าได้ ไม่ได้เพ้อหาความรัก ไม่ใช่ไม่ยอมรับ แต่ทั้งเรื่องที่เขาว่าให้เรา ให้ครอบครัวเรา ตอนนี้ปัญหาคือเราเป็นขี้ปากให้ชาวบ้าน และญาติของเรา นิทานที่น้องเค้าพูดถึง ตอนนี้กำลังเป็นเรื่องเล่าปากต่อปากในชีวิตเรา จนพ่อแม่ไม่กล้าเจอใคร มีแต่เสียกับเสียค่ะตอนนี้
เพศที่ 3 ใครเคยเจอปัญหาความรักแบบนี้บ้างคะ แล้วผ่านมันมาได้ยังไงคะ ตอนนี้รู้สึกพังมาก อารมณ์ดิ่งมากค่ะ แนะนำที😭
เราเป็นทอมคบกับแฟนได้ 4ปีกว่า เราอายุมากกว่าแฟน3ปี เราจบตรีฯ แต่ไม่เก่งงานอะไรเลย หน้าที่การงานของเราไม่ค่อยดี เงินน้อยมาก แต่แฟนพึ่งเรียนจบฐานะบ้านน้องค่อนข้างดี คอยช่วยเหลือในยามลำบาก แต่เราไม่เคยลืมบุญคุณนะ เมื่อถึงยามเขาลำบากเราจะช่วยเหลือกันทุกอย่างเช่นกัน แฟนเป็นคนดีมากและรักการเรียน เราไม่เคยดึงน้องมาเหนื่อยด้วยเลย จะคอยซัพพอร์ตกันตลอด เราอยู่กันคนละจังหวัด จะเจอกันอาทิตย์ละครั้งกรือสองครั้ง ความสัมพันธ์เราดีมากนะ ดีถึงขั้นที่เราสองคนวาดฝันถึงอนาคตร่วมกัน ในชีวิตเราอยากมีน้องอยู่ตลอด อยากให้มาอยู่ด้วยกัน เมื่อน้องเรียนจบดีใจมาก เพราะคิดว่าถึงเวลาที่เราจะได้อยู่ด้วยกันจริงๆแล้ว คือวาดฝันไว้เยอะมาก แต่ความเป็นจริงแล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลย ตลอดเวลาที่ผ่านมาเราไม่เคยเปิดเผยกับใครมากมายว่าเรารักกัน เพราะกลัวจะไปถึงครอบครัวของน้อง ซึ่งเขาคาดหวังกับอนาคตน้องไว้มาก การที่น้องจะมาทำงานด้วยหรือใช้ชีวิตด้วยมันไม่ได้ และอีกอย่างครอบครัวน้องไม่ยอมรับในเพศที่ 3 การไปไหนมาไหนต้องอยู่ในสายตาตลอด การที่เราจะเจอกันทีเรียกว่าหลบซ่อนมาก รู้สึกผิดทุกครั้งที่จะมาหากันทีต้องโกหกใครต่างๆนาๆ ตัวน้องเองก็ไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอก จนวันนึงเราทนแบบนี้ไม่ได้ จึงพยายามแสดงออกให้ทางบ้านน้องรับรู้ว่าเราจะอยู่ด้วยกัน ซึ่งในที่สุดครอบครัวน้องก็รู้ แต่ผลคือน้องเค้าถามเลิกเรา บอกว่าเราทำเกินไป ไม่รู้จักรอ แต่คือเรารอจนขนาดนี้แล้ว รับปากกันแล้วว่าจะมาสร้างอนาคตร่วมกัน แต่พอถึงเวลากลับทำไม่ได้ มันรอไม่ไหวแล้วอารมณ์ตอนนั้น น้องเค้าถามเลิกแล้วหายไปสองวัน แม่น้องติดต่อกลับมาต่อว่าเราว่า ไม่มีปัญญาเลี้ยงหรอก ไม่ต้องเอาน้องไปบอกกับใครว่าคบกัน แม่อาย แม่เดือดร้อน ขายขี้หน้า ผิดเพศ รับไม่ได้ มีหลานให้ก็ไม่ได้ ไปไหนก็อายเขา ตัวเธอไม่อาย แต่หน้าตาของครอบครัวมันเสีย ตอนนั้นได้แต่ยอมรับ แต่คิดว่าจะจบ แม่น้องยังไปต่อว่าถึงครอบครัวเรา ญาติพี่น้องเรา ทุกคนที่มีเราเป็นเพื่อนในเฟสคือไปพูดหมด ตอนนั้นเราทนไม่ได้ละ ก็เลยติดต่อน้องเขาเพื่อจะคุยกับแม่ แต่น้องเขากับบอกว่า แม่เขาทำถูกแล้ว และบอกเราให้ยอมรับความจริง มันเป็นไปไม่ได้ซักเรื่อง ที่ผ่านมาแค่นิทานหลอกเด็ก ถ้ายอมคบกันแบบเดิมเรื่องจะไม่จบแบบนี้ แต่ความรู้สึกส่วนตัวคือเราอยากใช้ชีวิตร่วมกันและเปิดเผยให้คนได้รู้ จะได้ไม่ต้องเหนื่อยหลบๆซ่อนๆอีก แต่สุดท้ายเป็นการรอคอยที่ไร้ความหมายมาก ปัจจุบันน้องเค้าได้ทำงานในบริษัทที่พ่อแม่หาให้ เริ่มเปิดใจให้ผู้ชายมากขึ้น เราทำอะไรไม่ได้นอกจากจบแบบเงียบๆ ร้องไห้กับตัวเองทุกวัน เพราะคาดหวังกับความรักครั้งนี้ไว้มาก บางครั้งถึงขั้นอยากหายไปจากโลกเลยก็ว่าได้ ไม่ได้เพ้อหาความรัก ไม่ใช่ไม่ยอมรับ แต่ทั้งเรื่องที่เขาว่าให้เรา ให้ครอบครัวเรา ตอนนี้ปัญหาคือเราเป็นขี้ปากให้ชาวบ้าน และญาติของเรา นิทานที่น้องเค้าพูดถึง ตอนนี้กำลังเป็นเรื่องเล่าปากต่อปากในชีวิตเรา จนพ่อแม่ไม่กล้าเจอใคร มีแต่เสียกับเสียค่ะตอนนี้