คนเป็นพ่อแม่ ยามแก่ชรา อยากจะอยู่บ้านลูกหรืออยู่บ้านตัวเองลำพัง ?

อยากทราบความเห็นของท่าน สว. หรือ ผู้ที่คิดว่า ตัวเองจะเข้าสู่วัย สว.ในอีกไม่นาน ว่า
หากท่านเข้าสู่วัย สว.จนถึงจุดที่ต้องอยู่คนเดียว/อาจเพราะคู่ชีวิตไม่อยู่ด้วยแล้ว ลูกออกเรือนแยกบ้านไปแล้ว 
ท่านคิดจะย้ายเข้าไปอยู่กับลูกเพื่อความปลอดภัย เพื่อพึ่งพาทางกายภาพ ฯ
หรือ ท่านอยากจะอยู่ลำพัง เป็นอิสระ ไม่อยากให้ครอบครัวของลูกอึดอัดว่า ไปอาศัย เป็นส่วนเกิน  ฯ

ส่วนตัวแล้ว ก่อนลูกจะออกเรือน เคยคิดว่า เมื่อแก่ตัวลง คงต้องอยู่ด้วยกับลูกคนใดคนหนึ่ง
(อาจให้ลูกอยู่ด้วยกับบ้านเราเอง หรือ ย้ายเข้าไปอยู่กับลูก)
เพราะคิดว่า  ก็เรารักลูกดังดวงใจนี่นา ตั้งแต่เริ่มจุติในครรภ์ ฯ เฝ้าเลี้ยงลูกมาอย่างใกล้ชิดสนิทสนม เป็นห่วงเป็นใยกันและกัน
ให้สิ่งที่ดีที่สุดแก่ลูกตลอดมาและตลอดไป(ทรัพย์สิน/มรดก ก็ต้องมอบต่อให้)
การจะอยู่ด้วยกันต่อเนื่องไปเมื่อเขาเติบใหญ่มีครอบครัว ก็น่าจะไม่มีปัญหาอะไร

ต่อมา พวกเขาแต่งงาน มีเขย/สะไภ้ มีหลาน แยกบ้านออกไป
เรายังคงสนิทสนมกับลูก และ หลาน ๆ
ส่วนเขย/สะไภ้ คุ้นเคยกันแบบมีระยะห่าง ไม่ก้าวก่ายกันมาก 

ณ เวลานี้(คิดมาหลายปีแล้ว) ความคิดเปลี่ยนไปจากเดิม..ไม่อยากอยู่กับครอบครัวของลูก
แค่..ไปมาหาสู่เยี่ยมเยือนกัน ไปถึงกันไดัทันเวลาเมื่อต้องการความช่วยเหลือ..ก็พอ
 
เคยตั้งโจทย์นี้ถามคู่ชีวิต ว่า
ถ้า..คนใดคนหนึ่งจากไปแล้ว เหลือตัวคนเดียว และะเจ็บป่วย ต้องเที่ยวเข้าออก รพ ช่วยเหลือตนเองไม่ได้..ประมาณนี้
จะอยู่อย่างไร ?

คำตอบคือ..จะอยู่ลำพัง จนถึงที่สุด ต่อจากนั้น แล้วแต่ลูกจะพิจารณา 

ขอบคุณทุกท่าน ที่สละเวลามาอ่าน และให้ความเห็น ค่ะ