คือเรากับเเฟนฐานะเท่าๆกันเเหละค่ะ ไม่ค่อยจะมีเงินมาก (เพราะยังเรียนกันอยู่ทั้งคู่ค่ะ)​ เเละเราก็เลยค่อนข้างขี้งกในสายตาเขามั้ง เเบบเวลาไปเที่ยวไหนก็จะไม่ซื้ออะไรให้เขากิน ต่างคนต่างซื้อเองของตัวเอง บางที่เขาขอเงินเรา20 30 บาทก็จะไม่ค่อยให้หรือบางทีก็ให้ยืมเเล้วทวงคืน  เขาก็มีว่าๆเราว่าเงินเเค่นี้เอง เเต่สำหรับเรา เราก็ค่อนข้างไม่มีเงินไงคะฐานะเราอะเราก็ไม่คิดว่าเเค่นี้เองงะ พอขอบ่อยๆเงินสะสมเราที่เคยมีก็หมดไปกับเขาไง

เเต่บางทีเราก็ให้เขานะถ้าเรามีจริงๆถ้าวันนั้นพกเงินมาเยอะ  
เเต่ก็มีหงุดหงิดบ้างเวลาต้องให้เเต่ไม่ถึงกับด่าเขาอะก็ปกติกับเขาไม่คิดจะเอาคืน

บางที่เงินเดือนเราออก (ทำงานพาร์ทไทมค่ะ)​เขาก็จะหวังให้ซื้อนั้นนี้ให้ พอเราไม่ได้ซื้อให้ก็จะนอยเรา  (เเต่ทีเวลาเงินเดือนเขาออกเขากลับบอกว่าเขาก็อยากใช้เงินที่หามาด้วยตัวเองบ้างคือไม่อยากใช้เงินซื้อของให้เรามากมาย เเต่ก็มีซื้อให้100 200 นะคะ เพราะเราขอเเบบตื้อนิดๆ)​

บางทีก็ขอให้เราเลี้ยงข้าวเขาด้วย
เเต่ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่คิดจะซื้ออะไรให้เขานะ เราคิดค่ะเเต่พอจะซื้อมันก็ดันเสียดายเงิน

จนตอนนี้เขาก็เลยกลายเป็นคนที่เวลาเราขอเขา เขาก็ไม่ให้เเล้วค่ะบอกว่าให้เราปรับปรุงนิสัยถึงจะอยากให้ เราก็เลยไม่ขอเขาเเล้วค่ะไม่ขออีกเลยมาพักนึงเเล้ว    

เเต่เขาก็ยังขอเราวันละ10 บาท 20 บาทอยุ่นะคะ เราให้เขาเหมือนเดิมค่ะ เเต่ก็มีเเอบคิดเสียดายตอนให้อยู่เเต่ก็เก็บความรู้สึกไว้กลัวเขานอย

เราก็รู้สึกเอือมตัวเองเหมือนกันนะไม่รู้จะทำให้ตัวเองคิดยังไงดีว่าเงินเเค่นี้เอง ให้เเฟนไปเถอะ  ทำไมต้องงกทุกบาทด้วย

คือเราควรมีความคิดปล่อยวางยังไงดีอะคะ