สวัสดีครับ
ผมชื่อ จักรกฤษณ์ อายุ 43 ปี ผมจะขอพื้นที่สำหรับแชร์ประสบการณ์ชีวิต สักหน่อย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เขียนเรื่องของตัวเอง เผื่อจะเป็นประโยชน์ และข้อมูลแก่ผู้อ่านได้ครับ
แรกเริ่มเดิมที ผมเป็นคนกรุงเทพฯ เรียนจบแค่ ม.6 ที่โรงเรียนย่านบางกอกน้อยโดยไม่มีโอกาสได้เรียนต่อในระดับที่สูงไปกว่านี้ เพราะฐานะทางบ้านไม่อำนวย ชีวิตการศึกษาก็ไม่ได้เลิศหรูอะไร เรียนชั้นประถม เรียนอยู่โรงเรียนวัด พอขึ้นระดับชั้นมัธยม ก็เรียนโรงเรียนวัดใกล้ๆบ้าน เหมือนกัน
ถามว่าเรียนได้เกรดดีไหม?
หึหึ เรียกได้ว่าจบได้ก็บุญละ!!! ยังคงไม่ลืมอารมณ์ที่ว่า ในสมัยเรียน มีเวลาแค่สองอาทิตย์ จะต้องตามแก้เกรด 10 กว่าตัว เป็นเรื่องปกติ
ใช่ครับ!!!
ผมเป็นนักเรียนหลังห้องมาตลอด ไม่ต้องพูดถึงวิชาภาษาอังกฤษ เรียกได้ว่า ห่วยมากกกก.. เพราะไม่เคยสนใจ ภาษาอังกฤษเลยแม้แต่นิดเดียว
ความรู้สึกผมในตอนนั้น ภาษาอังกฤษ เป็นอะไรที่ต้องอ่านเยอะ จำเยอะ ไม่ชอบเลย จำได้แค่ Yes , No , Ok ,Thank You , Bye Bye แค่นั้นเลยจริงๆ
สรุปคือ เรียนแบบที่ไม่ได้มีเป้าหมายอะไรในชีวิตเลย เรียนไปเรื่อยๆ ตามภาษาวัยรุ่นทั่วไป...
พอจบ ม.ปลาย ก็ตัดสินใจไปเรียนที่ ม.รามคำแหง เพราะเขาบอกว่า จบออกมาแล้วจะมีคุณภาพ แต่มหาลัยอยู่ไกลมากกกก...
เรียนได้ไม่ถึงเทอม ก็ยอมแพ้ ... เสียเวลาไปหนึ่งปี
หลังจากนั้นไม่นาน มีความคิดที่จะเรียนต่อ ก็เลยฝากให้เพื่อน ซื้อใบสมัครเรียน ที่ม.ราชภัฏ ซึ่งเพื่อนได้เรียนไปก่อนล่วงหน้า ผมตั้งใจว่าจะเรียนต่อให้ได้
สรุป
.
.
.
เพื่อนลืมซื้อ ใบสมัครให้
ทำให้เสียเวลาไปอีกปี...
.
.
.
ชีวิตผมก็เป็นอย่างนี้ละครับ โชคไม่เข้าข้างเอาซะเลยจนกระทั่ง อายุเต็ม 21 ปี ถึงเวลาที่ผู้ชายทุกคน ต้องไปเกณฑ์ทหาร สาบานได้เลยว่าผมไม่เคยรู้ ว่าการเกณทหารเป็นอย่างไร มันเป็นอาชีพรั้วของชาติที่เราควรภาคภูมิใจ ตอนนั้นผมรู้แล้วว่า มีใบดำกี่ใบ ใบแดงเหลืออีกกี่ใบ เพราะมันเป็นจำนวนทหารที่เหลืออยู่ พอมาถึงเราจำได้แบบไม่มีวันลืม ในโหลนั้นมีประมาณ 20 ใบ มีใบดำ 16 ใบ ใบแดงเหลือ 4 ใบ โอกาสที่จะได้ใบแดง มีแค่ประมาณ 1 ใน 5 ถึงคิวเราที่จะต้องก้าวออกไป เอามือล้วงในไหทองคำใบนั้น
นาทีนั้นผมคิดถึงพ่อแก้วแม่แก้ว แล้วหยิบกระดาษขึ้นมา 1 ชิ้น ใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้หยิบมันขึ้นมา กำลังจะโผล่พ้นไหทองคำออกมา
เปลี่ยนใจ ทิ้งกระดาษใบนั้นลงไป ไม่เอาดีกว่า
ผมเลยจับใหม่ เอานิ้วโป้งกับนิ้วก้อยคีบมันขึ้นมา นิ้วก้อยเป็นนิ้วที่อ่อนแอ มันคงไม่จับโดนไปแดงหรอก 16 : 4 ใบ โอกาสมันน้อยมากทันทีที่ทหารคนนั้นประกาศออกมา
ทบ.1 เชิญด้านโน้นครับ!!!!
ผมจับได้ใบแดง โอ้ยชีวิต..
ดวงคนดีขายขี้ก็รวย ดวงคนซวยซื้อหวยก็เจ๊ง!!!
ผมเคยดูในทีวี ศรราม เทพพิทัก เคยบอกไว้ว่า การเป็นทหาร ได้อะไรมากกว่าที่คุณคิด!!!
ดาราเนอะ พูดอะไรใครก็เชื่อ พอเป็นทหารจริงๆ อยากย้อนเวลากลับไปหยิบสลากใหม่มาก
การเป็นทหารมันเหนื่อย แต่ไม่เป็นไร ไม่ตายก็พอ ฮ่าๆๆ
เฮ้อ...เสียเวลาอีก 2 ปี พอดีกันกับเพื่อนกำลังจะจบมหาลัย
ได้แต่บอกตัวเองในใจว่า...
ไม่เป็นไรหรอก แค่ 4 ปี ชีวิตนี้ยังเหลือเวลาอีกเยอะ การศึกษา มันไม่มีคำว่า "แก่เกินเรียน"
หลังจากนั้นต่อมา ถึงเวลาที่เราจะปลดทหารในอีก 2 อาทิตย์ ก็ได้ข่าวจากทางบ้านว่า
พ่อขับรถประสบอุบัติเหตุ เงินออมที่แม่เก็บไว้ให้เราเรียนทั้งหมด ต้องใช้ไปกับการซ่อมรถ
แถม รถชนเสาไฟข้างทางชำรุด จำเป็นต้องจ่าย ค่าเสียหายให้กรมทางอีก 12,000 บาท เวลานั้น มันไม่มีเงินเก็บเหลือแล้ว
เลยกลับมาถามตัวเองว่า "เราต้องเสียสละออกมาทำงาน หรือ จะหลับหูหลับตา เรียนให้จบ เอาใบประกาศณียบัตร โดยไม่สนว่า คนที่หาเงิน ส่งเราเรียนจะเป็นยังไง.. "
มันถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ในชีวิต ในใจก็คิดว่า เราต้องทำงานแล้วล่ะ แต่วุฒิแค่นี้จะทำอะไรได้?
ตอนปี 2542 ช่วงนั้นเป็นจังหวะที่คนข้างบ้าน ทำงานโรงแรม เขาเลยชวนไปทำงาน ในตำแหน่ง Steward ที่โรงแรม 5 ดาวสุดหรู ติดแม่น้ำเจ้าพระยา
แต่ทว่า ไอ้ตำแหน่งนี้มันคืออะไร เลยถามเพื่อนที่กำลังจะจบปริญญา คำตอบที่ได้ คือ..
งานดีนะ ได้ทำงานกับสาวสวยๆ เหมือนบนเครื่องบินแหละ ไม่ต่างกัน
ผมรู้สึกชอบงานนี้ขึ้นมาเลยทีเดียว ก็เลยตัดสินใจสมัครงาน โดยไม่ลังเล...
พอไปสมัคร สรุปแล้ว มันคือตำแหน่งของ
เด็กล้างจานนี่!!!
โอ้ว เซอร์ไพรซ์มากกกก...
แต่ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อย วันนี้ก็มีงานทำ ช่วงนั้นมีรายได้ ประมาณ 5,000 บาท ในระดับของพนักงาน รายเดือน
ถ้าเทียบกับคนจบปริญญา ในยุคนั้นก็ราวๆ 7,400 บาท โดยประมาณ
แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าวันใดวันนึง โอกาสมันเป็นของเรา ได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ เราจะมีรายได้เพิ่มอีกประมาณ 13,000 บาท
มันมากกว่ารายได้คนจบปริญญาอีกนะ แถมยังมีสวัสดิการ อาหารฟรีด้วย
ในความรู้สึก มันคือสถานที่ทำงาน ที่ดีมากที่สุด ในตอนนั้น
และนั่นคือ จุดเริ่มต้น ของการใช้ชีวิต ในสายงานบริการ
...... โปรดติดตาม ตอนต่อไป…….
เป็นแค่เด็กล้างจาน สะเออะอยากทำงานบนเรือสำราญระดับโลก
ผมชื่อ จักรกฤษณ์ อายุ 43 ปี ผมจะขอพื้นที่สำหรับแชร์ประสบการณ์ชีวิต สักหน่อย นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เขียนเรื่องของตัวเอง เผื่อจะเป็นประโยชน์ และข้อมูลแก่ผู้อ่านได้ครับ
แรกเริ่มเดิมที ผมเป็นคนกรุงเทพฯ เรียนจบแค่ ม.6 ที่โรงเรียนย่านบางกอกน้อยโดยไม่มีโอกาสได้เรียนต่อในระดับที่สูงไปกว่านี้ เพราะฐานะทางบ้านไม่อำนวย ชีวิตการศึกษาก็ไม่ได้เลิศหรูอะไร เรียนชั้นประถม เรียนอยู่โรงเรียนวัด พอขึ้นระดับชั้นมัธยม ก็เรียนโรงเรียนวัดใกล้ๆบ้าน เหมือนกัน
ถามว่าเรียนได้เกรดดีไหม?
หึหึ เรียกได้ว่าจบได้ก็บุญละ!!! ยังคงไม่ลืมอารมณ์ที่ว่า ในสมัยเรียน มีเวลาแค่สองอาทิตย์ จะต้องตามแก้เกรด 10 กว่าตัว เป็นเรื่องปกติ
ใช่ครับ!!!
ผมเป็นนักเรียนหลังห้องมาตลอด ไม่ต้องพูดถึงวิชาภาษาอังกฤษ เรียกได้ว่า ห่วยมากกกก.. เพราะไม่เคยสนใจ ภาษาอังกฤษเลยแม้แต่นิดเดียว
ความรู้สึกผมในตอนนั้น ภาษาอังกฤษ เป็นอะไรที่ต้องอ่านเยอะ จำเยอะ ไม่ชอบเลย จำได้แค่ Yes , No , Ok ,Thank You , Bye Bye แค่นั้นเลยจริงๆ
สรุปคือ เรียนแบบที่ไม่ได้มีเป้าหมายอะไรในชีวิตเลย เรียนไปเรื่อยๆ ตามภาษาวัยรุ่นทั่วไป...
พอจบ ม.ปลาย ก็ตัดสินใจไปเรียนที่ ม.รามคำแหง เพราะเขาบอกว่า จบออกมาแล้วจะมีคุณภาพ แต่มหาลัยอยู่ไกลมากกกก...
เรียนได้ไม่ถึงเทอม ก็ยอมแพ้ ... เสียเวลาไปหนึ่งปี
หลังจากนั้นไม่นาน มีความคิดที่จะเรียนต่อ ก็เลยฝากให้เพื่อน ซื้อใบสมัครเรียน ที่ม.ราชภัฏ ซึ่งเพื่อนได้เรียนไปก่อนล่วงหน้า ผมตั้งใจว่าจะเรียนต่อให้ได้
สรุป
.
.
.
เพื่อนลืมซื้อ ใบสมัครให้
ทำให้เสียเวลาไปอีกปี...
.
.
.
ชีวิตผมก็เป็นอย่างนี้ละครับ โชคไม่เข้าข้างเอาซะเลยจนกระทั่ง อายุเต็ม 21 ปี ถึงเวลาที่ผู้ชายทุกคน ต้องไปเกณฑ์ทหาร สาบานได้เลยว่าผมไม่เคยรู้ ว่าการเกณทหารเป็นอย่างไร มันเป็นอาชีพรั้วของชาติที่เราควรภาคภูมิใจ ตอนนั้นผมรู้แล้วว่า มีใบดำกี่ใบ ใบแดงเหลืออีกกี่ใบ เพราะมันเป็นจำนวนทหารที่เหลืออยู่ พอมาถึงเราจำได้แบบไม่มีวันลืม ในโหลนั้นมีประมาณ 20 ใบ มีใบดำ 16 ใบ ใบแดงเหลือ 4 ใบ โอกาสที่จะได้ใบแดง มีแค่ประมาณ 1 ใน 5 ถึงคิวเราที่จะต้องก้าวออกไป เอามือล้วงในไหทองคำใบนั้น
นาทีนั้นผมคิดถึงพ่อแก้วแม่แก้ว แล้วหยิบกระดาษขึ้นมา 1 ชิ้น ใช้นิ้วโป้งและนิ้วชี้หยิบมันขึ้นมา กำลังจะโผล่พ้นไหทองคำออกมา
เปลี่ยนใจ ทิ้งกระดาษใบนั้นลงไป ไม่เอาดีกว่า
ผมเลยจับใหม่ เอานิ้วโป้งกับนิ้วก้อยคีบมันขึ้นมา นิ้วก้อยเป็นนิ้วที่อ่อนแอ มันคงไม่จับโดนไปแดงหรอก 16 : 4 ใบ โอกาสมันน้อยมากทันทีที่ทหารคนนั้นประกาศออกมา
ทบ.1 เชิญด้านโน้นครับ!!!!
ผมจับได้ใบแดง โอ้ยชีวิต..
ดวงคนดีขายขี้ก็รวย ดวงคนซวยซื้อหวยก็เจ๊ง!!!
ผมเคยดูในทีวี ศรราม เทพพิทัก เคยบอกไว้ว่า การเป็นทหาร ได้อะไรมากกว่าที่คุณคิด!!!
ดาราเนอะ พูดอะไรใครก็เชื่อ พอเป็นทหารจริงๆ อยากย้อนเวลากลับไปหยิบสลากใหม่มาก
การเป็นทหารมันเหนื่อย แต่ไม่เป็นไร ไม่ตายก็พอ ฮ่าๆๆ
เฮ้อ...เสียเวลาอีก 2 ปี พอดีกันกับเพื่อนกำลังจะจบมหาลัย
ได้แต่บอกตัวเองในใจว่า...
ไม่เป็นไรหรอก แค่ 4 ปี ชีวิตนี้ยังเหลือเวลาอีกเยอะ การศึกษา มันไม่มีคำว่า "แก่เกินเรียน"
หลังจากนั้นต่อมา ถึงเวลาที่เราจะปลดทหารในอีก 2 อาทิตย์ ก็ได้ข่าวจากทางบ้านว่า
พ่อขับรถประสบอุบัติเหตุ เงินออมที่แม่เก็บไว้ให้เราเรียนทั้งหมด ต้องใช้ไปกับการซ่อมรถ
แถม รถชนเสาไฟข้างทางชำรุด จำเป็นต้องจ่าย ค่าเสียหายให้กรมทางอีก 12,000 บาท เวลานั้น มันไม่มีเงินเก็บเหลือแล้ว
เลยกลับมาถามตัวเองว่า "เราต้องเสียสละออกมาทำงาน หรือ จะหลับหูหลับตา เรียนให้จบ เอาใบประกาศณียบัตร โดยไม่สนว่า คนที่หาเงิน ส่งเราเรียนจะเป็นยังไง.. "
มันถึงเวลาที่ต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ในชีวิต ในใจก็คิดว่า เราต้องทำงานแล้วล่ะ แต่วุฒิแค่นี้จะทำอะไรได้?
ตอนปี 2542 ช่วงนั้นเป็นจังหวะที่คนข้างบ้าน ทำงานโรงแรม เขาเลยชวนไปทำงาน ในตำแหน่ง Steward ที่โรงแรม 5 ดาวสุดหรู ติดแม่น้ำเจ้าพระยา
แต่ทว่า ไอ้ตำแหน่งนี้มันคืออะไร เลยถามเพื่อนที่กำลังจะจบปริญญา คำตอบที่ได้ คือ..
งานดีนะ ได้ทำงานกับสาวสวยๆ เหมือนบนเครื่องบินแหละ ไม่ต่างกัน
ผมรู้สึกชอบงานนี้ขึ้นมาเลยทีเดียว ก็เลยตัดสินใจสมัครงาน โดยไม่ลังเล...
พอไปสมัคร สรุปแล้ว มันคือตำแหน่งของ
เด็กล้างจานนี่!!!
โอ้ว เซอร์ไพรซ์มากกกก...
แต่ไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อย วันนี้ก็มีงานทำ ช่วงนั้นมีรายได้ ประมาณ 5,000 บาท ในระดับของพนักงาน รายเดือน
ถ้าเทียบกับคนจบปริญญา ในยุคนั้นก็ราวๆ 7,400 บาท โดยประมาณ
แต่เดี๋ยวก่อน ถ้าวันใดวันนึง โอกาสมันเป็นของเรา ได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ เราจะมีรายได้เพิ่มอีกประมาณ 13,000 บาท
มันมากกว่ารายได้คนจบปริญญาอีกนะ แถมยังมีสวัสดิการ อาหารฟรีด้วย
ในความรู้สึก มันคือสถานที่ทำงาน ที่ดีมากที่สุด ในตอนนั้น
และนั่นคือ จุดเริ่มต้น ของการใช้ชีวิต ในสายงานบริการ
...... โปรดติดตาม ตอนต่อไป…….