ตอนนี้ว่างงานมา เป็นวันที่ 9 เป็นการว่างงานที่ตัดสินใจเอง ขอลาออก ช่วงเวลา 30 วันนั้นก็เฝ้ารอให้ผ่านพ้นด้วยดี เนื่องด้วยสภาพทางจิตใจที่รู้สึกว่า งานในแต่ละวันนั้น กดดันเหลือเกิน พอมาวันนี้รู้สึกอยากมีงานทำ อยากไปทำงาน ไม่รู้จะมุ่งทำการค้าอย่างเดียว หรือ ทำงานประจำดี แต่ใจอยากทำงานประจำที่สุด และทำขนมควบคู่ไปด้วย แต่แต่ตอนนั้น ความรู้สึกว่างานที่ทำเกินรับไหว
ก็ไม่เสียดายเท่าไรที่ออกจากงานที่มีบักษณะแบบนั้น
แต่ตอนนี้รู้สึกเหงา ทุกคนไปทำงาน ไปเรียน มีชีวิตประจำวันของตัวเอง
ส่วนเราไม่อยากกลับไปหาแม่ เพราะอะไรน่ะเหรอ กลับไปตอนที่ว่างงานเรารู้เลยว่า จะเจอคำพูดแบบไหนบ้าง กลัวกลับไปแล้วกลับมาไม่ได้ ที่นี่ก็ไม่ได้มีคนรักเรามากมายหรอก แค่รู้สึกว่าอยู่แล้วได้เป็นตัวของตัวเอง กลับไปหาแม่ คงดีหรือไม่ดี ไม่รู้ แต่รู้ว่าไม่อยากกลับ ไม่อยากไปฟังว่า แม่บอกแล้วให้เรียนครู แม่บอกแล้วให้สอบราชการ ลูกบ้านนั้นได้เงินเดือน 80,000 อยากบอกแม่ว่า ไม่มีใครไม่อยากได้ดีหรอก แต่มันทำไม่ได้ ไม่รู้เวลาดีๆแบบนั้นจะมาถึงวันไหนเหมือนกัน
9วันเรายังพร่ำเพ้อขนาดนี้ อีกนานแค่ไหนเราจะได้งาน จะเพ้อถึงระดับไหนนะเรา