สวัสดีคะ ปัจจุบัน อายุ27ปี เป็นพนักงานประจำ บ.เอกชน เราอยากรู้ว่าคนอื่นเป็นเหมือนกันไหม
🙂 เราเป็นคนที่เคยมีเพื่อนเยอะ ไปต่างจังหวัดที ไปกันเป็นรถตู้ แต่พอเราป่วย เราก็มองเห็นเพื่อนเราชัดขึ้น สรุป ไม่มีเพื่อนคนไหนคบเรา
🙂 ตอนนั้นเราเรียน ป.ตรี จนปี3 เทอม2 ก่อนสอบไฟนอล เราป่วยเป็นโรคจิตเภท เรากลายเป็นผู้ป่วยจิตเวช ทุกคนไม่คิดว่าเราป่วย แต่เขาคิดว่าเราเป็นบ้า จากที่มีเพื่อนนับไม่ถ้วน ตอนป่วยไม่มีใครมาหาเลย เห็นแต่เพื่อนโพสด่าเราเต็มเฟส ซึ่งเป็นเพื่อนที่เราไม่เคยคิดร้ายกับเขา แต่กลับเป็นเพื่อนที่แค่พอรุ้จักเขามาทักและถามว่าเป็นไงบ้าง
🙂 รักษาอยู่สักพักใหญ่ถึงออกมาทำงาน สื่อสารโอเค ไม่เอ๋อๆงงๆ จนเราหาย เราก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ส่วนนึงก็ไม่ค่อยกล้าคบใครคะ เพราะถ้าเราได้ยินกับหูว่าเขานินทาเราในทางไม่ดีสัก2-3ครั้ง เราก็ถอยคะ
🙂 เราเจอแต่คนที่ เขาเห็นเรามีผลประโยชน์ก็เลยคบเราไว้ มีทั้งแบบรวยและจน
😑แบบรวย : ว่าจ้างแต่จ่ายเงินแค่ช่วงแรกๆ เพราะคิดว่า คนอย่างเราไม่กล้าเรียกร้อง
😑แบบจน : เราอยากได้เพื่อน เราให้ใจ แต่เราจะโดนเอาเปรียบตลอด เขาต้องการมาทำงานด้วยและกินนอนโดนเราเป็นคนออกค่าใช้จ่าย เพราะคิดว่าปกติ เราก็ต้องจ่ายให้ตัวเราเองยุแล้ว
😑ล่าสุด : เป็นดั่งเพื่อนรักเลย ที่ผ่านมามียืมเงินเราบ้าง นางคืนช้าแต่ก็คืน แต่พอหนักๆไม่เกรงใจ อยากได้ต้องได้ นางรู้ว่าเรามีรายได้มากขึ้น แต่ไม่เคยมองเลย ว่าค่าใช้จ่ายเรามีมากหรือเปล่า ทำไมเราต้องดิ้นรนหาเงิน เราเลยตัดใจ ทวงอันเก่า และ ไม่ให้ยืมอีก เราเสียใจอ่ะ ที่คุณค่าและความสำคัญเรามีอยู่แค่นั้น
🙂 เราอยากได้พลังบวกจากที่บ้าน ก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วแต่จังหวะอารมณ์ของคนในครอบครัว
🙂 และตอนนี้ เราไม่มีเพื่อนเลยอ่ะ ไม่มีจริงๆ ไม่มีคนที่สามารถนั่งจับเข่าเล่า ทุกข์ สุข แลกเปลี่ยนความคิด ความรุ้สึกกันได้ ไม่มีคนที่มาฟังเราเล่าเรื่องตลก แบบเพื่อนอ่ะ
🙂 คนอื่นๆเป็นไหมคะ เราอยากได้มุมของคนอื่นบ้าง เราอยากรุ้ว่าสิ่งที่เราเจอ มันปกติของวัยนี้ไหม
ไม่ซ้ำเติมนะคะ ช้ำมากแล้ว ขอบคุณคะ
ยิ่งโตยิ่งไม่มีใคร(อยากได้มุมมองคนอื่น)
🙂 เราเป็นคนที่เคยมีเพื่อนเยอะ ไปต่างจังหวัดที ไปกันเป็นรถตู้ แต่พอเราป่วย เราก็มองเห็นเพื่อนเราชัดขึ้น สรุป ไม่มีเพื่อนคนไหนคบเรา
🙂 ตอนนั้นเราเรียน ป.ตรี จนปี3 เทอม2 ก่อนสอบไฟนอล เราป่วยเป็นโรคจิตเภท เรากลายเป็นผู้ป่วยจิตเวช ทุกคนไม่คิดว่าเราป่วย แต่เขาคิดว่าเราเป็นบ้า จากที่มีเพื่อนนับไม่ถ้วน ตอนป่วยไม่มีใครมาหาเลย เห็นแต่เพื่อนโพสด่าเราเต็มเฟส ซึ่งเป็นเพื่อนที่เราไม่เคยคิดร้ายกับเขา แต่กลับเป็นเพื่อนที่แค่พอรุ้จักเขามาทักและถามว่าเป็นไงบ้าง
🙂 รักษาอยู่สักพักใหญ่ถึงออกมาทำงาน สื่อสารโอเค ไม่เอ๋อๆงงๆ จนเราหาย เราก็ไม่ค่อยมีเพื่อน ส่วนนึงก็ไม่ค่อยกล้าคบใครคะ เพราะถ้าเราได้ยินกับหูว่าเขานินทาเราในทางไม่ดีสัก2-3ครั้ง เราก็ถอยคะ
🙂 เราเจอแต่คนที่ เขาเห็นเรามีผลประโยชน์ก็เลยคบเราไว้ มีทั้งแบบรวยและจน
😑แบบรวย : ว่าจ้างแต่จ่ายเงินแค่ช่วงแรกๆ เพราะคิดว่า คนอย่างเราไม่กล้าเรียกร้อง
😑แบบจน : เราอยากได้เพื่อน เราให้ใจ แต่เราจะโดนเอาเปรียบตลอด เขาต้องการมาทำงานด้วยและกินนอนโดนเราเป็นคนออกค่าใช้จ่าย เพราะคิดว่าปกติ เราก็ต้องจ่ายให้ตัวเราเองยุแล้ว
😑ล่าสุด : เป็นดั่งเพื่อนรักเลย ที่ผ่านมามียืมเงินเราบ้าง นางคืนช้าแต่ก็คืน แต่พอหนักๆไม่เกรงใจ อยากได้ต้องได้ นางรู้ว่าเรามีรายได้มากขึ้น แต่ไม่เคยมองเลย ว่าค่าใช้จ่ายเรามีมากหรือเปล่า ทำไมเราต้องดิ้นรนหาเงิน เราเลยตัดใจ ทวงอันเก่า และ ไม่ให้ยืมอีก เราเสียใจอ่ะ ที่คุณค่าและความสำคัญเรามีอยู่แค่นั้น
🙂 เราอยากได้พลังบวกจากที่บ้าน ก็ได้บ้างไม่ได้บ้าง แล้วแต่จังหวะอารมณ์ของคนในครอบครัว
🙂 และตอนนี้ เราไม่มีเพื่อนเลยอ่ะ ไม่มีจริงๆ ไม่มีคนที่สามารถนั่งจับเข่าเล่า ทุกข์ สุข แลกเปลี่ยนความคิด ความรุ้สึกกันได้ ไม่มีคนที่มาฟังเราเล่าเรื่องตลก แบบเพื่อนอ่ะ
🙂 คนอื่นๆเป็นไหมคะ เราอยากได้มุมของคนอื่นบ้าง เราอยากรุ้ว่าสิ่งที่เราเจอ มันปกติของวัยนี้ไหม
ไม่ซ้ำเติมนะคะ ช้ำมากแล้ว ขอบคุณคะ