ทำยังไงถึงจะแก้ปัญหานี้ได้

ตามชื่อกระทู้เลยนะครับ อยากจะเล่าก่อนว่า จุดที่ว่าคือความเครียด ความกังวล หรืออะไรก็ตามที่ทำให้เราคิดมาก ผมเป็นคนนึงที่รู้สึกว่าชีวิตนี้ ตัวเองเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนแบบเพื่อนจริงๆ เวลาปรึกษาใครก็รู้สึกว่า ไม่มีใครที่สามารถจะรับฟังเราอย่างจริงๆจังๆได้ โดยกระทั่งคนในครอบครัว ซึ่งเราเป็นคนนึงที่เวลาไม่สบายใจหรือมีปัญหาบางครอบครัวอาจจะช่วยแก้ปัญหานั้นได้ แต่สำหรับผมนั้นบอกเลยว่ามันไม่ใช่ รู้สึกว่าเหมือนโดนเมินจากทุกคน โดยปกติเป็นคนที่ดูภายนอกเฮฮา แต่ลึกๆในใจนั้น มันมีความเศร้า ความน้อยใจในการเป็นเราอยู่ ถึงแม้มีเพื่อน มีฝูง แต่ความเป็นเพื่อนนั้นมันจะดีก็ต่อเมื่ออยู่ด้วยกันหลายๆคน พอไม่มีเราหรือมีแค่เรานั้น เพื่อนก็ไม่ได้สนใจหรือรับฟังปัญหาเราได้จริงๆ (ไม่รู้ยังเรียกว่าเพื่อนได้มั้ย) เพราะเวลาเราสนุก เราก็สนุกไปด้วยกัน เฮฮาด้วยกัน พิมพ์ถึงขนาดนี้ถ้ามันอ่านไม่รู้เรื่องขออภัยด้วยครับ คือเรียบเรียงคำพูดในสมองตัวเองไม่ถูก โดยที่จะบอกทั้งหมดก็คือ เราพยายามปล่อยวางเรื่องทุกเรื่องที่ทำให้เราไม่สบายใจ แต่ก็ทำไม่ได้ พอกลับมาคิด มันก็รู้สึกว่าทุกข์ใจในการที่เป็นตัวเองอยู่ทุกวันนี้ อยู่คนเดียวก็มีอาการเศร้าบ้างแต่ไม่ถึงอยากที่จะทำร้ายตัวเอง (เคยแค่คิด แต่ก็ไม่กล้าทำ) เพราะในลึกๆก็เสียดายหลายๆอย่าง เลยอยากขอคำปรึกษาในการแก้ไขและสามารถปล่อยวาง มีกำลังใจในการใช้ชีวิตมากขึ้น