หนูเรียนแผน1 วิทย์-คณิต ค่ะแต่เป็นห้องธรรมดา ห้อง1-5เป็นพวก สคว ,ห้อง6-15ปกติค่ะ ซึ่งหนูอยู่ห้อง11 หนูมีความสามารถคือวาดรูปเก่ง แล้วตอน ม.5 ยังไม่รู้ว่าจะเรียนอะไรต่อ จนวันนึงได้นั่งรถกับพ่อแล้วไปเจอที่ติวสถาปัต พ่อเลยพาหนูไปสอบถามรายละเอียด อาทิตย์ต่อมาได้เรียนติวที่นี่ ซึ่งมีครบทุกสาขา อย่าง นิเทศศิลป์, ออกแบบภายใน, แฟชั่น, เครื่องประดับ,ผลิตภัณฑ์ เรียน ม.5ปรับพื้นฐาน ครูจะดูว่าฝีมือเราเป็นยังไงบ้าง จนกระทั่งตอนนี้ ม.6 ต้องทำพอร์ต เทอมแรกครูถามว่าอยากเรียนสาขาอะไร หนูตอบไปว่าสถาปัตหลักค่ะ (แต่ในใจคืออยากลองว่ามันเป็นยังไง+พ่อแม่บังคับ)พอได้ลองทำงานไปอย่างในตอนปิดเทอมเล็กต้องอยู่ที่นั่น9โมงถึง4ทุ่ม ซึ่งตอนกลางคืนจะเหลือแต่ ม.6 ที่ต้องทำงานจับเวลา ส่วนน้องๆกลับบ้านตั้งแต่ตอนเย็น ครูแจกงานเด็กตามสาขา แล้วต้องทำให้ทัน หนูตอนนั้นพอได้โจทย์ก็คือสมองตัน คิดไม่ออก ถึงคิดออกแต่ก็วาดไม่ได้,ทั้งconcept ,การตัดทอน ,วาดแพลน ,ขนาดอาคาร หัวหนูมันไม่ไหวแล้ว พ่อแม่คิดว่าหนูเก่ง ส่งไปเรียนพิเศษ วิทย์ คณิต อังกฤษ คิดว่าหนูเป็นเทพของห้องแน่ๆ ซึ่งมันไม่ใช่ สอบกลางภาคเขาเอาผ่าน70%หนูไม่ผ่านซักอย่างเลย แต่เกรดคณิตออกมา 3.5 กับ4 ทุกเทอม(ครูแจกคะแนน) พ่อแม่ก็คิดว่าหนูเรียนเก่ง
พอหนูตัดสินใจย้ายสาขาไปเรียนนิเทศศิลป์พ่อแม่ไม่พอใจมาก บอกจบมาจะไปทำงานอะไร เงินเดือนก็น้อย ได้เท่าพนงเซเว่น คือพ่อแม่เสียดายสิ่งที่หนูเรียนพิเศษ วิทย์ คณิต อังกฤษ มา เสียดายแรงไปรับไปส่ง ก็ไม่ยอมให้ขับรถเองนี่ เสียดายเกรดเฉลี่ยรวมห้าเทอม3.49 ถ้าหนูไม่เรียนพิเศษพวกนี้หนูได้ติดศูนย์แน่ๆ เกรดเฉลี่ยไม่น่าถึง3.00ทุกเทอม พ่อแม่บอกเรียนแผน1แท้ๆ ดันไปเข้าคณะของแผนสอง เออสิถ้าเรียนสถาปัตได้ฆ่าตัวตายแน่ อยากพูดแบบนี้จริงๆเลย ไม่เคยรู้นี่ว่าลูกตัวเองเป็นซึมเศร้า เมื่อก่อนระบายอารมณ์ด้วยการกรีดแขน เดี๋ยวนี้ลดมาแล้วทุบหัวตัวเองแทน พูดกรอกให้รำคาญทุกวัน อยากผูกคอตาย อยากโดดตึก ตัวเองก็ไม่เคยเรียนมหาลัยซะหน่อย นี่เห็นรุ่นพี่จบมา มีงานดีๆทำ เงินเดือนก็เยอะ มาเยี่ยมน้องๆอยู่ที่ติวพร้อมเล่าประสบการณ์ เรามีความมั่นใจมากขึ้น แต่พอกลับบ้านมันหายไป พอบอกแม่ แม่ก็ไม่เชื่อเรื่องรุ่นพี่ พ่อแม่คิดว่าได้เรียนตามที่คณะในฝันมันโลกสวยไม่มีทางทำมาหากินได้หรอก
หนูไม่รู้ว่าจะเถียงพ่อแม่ยังไงให้ชนะดี หรือเรียนตามพ่อแม่บังคับไปแล้วค่อยฆ่าตัวตายทีหลังดี หรือเรียนตามที่ตัวเองต้องการดีคะ
หนูควรเรียนสิ่งที่หนูต้องการมั้ยคะ
พอหนูตัดสินใจย้ายสาขาไปเรียนนิเทศศิลป์พ่อแม่ไม่พอใจมาก บอกจบมาจะไปทำงานอะไร เงินเดือนก็น้อย ได้เท่าพนงเซเว่น คือพ่อแม่เสียดายสิ่งที่หนูเรียนพิเศษ วิทย์ คณิต อังกฤษ มา เสียดายแรงไปรับไปส่ง ก็ไม่ยอมให้ขับรถเองนี่ เสียดายเกรดเฉลี่ยรวมห้าเทอม3.49 ถ้าหนูไม่เรียนพิเศษพวกนี้หนูได้ติดศูนย์แน่ๆ เกรดเฉลี่ยไม่น่าถึง3.00ทุกเทอม พ่อแม่บอกเรียนแผน1แท้ๆ ดันไปเข้าคณะของแผนสอง เออสิถ้าเรียนสถาปัตได้ฆ่าตัวตายแน่ อยากพูดแบบนี้จริงๆเลย ไม่เคยรู้นี่ว่าลูกตัวเองเป็นซึมเศร้า เมื่อก่อนระบายอารมณ์ด้วยการกรีดแขน เดี๋ยวนี้ลดมาแล้วทุบหัวตัวเองแทน พูดกรอกให้รำคาญทุกวัน อยากผูกคอตาย อยากโดดตึก ตัวเองก็ไม่เคยเรียนมหาลัยซะหน่อย นี่เห็นรุ่นพี่จบมา มีงานดีๆทำ เงินเดือนก็เยอะ มาเยี่ยมน้องๆอยู่ที่ติวพร้อมเล่าประสบการณ์ เรามีความมั่นใจมากขึ้น แต่พอกลับบ้านมันหายไป พอบอกแม่ แม่ก็ไม่เชื่อเรื่องรุ่นพี่ พ่อแม่คิดว่าได้เรียนตามที่คณะในฝันมันโลกสวยไม่มีทางทำมาหากินได้หรอก
หนูไม่รู้ว่าจะเถียงพ่อแม่ยังไงให้ชนะดี หรือเรียนตามพ่อแม่บังคับไปแล้วค่อยฆ่าตัวตายทีหลังดี หรือเรียนตามที่ตัวเองต้องการดีคะ