ทำไงดีครับกับความรู้สึกเเบบนี้

ผมชื่อบี เคยมีเเฟนที่คบกันตอนสมัยมอ1ชื่อเอ  เอเป็นรุ่นน้อง ผม 2ปี เราคบกัน มีเรื่องราวมากมายที่เราทำด้วยกัน ครอบครัวเราทั้งคู่ต่างเข้ากันได้ดี ทุกวันสำคัญ ครอบครัวของเราก็จะไปเที่ยวด้วยกันหรือไม่ก็ไปทำบุญด้วยกัน เเต่ระหว่างที่เราคบกันนั้น มันก็มีทะเลาะกันมั่ง เเต่เราก็ไม่เคยเลิกกันเลย เราไปไหนด้วยกันตลอด ทุกคนอาจจะดูว่ามันเร็วไปไหมสำหรับความรักของเด็กคนนึง ผมว่ามันเร็วไปก็จริงน่ะ  เเต่เมื่อความรักมันเกิดขึ้นมาเเล้ว มันย่อมสวยงามเสมอ(เราหมั้นกันตอนเราคบกันได้2ปี) เราได้อยู่บ้านหลังเดียวกัน เหมือนเป็นครอบครัวเดียวกัน บางเวลาผมก็เหมือนพี่ชาย คอยดูเเลน้องสาว บางเวลาก็เป็นเพื่อนไว้คอยปรึกษา และเเล้วก็มาถึงวันนึง ผมเกิดเหตุทะเลาะวิวาทในโรงเรียนทำให้ผม โดนเชิญให้ลาออก พ่อกับเเม่ผมเลยส่งผมไปเรียนต่างจังหวัดทำให้ ผมกับเเฟนเจอกันน้อยลง พอเวลาผ่านมาสักพัก ผมรู้สึกได้ดวลา แฟนเราเปลี่ยนไป จนได้รู้ว่า เขาไปคุยกับรุ่นน้องเราคนนึง ผมก็ไปถามเเฟนผมว่าจะเอายังไง เขาก็บอกผมว่า "เราเลิกกันเถอะ" มันเป็นคำที่ผมไม่อยากได้ยินเลย เเต่ในเมื่อเขาเลือกเราผมก็ถอยออกมา  พอเวลาผ่านไปมี ผู้หญิงคนนึงที่โรงเรียนใหม่ของผม ชื่อ ซี ได้เข้ามาคุยกับผม เราตกลงเป็นเเฟนกัน ปัจจุบันนี้ ผมคบกับเเฟนใหม่ได้2ปีกว่าเเล้ว เเต่มันก็ยังมีบางครั้งที่เราคิดถึงเเฟนเก่าเรา บางอย่างที่เราทำด้วยกัน ผมรักเเฟนใหม่ผมน่ะ  เเต่มันก็คิดถึงเเฟนเก่า(เเต่เขามีแฟนเเล้ว) ผมก็คงได้เเต่เปิดเพลงหนังสือเล่มเก่าฟังกับเปิดรูปเขามาดูสิน่ะ เทอจะอยู่ในความทรงจำเราตลอดไปน่ะ