ถ้าจะผิดพลาดล่วงเกินกัน ก่อเป็น"บาป อกุศลกรรม" จะด้วย ทางกาย วาจา หรือใจ อันไหนน่าจะเป็นไปได้ง่าย และมากที่สุดครับ

อวิชชา ตัณหา อุปาทาน โลกิยธรรม กิน กาม เกียรติ ทุกข์กับสิ่งเหล่านั้นเพราะความไม่รู้คือ อวิชชา ทุกข์จากการเบียดเบียนทั้งตนเอง และผู้อื่น กิน ทุกข์จากการขวนขวาย ดิ้นรน เพื่อหากิน เบียนเบียนผู้อื่นด้

41. นกฺขตฺตํ ปฏิมาเนนฺตํ  อตฺโถ พาลํ อุปจฺจคา ประโยชน์ย่อมล่วงเลยคนโง่ผู้มัวถือฤกษ์อยู่ ประโยชน์ย่อมล่วงพ้น....ผ่านเลย คนโง่ถือเสบย...............ฤกษ์ล้ำ การงานปล่อยวางเฉย....รอท่า สติปั

40. มิตฺตทุพฺโภ หิ ปาปโก ผู้ประทุษร้ายมิตร เป็นคนเลวแท้ เพื่อนดีมีค่าให้.................รักษา เป็นดั่งศรีกัลยา-...............ณมิตรแท้ ล้ำเลิศประเสริฐพา............เจริญกิจ เนืองนิตย์คราทุกข์แม้.

30. ยาทิสํ วปเต พีชํ        ตาทิสํ ลภเต ผลํ       กลฺยาณการี กลฺยาณํ  ปาปการี จ ปาปกํ บุคคลหว่านพืชเช่นใด ย่อมได้ผลเช่น

19. อติติกฺโข จ เวรวา แข็งกร้าวเกินไป ก็มีเวรภัย ใจแข็งดุจแกร่งกร้าว.....เกินไป มานะตนเหนือใคร........ไป่แคล้ว ย่อมก่อเกิดเวรภัย.........ได้ง่าย วิบากกรรมท้ายแล้ว......กลับย้อนถึงตัว มัวแข็งแกร่ง

15. ทุกฺโข พาเลหิ สํวาโส  อมิเตเนว สพฺพทา การอยู่ร่วมกับคนพาลนำทุกข์มาให้เสมอ เหมือนอยู่ร่วมกับศัตรู อยู่ร่วมพาลก่อให้.............ทุกข์เสมอ ใจหม่นสุดทนเจอ.............พิบัติซ้อน ปัญญาขล