อย่างเรื่องการเขียนก็สะกดผิดกันเยอะแยะอย่างที่ผมเคยตั้งกระทู้ไปหลายรอบแล้ว เจอบ่อย ๆ คือ สังเกต กับ อนุญาต สมมติว่ามีคนเขียนคำนี้ 10 คน จะต้องผิดไปแล้ว 9 คน
สมัยนี้ที่เจอบ่อยอีกอันก็คือ การใช้ ร,ล สลับกัน ซึ่งก็น่าจะมาจากการที่บางคนออกเสียงควบกล้ำ ร,ล ไม่ชัด เลยส่งผลมาถึงการเขียนด้วย แถมเตือนไท่ได้อีก
การพูด ผมก็เห็นพ่อแม่หลายคนที่เป็นไทยแท้ทั้งคู่ แต่พูดภาษาอังกฤษกับลูก คือเข้าใจว่าภาษาอังกฤษสำคัญและอยากให้ลูกได้ภาษาอังกฤษ เหมือนกับจะเน้นแต่ภาษาอังกฤษ ภาษาไทยไม่ได้ไม่เป็นไร ในฐานะคนไทย ก็ควรที่จะได้ทั้งสองภาษาไปควบคู่กัน ผมเจอพ่อแม่คนญี่ปุ่นหลายคู่ที่พูดภาษาอังกฤษถึงขนาดคุยกับหมอได้ แต่เขาก็ยังพูดภาษาญี่ปุ่นกับลูก หรือแม้แต่คนญี่ปุ่นที่ร่วมงานกัน เขาพูดภาษาไทยได้ในระดับใกล้เคียงกับคนไทย ถึงขนาดเป็นล่ามได้ แต่เวลาคุยกันเอง เขาก็ใช้ภาษาญี่ปุ่น
อีกเรื่องคือไทยคำอังกฤษคำ ผมไม่ได้ต่อต้านการพูดไทยคำอังกฤษคำขนาดนั้น แต่คือบางคำที่มันไม่ใช่ศัพท์เฉพาะทาง และมีคำในภาษาไทย แต่ก็ยังใช้ เช่น ทักษะ สมัยนี้ก็เรียกกันว่า Skill หรือแรงบันดาลใจ ก็เรียก Inspiration อะไรแบบนั้น
คือผมอยากให้ให้ความสำคัญกับภาษาไทยให้เทียบเท่ากับภาษาอังกฤษ (หมายถึงในเมืองไทย) ไม่ใช่เน้นแต่ภาษาอังกฤษแบบว่า เวลาเขียนหรือเวลาใช้ภาษาอังกฤษจะกลัวผิด พยายามให้ถูกต้องที่สุด แต่ภาษาไทยผิดยังไงก็ไม่สน
จะเก่งกี่ภาษาก็เก่งไป แต่อย่าทิ้งภาษาไทย
ทำไมคนเราทุกวันนี้ไม่ค่อยให้ความสำคัญกับภาษาไทยเลย
สมัยนี้ที่เจอบ่อยอีกอันก็คือ การใช้ ร,ล สลับกัน ซึ่งก็น่าจะมาจากการที่บางคนออกเสียงควบกล้ำ ร,ล ไม่ชัด เลยส่งผลมาถึงการเขียนด้วย แถมเตือนไท่ได้อีก
การพูด ผมก็เห็นพ่อแม่หลายคนที่เป็นไทยแท้ทั้งคู่ แต่พูดภาษาอังกฤษกับลูก คือเข้าใจว่าภาษาอังกฤษสำคัญและอยากให้ลูกได้ภาษาอังกฤษ เหมือนกับจะเน้นแต่ภาษาอังกฤษ ภาษาไทยไม่ได้ไม่เป็นไร ในฐานะคนไทย ก็ควรที่จะได้ทั้งสองภาษาไปควบคู่กัน ผมเจอพ่อแม่คนญี่ปุ่นหลายคู่ที่พูดภาษาอังกฤษถึงขนาดคุยกับหมอได้ แต่เขาก็ยังพูดภาษาญี่ปุ่นกับลูก หรือแม้แต่คนญี่ปุ่นที่ร่วมงานกัน เขาพูดภาษาไทยได้ในระดับใกล้เคียงกับคนไทย ถึงขนาดเป็นล่ามได้ แต่เวลาคุยกันเอง เขาก็ใช้ภาษาญี่ปุ่น
อีกเรื่องคือไทยคำอังกฤษคำ ผมไม่ได้ต่อต้านการพูดไทยคำอังกฤษคำขนาดนั้น แต่คือบางคำที่มันไม่ใช่ศัพท์เฉพาะทาง และมีคำในภาษาไทย แต่ก็ยังใช้ เช่น ทักษะ สมัยนี้ก็เรียกกันว่า Skill หรือแรงบันดาลใจ ก็เรียก Inspiration อะไรแบบนั้น
คือผมอยากให้ให้ความสำคัญกับภาษาไทยให้เทียบเท่ากับภาษาอังกฤษ (หมายถึงในเมืองไทย) ไม่ใช่เน้นแต่ภาษาอังกฤษแบบว่า เวลาเขียนหรือเวลาใช้ภาษาอังกฤษจะกลัวผิด พยายามให้ถูกต้องที่สุด แต่ภาษาไทยผิดยังไงก็ไม่สน
จะเก่งกี่ภาษาก็เก่งไป แต่อย่าทิ้งภาษาไทย