ไม่รู้ว่ามีใครรู้สึกเหมือนกันบ้างไหม ที่รู้สึกเหมือนชีวิตตัวเองมันโดนลืมจากคนรอบข้างตลอดเวลา
บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เคยมีใครสนใจ จนกว่าตัวจริงมีปัญหาถึงจะได้มีคนมองเห็นกันได้
เริ่มตั้งแต่เรื่องเรียน สอบได้คะแนนดีมาตลอด แต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาสไปแข่ง ไปเป็นตัวแทนอะไรกับเขาเลย เพื่อนรอบตัวโดนเลือกไปโน่นนั่นนี่ แต่เรานี่เหมือนโดนลืม จนต้องมีเพื่อนติดแข่งซ้อน ป่วย หรือมีอะไรให้ไปไม่ได้ ครูถึงจะส่งเราไปแทนแก้ขัด
ในครอบครัวมีพี่น้องหลายคน เราเป็นคนกลาง เราไม่เคยได้อะไรเหมือนคนอื่นเลย ใครบอกว่าพ่อแม่รักลูกเท่ากัน.... เหมือนทุกคนลืมเราไปเลย ว่าเราก็ยังอยู่ในบ้าน พี่เราอยากได้อะไร ญาติๆก็หามาให้ น้องเราอยากได้อะไรพ่อแม่ก็ซื้อให้
ส่วนเรา....ใช้ชีวิตเหมือนเด็กเก็บมาเลี้ยงอะ ต้องไปทำงานพิเศษหาเงินซื้อเอง
จนมาเรียนมหาลัย พี่เรา น้องเราก็มาเรียนสบายๆ ที่บ้านช่วยกันส่งเงินให้ใช้ ส่วนเราต้องอาศัยทุนการศึกษาจากมหาลัย เพราะที่บ้านบอกว่าส่งไม่ไหว...
ตอนเรียนต้องใช้คอม ที่บ้านเราบอกว่าไม่มีเงินซื้อให้ ให้ไปหาร้านเน็ตใช้ทำงานเอา เราต้องไปขอยืมคอมเก่าๆ ของญาติมาใช้ทำงานจนเรียนจบ
ส่วนน้องเราอยู่บ้าน เล่นเกมไปวันๆ ไม่ออกไปเรียน ที่บ้านซื้อโน้ตบุ๊คใหม่ให้...
แต่แปลกดีนะว่าเวลาใครในบ้านมีปัญหา คนแรกที่โทรหาคือเรา ไม่ว่าจะเรื่องเงิน ป่วย ของพัง ใช้งาน ฯลฯ
เรื่องเพื่อน
กลุ่มเพื่อนก็มีกันสามสี่คน ก็คิดว่าสนิทกันนะ แต่ก็ชอบเห็นเขาไปไหนมาไหนกันไม่ชวนเราตลอดเวลาเลย
มันต้องมีเหตุอย่างเช่น อยากให้ช่วยทำอะไรสักอย่าง หรือไม่ก็ทะเลาะกับอีกคน ถึงจะทักทายมาหาเรานอกเวลาทำการบ้าง (แต่พอมีเรื่องแบบนั้นก็เห็นจะชอบคิดถึงเราเป็นคนแรกเลยนะ ก็แปลกดี)
แล้วก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต คือเหมือนจะเป็นคนที่โดนหลุดออกจากกลุ่มได้ง่ายที่สุด ทั้งๆที่เราก็ไม่เคยมีปัญหากับใครนะ แต่ก็เหมือนความสัมพันธ์มันเจือจางเหลือเกิน จนทุกวันนี้ไม่กล้าเคลมว่าตัวเองสนิทกับใครได้แล้ว เพราะไม่รู้สึกเลยว่าเขาคิดว่าเราสนิทด้วย ลำบากใจทุกครั้งเวลาโดนถามว่าเพื่อนสนิทคือใคร
เรื่องความรัก... มารู้ความจริงตอนหลังจากคบกับแฟนแล้ว ว่าเราที่เขาเลือกคบกับเราเพราะว่าคนที่เขาที่เขาชอบในตอนแรกไม่เลือกเขา แล้วคนอื่นรอบตัวที่กุ๊กกิ๊กกับเขาไม่มีเลยนอกจากเรา เลยตัดสินใจมาคบเรา..... 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555
พอเลิกกัน มีอีกคนมาจีบ ก็เหมือนจะดี สักพักก็ได้รู้ความจริงอีก ว่าจริงๆเขาลืมแฟนเก่าไม่ได้ แล้วเราเหมือนแฟนเก่าเขามากเลยสนใจ แต่แล้วเขาก็กลับไปคืนดีกับแฟนเก่า ไม่เลือกเรา จนช่วงนี้เหมือนจะเริ่มระหองระแหงกัน ก็กลับมาคุยกับเราอีก...... คิดว่าเราไม่รู้มั้ง //ขำแห้ง
ถามว่าเอาจริงๆ ทั้งหมดที่บ่นมาแล้วเป็นไง ปัจจุบันชีวิตเราแย่ไหม... เราก็ยอมรับว่ามันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น คนที่แย่กว่าเราแต่เขาไม่บ่นก็มีแน่ๆ
แต่เรื่องทั้งหมด มันก็เป็นเหมือนปมในใจ ที่ติดตัวเรามาตั้งแต่เด็กและคิดทุกครั้งเวลาท้อใจ ว่าทุกคนก็จะเห็นค่าเราแค่ตอนที่จำเป็นแค่นั้นแหละ
การมีตัวตนของเรามัน Optional และเป็น 2nd choice เสมอ
ทุกวันนี้เราพยายามไม่ใส่ใจกับคนรอบตัวให้มากเกินจำเป็น ก็เหมือนจะเป็นการปิดใจ ไม่อยากสนิทหรือมีความสัมพันธ์กับใครมากเพราะไม่อยากรู้สึกว่าเป็นแค่ตัวสำรองที่เขาคิดถึงยามลำบาก แต่วางตัวว่าไม่สนิทกัน เลยไม่จำเป็นต้องคิดถึงกันในชีวิตประจำวันไปเลยละกัน
เราก็ยังใช้ชีวิตปกติ ดีกับคนอื่นเท่าที่ดีได้ ถึงแม้เวลาที่เราขับคัน ต้องการความช่วยเหลือเหมือนที่เราเคยช่วยเขาบ้างมันดูไม่มีใครที่เราจะพึ่งพาได้เลยก็เถอะ
น้อยใจตัวเอง แต่เหมือนยังไงดวงเราจะต้องพึ่งพาตัวเอง ไร้คนอุปถัมป์ที่แท้จริง
ก็ยอมรับสภาพกันไป อยู่มาแบบนี้จนอายุจะ 30 แล้ว ก็อยู่ต่อไปละกัน
คิดในแง่ดี อย่างน้อยถ้าวันนึงเราไม่อยู่ ก็คงมีคนที่เคยไปช่วยเขาไว้แวะมางานศพบ้างละกัน ฮ่าๆๆๆ
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นได้แค่ตัวสำรอง โดนลืม เหมือนอยู่ในเงาตลอดเวลา มันก็แอบบั่นทอนนะ
บางทีก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เคยมีใครสนใจ จนกว่าตัวจริงมีปัญหาถึงจะได้มีคนมองเห็นกันได้
เริ่มตั้งแต่เรื่องเรียน สอบได้คะแนนดีมาตลอด แต่ก็ไม่เคยได้มีโอกาสไปแข่ง ไปเป็นตัวแทนอะไรกับเขาเลย เพื่อนรอบตัวโดนเลือกไปโน่นนั่นนี่ แต่เรานี่เหมือนโดนลืม จนต้องมีเพื่อนติดแข่งซ้อน ป่วย หรือมีอะไรให้ไปไม่ได้ ครูถึงจะส่งเราไปแทนแก้ขัด
ในครอบครัวมีพี่น้องหลายคน เราเป็นคนกลาง เราไม่เคยได้อะไรเหมือนคนอื่นเลย ใครบอกว่าพ่อแม่รักลูกเท่ากัน.... เหมือนทุกคนลืมเราไปเลย ว่าเราก็ยังอยู่ในบ้าน พี่เราอยากได้อะไร ญาติๆก็หามาให้ น้องเราอยากได้อะไรพ่อแม่ก็ซื้อให้
ส่วนเรา....ใช้ชีวิตเหมือนเด็กเก็บมาเลี้ยงอะ ต้องไปทำงานพิเศษหาเงินซื้อเอง
จนมาเรียนมหาลัย พี่เรา น้องเราก็มาเรียนสบายๆ ที่บ้านช่วยกันส่งเงินให้ใช้ ส่วนเราต้องอาศัยทุนการศึกษาจากมหาลัย เพราะที่บ้านบอกว่าส่งไม่ไหว...
ตอนเรียนต้องใช้คอม ที่บ้านเราบอกว่าไม่มีเงินซื้อให้ ให้ไปหาร้านเน็ตใช้ทำงานเอา เราต้องไปขอยืมคอมเก่าๆ ของญาติมาใช้ทำงานจนเรียนจบ
ส่วนน้องเราอยู่บ้าน เล่นเกมไปวันๆ ไม่ออกไปเรียน ที่บ้านซื้อโน้ตบุ๊คใหม่ให้...
แต่แปลกดีนะว่าเวลาใครในบ้านมีปัญหา คนแรกที่โทรหาคือเรา ไม่ว่าจะเรื่องเงิน ป่วย ของพัง ใช้งาน ฯลฯ
เรื่องเพื่อน
กลุ่มเพื่อนก็มีกันสามสี่คน ก็คิดว่าสนิทกันนะ แต่ก็ชอบเห็นเขาไปไหนมาไหนกันไม่ชวนเราตลอดเวลาเลย
มันต้องมีเหตุอย่างเช่น อยากให้ช่วยทำอะไรสักอย่าง หรือไม่ก็ทะเลาะกับอีกคน ถึงจะทักทายมาหาเรานอกเวลาทำการบ้าง (แต่พอมีเรื่องแบบนั้นก็เห็นจะชอบคิดถึงเราเป็นคนแรกเลยนะ ก็แปลกดี)
แล้วก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต คือเหมือนจะเป็นคนที่โดนหลุดออกจากกลุ่มได้ง่ายที่สุด ทั้งๆที่เราก็ไม่เคยมีปัญหากับใครนะ แต่ก็เหมือนความสัมพันธ์มันเจือจางเหลือเกิน จนทุกวันนี้ไม่กล้าเคลมว่าตัวเองสนิทกับใครได้แล้ว เพราะไม่รู้สึกเลยว่าเขาคิดว่าเราสนิทด้วย ลำบากใจทุกครั้งเวลาโดนถามว่าเพื่อนสนิทคือใคร
เรื่องความรัก... มารู้ความจริงตอนหลังจากคบกับแฟนแล้ว ว่าเราที่เขาเลือกคบกับเราเพราะว่าคนที่เขาที่เขาชอบในตอนแรกไม่เลือกเขา แล้วคนอื่นรอบตัวที่กุ๊กกิ๊กกับเขาไม่มีเลยนอกจากเรา เลยตัดสินใจมาคบเรา..... 5555555555555555555555555555555555555555555555555555555
พอเลิกกัน มีอีกคนมาจีบ ก็เหมือนจะดี สักพักก็ได้รู้ความจริงอีก ว่าจริงๆเขาลืมแฟนเก่าไม่ได้ แล้วเราเหมือนแฟนเก่าเขามากเลยสนใจ แต่แล้วเขาก็กลับไปคืนดีกับแฟนเก่า ไม่เลือกเรา จนช่วงนี้เหมือนจะเริ่มระหองระแหงกัน ก็กลับมาคุยกับเราอีก...... คิดว่าเราไม่รู้มั้ง //ขำแห้ง
ถามว่าเอาจริงๆ ทั้งหมดที่บ่นมาแล้วเป็นไง ปัจจุบันชีวิตเราแย่ไหม... เราก็ยอมรับว่ามันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น คนที่แย่กว่าเราแต่เขาไม่บ่นก็มีแน่ๆ
แต่เรื่องทั้งหมด มันก็เป็นเหมือนปมในใจ ที่ติดตัวเรามาตั้งแต่เด็กและคิดทุกครั้งเวลาท้อใจ ว่าทุกคนก็จะเห็นค่าเราแค่ตอนที่จำเป็นแค่นั้นแหละ
การมีตัวตนของเรามัน Optional และเป็น 2nd choice เสมอ
ทุกวันนี้เราพยายามไม่ใส่ใจกับคนรอบตัวให้มากเกินจำเป็น ก็เหมือนจะเป็นการปิดใจ ไม่อยากสนิทหรือมีความสัมพันธ์กับใครมากเพราะไม่อยากรู้สึกว่าเป็นแค่ตัวสำรองที่เขาคิดถึงยามลำบาก แต่วางตัวว่าไม่สนิทกัน เลยไม่จำเป็นต้องคิดถึงกันในชีวิตประจำวันไปเลยละกัน
เราก็ยังใช้ชีวิตปกติ ดีกับคนอื่นเท่าที่ดีได้ ถึงแม้เวลาที่เราขับคัน ต้องการความช่วยเหลือเหมือนที่เราเคยช่วยเขาบ้างมันดูไม่มีใครที่เราจะพึ่งพาได้เลยก็เถอะ
น้อยใจตัวเอง แต่เหมือนยังไงดวงเราจะต้องพึ่งพาตัวเอง ไร้คนอุปถัมป์ที่แท้จริง
ก็ยอมรับสภาพกันไป อยู่มาแบบนี้จนอายุจะ 30 แล้ว ก็อยู่ต่อไปละกัน
คิดในแง่ดี อย่างน้อยถ้าวันนึงเราไม่อยู่ ก็คงมีคนที่เคยไปช่วยเขาไว้แวะมางานศพบ้างละกัน ฮ่าๆๆๆ