แค่ไหนถึงเรียกว่า... #โรคซึมมมมมเศร้า.!!! -_-

สวัสดีคะ... นี่เป็นกระทู้แรกของหนูที่จะเขียนลงพันทิป และคือเหตุผลที่ทำให้หนูได้สมัครเว็ปนี้ หนูมีเรื่องอยากขอความคิดเห็น ขอคำปรึกษาจากพี่ๆหรือใครที่ได้กดเข้ามาอ่านกระทู้ของหนู #เรื่องนี้มันเกิดขึ้นกับตัวหนูเองคะ ตอนนี้หนูอายุ19ปีกำลังจะเข้า20คะ หนูอยู่กับอาการซึมเศร้าจากที่สังเกตุและอาการชัดขึ้นก็คง2-3ปีที่อาการชัดเจนมาก และที่ผ่านมาหนูเองก็ไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้านะคะ แต่พอเวลามันผ่านไปนานวันเข้าอาการซึมเศร้าของหนูก็ยังเป็นอยู่เหมือนเดิมหรือมากขึ้นกว่าเดิมด้วยคะ ปกติหนูจะเป็นคนที่ร่าเริงสนุกสนานเฮฮา อยู่กับใครจะบอกเลยว่า ถ้าหนูอยู่ด้วยไม่มีเรยอ่ะคำว่าเศร้า(หรือเพราะเวลาที่เศร้าหนูไม่เคยเศร้าให้เพื่อนเห็น)  #กรีดแขน.!! หนูมีนิสัยอย่างหนึ่งคือ ชอบกรีดแขนตัวเอง ครั้งแรกที่กรีดแขนคือประมาณอายุ12-13ปี กรีดโดยที่พ่อแม่ไม่รู้ หนูไปแอบกรีดและคือการแต่งตัวที่บ้านพ่อจะไม่ให้ใส่กางเกงขาสั้นเลยคะ ต้องใส่กางเกงขายาวเสื้อผ้ามิดชิด รองเท้าผ้าใบอยู่แล้ว จึงทำให้เวลากรีดแขนแล้วหนูปกปิดได้ง่าย คือหนูไม่ใช่ว่าเลิกกับแฟนแล้วกรีดแขน ไม่ใช่ว่าอกหัก แต่เพราะคิดว่าตอนนั้นที่กรีดแล้วมันทำให้หนูนิ่ง จากที่หนูคิดอะไรไม่ออก คิดมาก ร้องไห้ แล้วหนูจะรู้สึกว่าหนูอยากจะกรีดให้ได้เลย พอกรีดแล้วมันหยุดจริงๆมันเหมือนจะสบายใจขึ้น แต่มันก็แค่ตอนนั้น ไม่นานหนูก็จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม หลังจากผ่านไป2ปีอาการหนูเริ่มจะเปลี่ยนไปจากเป็นคนที่พูดคุย กลับกลายเป็นคนที่ไม่ค่อยพูดคุย ไม่อยากคุยกับใคร ไมอยากเข้าสังคม ไม่ชอบจุดที่เราต้องเจอกับคนเยอะๆ อาจจะคุยได้แต่พอไม่นานหนูจะรู้ตัวว่าหนูจะอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้จะเริ่มมีอาการเหนื่อย หงุดหงิด เกลียดเสียง ไม่ต้องการจะคุยกับใครเลยตอนนั้น และหนูก็เริ่มเก็บตัว เหม่อลอยบางครั้ง เหมือนจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ตอนนั้นแรกๆเรายังแบบไม่ค่อยเท่าไหร่นะ บางวันบทที่จะคึกคักๆ สนุกสนาน เฮาฮา มันก็รู้สึกว่าร่าเริงจนแบบไม่ความเศร้าเลย แต่ก็ร่าเริงได้ไม่ถึง3วัน ก็เริ่มจะกลับมาเศร้า ซึมเริ่มท้อแท้กับชีวิต มันเหนื่อยใจไม่รู้ว่าไปทำอะไรถึงต้องรู้สึกว่าทุกอย่างมันแย่ขนาดนั้น เหมือนโลกมันดูเคว้งคว้างไปหมด หนูรู้สึกเหมือนกับว่าหนูตัวคนเดียว มันไม่มีความคิดที่จะอยากทำอะไรต่อไป จากสิ่งที่หนูเคยชอบหนูกลับเฉยๆไม่ตื่นเต้นไม่สนใจไม่ทำมันเลย ทำอะไรหนูก็ไม่มีสมาธิ เชื่องช้าไปทุกอย่าง ช้ามาก ช่วงนั่นอายุ15-16ปี เป็นช่วงที่หนูกรีดแขนตัวเองหนักมาก คือแบบแผลเก่าที่กรีดไปยังไม่หาย หนูก็กรีดใหม่ขึ้นมาเรื่อยๆ จากกรีดแค่1ข้าง หนูบอกกับตัวเองในใจว่าเราจะกรีดแค่นี้แค่ข้างเดียว เพราะตอนนั้นก็เริ่มรู้แล้วว่าการที่ทำแบบนี้มันเป็นสิ่งที่ทำให้คนภายนอกมองเราไม่ดี แต่ก็หยุดไม่ได้เริ่มกรีดทั้ง2ข้าง จนวันนึ่งคนที่บ้านเห็นก็คือตอนนั้นเป็นรอยแผลเป็นที่แขนทั้ง2ข้าง แม่ก็จับแขนขึ้นมาแล้วพูดกับเราว่า "ทำไมถึงทำแบบนี้.? มีอะไรเป็นอะไร พ่อแม่เลี้ยงมายังไมเคยจะทำร้ายให้เราเจ็บแบบนี้เลย" น้ำเสียงคือพูดไปน้ำตาคลอ เราก็เริ่มคิดย้อนกลับมาถามตัวเอง จากนั้นหนูคิดว่าหนูจะพยายามไม่กรีดแขนตัวเองอีกแล้ว แต่หนูรู้ตัวว่าหนูคงยังหยุดไม่ได้ แต่ก็จะพยายามไม่กรีดแล้ว ถ้ากรีดก็จะให้มันน้อยที่สุด ช่วงนี้เป็นช่วงที่ได้เปิดยูทูปแล้วไปเจอกับคลิปเกี่ยวกับโรคซึมเศร้า หนูก็ลองกดเข้าไปฟังนะ ตอนนั้นอาการมันก็มีหเมือนๆ แต่หนูก็คิดว่าไม่หรอก หนูไม่ได้เป็น มันอาจจะแค่เหมือน หนูคงไม่เป็นอะไร หนูไม่ได้เป็น แต่เมื่อช่วงที่หนูอายุ17หนูมีอาการเหม่อลอยหนักมาก เพื่อนเรียกหรือคุยด้วยต้องเรียก3ครั้งอ่ะบางที หนูถึงจะรู้สึกตัวแล้วตอบ หนูเริ่มมีคำถามกับชีวิต คิดไปร้อยแปด คิดถึงอดีตและทุกอย่างเรากลับคิดว่าเป็นเพราะหนู หนูโทษตัวเองกับเรื่องแย่ๆที่มันผ่านมา หนูตื่นมาหนูก็ไม่อยากลุกไปไหนหนูเบื่อมาก อยากนอนเฉยๆไม่อยากขยับตัวไม่อยากทำอะไร และไม่อยากพูดจาหรือคุกับใครเลย ตื่นมาก็รู้สึกว่ามันน่าเบื่อแล้วไม่อยากลืมตาตื่นมาเลย ซึมจนหลายคนก็พูดว่าหนูอ่ะเป็นโรคซึมเศร้า หนูก็จะพูดตลอดว่าไม่อ่ะ หนูไม่ได้เป็น หนูปกติ และเมื่อสันที่20ธันวาคม2561หนูจำวันนั้นได้ดี เหตุการนั้นคือหนูตอนนั้นทุกคนในครอบครัวหนูและรวมถึงคนที่หนูรู้จัก เพื่อนพี่ๆ ทุกคนติดคุกหมดเลย อา น้า พี่ และทุกอย่างภาระมันก็กลับต้องเป็นหนู บางทีหนูก็คิดนะว่าหนูจะเป็นอะไรไปไม่ได้เพราะเราต้องคอยไปเยี่ยมอา ต้องทำงานหาเงินส่งให้ย่าและน้องชายที่อยู่ต่างจังหวัด แต่วันนั้นหนูซึมเครีดมาก จนไม่รู้จะทำอะไรต่อไป 6โมงเช้าหนูนั่งรถกลับมากับเพื่อน พอลงรถมาหนูก็บอกเพื่อนว่าเดี๋ยวหนูจะเดินมา แต่หนูเดินหนีไปท่าเรือ ท่าภาษีคลองเตย วันนั้นคนไม่มีเลย หนูเดินไปก็เริ่มร้องไห้นึกถึงย่าขอโทษครอบครัวที่หนูทำแบบนี้ พอหนูเดินไปถึงโป๊ะ หนูก็กระโดดลงไปแบบไม่มีสติเลย ตอนนั้นมันช่วงเวลาแค่แป๊ปเดียวหนูก็รู้สึกตัวว่าหนูลงไปอยู่ในน้ำแล้ว แต่ความโชคดีที่ได้กลับมามีชีวิตอีกครั้งคือขอบพระคุณคุณลุงที่มาออกกำลังกายตอนเช้า คือลุงอายุเยอะมาก และตัวเล็กมาก หนูจมลงไปแล้วแต่รู้สึกตัวคือมีมือมาดึงแขนเราขึ้นจากที่หัวหนูจมน้ำลงไปแล้วก็ถูกคุณลุงคว้าแขนและพยายามจะดึงหนูขึ้นมา คุณลุงเกือบจะตกลงไปกับหนูเพราะลุงดึงไม่ไหวตัวลุงเล็กและอายุเยอะแล้ว และตอนนั้นไม่มีใครเลย มีมอไซค์ที่กำลังจะขี่รถออกไป คุณลุงตะโกนให้คนช่วยคุณลุงบอก ลุงจะไม่ไหวแล้ว จากนั้นพี่ผู้ชายที่ค่อมรถอยู่ก็ลงรถมาช่วยหนูขึ้นมาจากน้ำ เพื่อนหนูเดินตามหา เพื่อนมาถึงตตอนที่ทุกคนเอาหนูขึ้นมาจากน้ำแล้ว หนูรู้ตัวมีสติคือตอนนั้น บอกเลยว่าก่อนที่จะโดดหนูไม่มีสติเลย ไม่คิดอะไรเลยมันเหมือนอยากจะโดดลงไปแล้วมันก็คงจบ แต่วันนี้ที่รอดมาได้คือหนูรู้สึกว่าหนูโชคดีมาก หนูกลัวไปเลยกับอาการนี้ แต่ผ่านไปไม่นานหนูก็กลับมากรีดแขนอีกเหมือนเดิม รู้สึกเหมือนเดิม ทำยังไงหนูจะหายจากอาการซึมแบบนี้ หนูไม่อยากที่จะเป็นแบบนี้ บางทีอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย หงุดหงิดใส่คนรอบข้างบ่อยมาก หนูเดาอารมณ์ตัวเองไม่ถูกเลย และจากที่ไม่กรีดแขน หนูกลับมากรีดที่ตัว เริ่มกรีดแผ่นหลัง แผลเก่ายังไม่หายหนูก็กรีดอีกและก็มากรีดด้านหน้าช่วงหน้าท้อง รอบข้าง คือกรีดจนไม่มีที่กรีด และเวลาที่มันเป็นแผลคือมันเจ็บ เจ็บตัวไปหมด และหนักคือกรีดหน้าแล้วตอนนี้ หนูจะทำยังไงให้อาการนี้มันหายไป หนูเบื่อกับการซึมโดยไม่มีสาเหตุ ตื่นมาก็ซึม หนูคนเดิมมันหายไป หนูอยากกลับมาร่างเริงหัวเราะได้เต็มที่อีกครั้งโดยที่ไม่กลับมานั่งซึมเศร้าทั้งวันแบบนี้นอีก หนูเศร้าคนอื่นคนรอบข้างก็ทำให้เขาเศร้าตามไปด้วย มันน่าเบื่อไปเลยชีวิต หนูอยากรู้ว่าโรคซึมเศร้ามันคืออะไร เกิดจากอะไร วันนี้เพื่อนบอกหนูเป็นโรคซึมเศร้าอีกแล้ว หนูปกติไหม หนูเริ่มแยากรู้แล้วว่าโรคนี้มันคืออะไร หนูจะเข้าขั้นเป็นไหม