ย้อนไปเมื่อแปดปีที่แล้วฉันรักกับผู้ชายคนหนึ่ง เราสองคนยังเด็กพึ่งมัธยมต้นเอง พวกคุณกำลังคิดว่าไวไฟใช่มั้ยล่ะ แต่ก็ไม่เคยทำอะไรเสียหายนะคะ เขาเป็นคนดีใช้ได้เลยแหละ นิสัยดี รักเดียวใจเดียวและที่สำคัญครอบครัวของเขารักฉันมากๆค่ะ พูดถึงเราก็มีทะเลาะกัน งอนกันบ้างตามประสาก็ไม่ถึงกับเลิกสักครั้ง
เราสองคนอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันค่ะ แต่คนละโซนเขาเรียกกันว่าคุ้ม! ฉันอยู่คุ้มเหนือ เขาอยู่คุ้มใต้ หมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านใหญ่พอสมควร บ้านเราก็ห่างกันพอควรนะคะ จะเดินไปนี่ไกลมาก แต่เราคบกันลับๆ มันก็ไม่ลับหรอก ครอบครัวเขารู้ แต่ครอบครัวของฉันไม่รู้ พึ่งมารู้ตอนจะจบ ม.ปลายนี่แหละพ่อกับแม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย สั่งให้ฉันเลิก ไม่เลิกก็คือให้หนีตามกันไปเลย ฉันรู้เหตุผลของแม่ว่าทำไม ฉันเข้าใจ แต่ฉันก็ยังมีคำถามว่าทำไมอยู่ดี มันคนละคนและนี่มันสมัยไหนแล้ว เอาล่ะท้ายที่สุดฉันก็ไม่กล้าขัดคำสั่งแม่อยู่ดี
ฉันชื่อกิฟท์ค่ะ ชื่อจริง กีรติการ์ ปานสกุล มีพี่ชายต่างพ่อคนหนึ่งชื่อพี่เกท กีรติ สวัสดิ์พงษ์ แฟนของฉันที่พูดถึงชื่อ ไปร์เปอร์ ปฏิพล สวัสดิ์พงษ์ มาถึงตรงนี้ทุกคนที่เข้ามาอ่านก็แปลกใจใช่มั้ยคะว่าทำไม เปอร์กับพี่เกทนามสกุลเหมือนกัน นี่แหละคือปัญหาของฉันที่มันอยู่มาถึงปัจจุบัน ตอนที่เขียนนี่ฉันอายุ 22ค่ะ ฉันชอบเรียกไปร์เปอร์ว่าเปอร์เฉยๆนะคะมันสั้นดี เปอร์แก่กว่าฉันปีเดียว ส่วนพี่เกทแก่กว่าฉันตั้งแปดปีแหนะ
“พี่เกทกิฟท์คบกับเปอร์ได้มั้ย” ฉันตัดสินใจบอกพี่ชายก่อนเป็นคนแรก ฉันกลัวว่าถ้าบอกแม่แล้วแม่จะด่า
“เปอร์ไหน” พี่เกททำท่าสงสัย ฉันรู้ในใจพี่ก็คิดว่าเปอร์เดียวกันกับฉันนี่แหละ
“ไปร์เปอร์ไงคนหมู่บ้านเรานี่แหละ ลูกของอาพี่เกท”
“คนอื่นไม่มีให้คบแล้วเหรอ” เอาแล้วไงพี่เกทไม่รู้สึกยินดีด้วย
“ก็เปอร์เขามาคุยกับกิฟท์ก่อน กิฟท์ก็ให้เบอร์ไปและคุยด้วยเฉยๆ ไม่คิดว่าจะคบหรอกเกรงใจเขาเดียวหาว่าหยิ่ง” ฉันสาทยายยืดยาวกลัวไม่ได้คุยค่ะ
“ก็รู้ว่าแม่กับคนบ้านนู้นเป็นยังไง” เอ่อ! ฉันลืมไปเลยค่ะ แม่มีเรื่องราวกับคนบ้านนู้นในอดีต พ่อของพี่เกทเป็นพี่ชายพ่อของเปอร์ แม่เกลียดพ่อของพี่เกทมาก เกลียดทุกคนที่เป็นคนในตระกูลนี้ ไม่ใช่แค่แม่คนเดียว ทั้งตระกูลของแม่เลยค่ะ ลุง ป้า พี่น้องของแม่เกลียดคนตระกูลนั้นหมด โดยเฉพาะตาเกลียดเข้ากระดูกดำเลย โชคดีที่ตาเสียตั้งแต่ฉันอยู่ ป.6 ไม่งั้นตาเอาฉันตายแน่ถ้าแกรู้
ขนาดพี่เกทแม่ยังไม่ให้เข้าใกล้เลย แต่พี่ก็แอบไปหาทำไงได้ก็อยู่หมู่บ้านเดียวกันหนิอยู่ใกล้กันแค่นี้ พ่อของฉันเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ ฉันทราบว่าพ่อของพี่เกทแต่งงานใหม่เหมือนแม่แต่อยู่ที่กรุงเทพ เทศกาลกลับครั้ง แต่ถึงกระนั้นแม่ก็ยังไม่ให้พี่เกทไปเจอญาติฝั่งพ่อของพี่ แต่พี่ก็แอบไปเหมือนเดิม โดยเฉพาะย่าของพี่เกทแกชอบหลอกให้พี่เกทไปเล่นที่บ้านด้วย กลับบ้านมาก็โดนแม่ดุ แกชอบให้หลานโดนดุหรืออย่างไรก็ไม่รู้
ฉันทราบมาอีกว่าแม่กับพ่อพี่เกทจบกันไม่สวยค่ะ ปากต่อปากนะคะฉันคงไม่ไปถามเอาจากแม่หรอก มีหวังตายแหงๆ ครอบครัวฝั่งพ่อพี่เกทรวยค่ะ รวยกว่าครอบครัวฉันละกัน เป็นคนมีฐานะ แม่กับพ่อพี่เกทรักกันแต่งงานกันโดยไม่เห็นด้วยจากย่าของพี่ แต่พวกเขาไม่โวยวายเช่นในละครนะคะ ไม่กีดกัน แต่ค่อยๆเลื่อยขาเตียงไปเรื่อยๆ จนหักในที่สุด แม่กับพ่อพี่เกทก็แยกทางกัน เรื่องราวทั้งหมดตากับยายรับรู้ว่าเป็นเช่นไร คนข้างบ้านบอกว่าเวลาทะเลาะกันย่าพี่เกทชอบไล่แม่ เข้าข้างลูกชาย ยุแยงตะแคงรั่วประมาณนี้ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะฉันฟังป้าเขามาอีกที แต่ฉันไม่ถือสาเรื่องราวในอดีตค่ะ พ่อแม่ของเปอร์นิสัยดี ตอนเด็กเขาชอบแอบเอาข้าวของเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้พี่เกทเสมอ แอบมารับไปเที่ยวและพ่วงฉันไปด้วย คงไม่คิดว่าพอโตขึ้นลูกชายจะมาชอบฉันเข้า กลับมาก็โดนแม่ตีเสมอเช่นกัน
พอพี่เกทพูดแบบนี้ฉันก็ทิ้งเรื่องที่จะบอกแม่ไปเลย ฉันกับเปอร์คบกันลับๆที่ไม่ค่อยจะลับหรอก ผองเพื่อนฉันรู้ ผู้ใหญ่บางคนรู้ แม่เคยถามฉันก็ปฏิเสธไป สุดท้ายแล้วรักเราก็เลยกลายเป็นรักลับๆค่ะ ลับกับแม่แต่ไม่ลับกับคนอื่น ฉันรู้ว่าแม่ก็รู้แหละแค่ไม่พูดเขารอฟังจากปากฉันซึ่งคงไม่พูดออกมาง่ายๆ
“กิฟท์เลิกซะเถอะยังไงมันก็ไม่มีวันเป็นไปได้ แม่ไม่ยอม ถ้าแกฝืนจะรักกันก็หนีตามกันไปเลยและอย่ากลับมาให้แม่เห็นหน้าอีก” แม่คุยกับฉันน่าจะได้ยินมาจากใครบางคน ซึ่งถ้ารู้จากพฤติกรรมของฉันเองไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันไม่คุยโทรศัพท์ตอนกลางคืน เราเจอกันที่โรงเรียน เปอร์เรียนโรงเรียนอันดับหนึ่งประจำจังหวัด ส่วนฉันอันดับสอง แต่มันก็ไม่ต่างกันหรอก นักเรียนโรงเรียนฉันแต่ละปีติดจุฬา ธรรมศาสตร์เยอะแยะแต่โรงเรียนเปอร์ ปีละคนสองคน ไปแข่งวิชาการโรงเรียนฉันก็อันดับหนึ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมโรงเรียนเปอร์ดังสุด อาจเพราะเอาชื่อจังหวัดมาตั้งเป็นชื่อโรงเรียน และเป็นโรงเรียนแรกของจังหวัดมั้ง
ฉันเงียบค่ะ ไม่เถียงแต่เหมือนจะร้องไห้ด้วยฉันเดินหนีจากแม่เข้าห้องร้องไห้คนเดียว และตัดสินใจโทรหาเปอร์ ไม่กลัวแม่จะได้ยินสักนิด เขาปลอบใจฉัน ขอบคุณที่เข้าใจ
“ไม่เป็นไรนะตัวเอง เค้าเข้าใจเราแอบคบกันก็ได้ เค้าจะทำให้แม่เห็นว่าเค้ากับลุงก็อตคนละคนกัน” ลุงก็อตคือพ่อของพี่เกทนะคะ ส่วนชื่อฉันแม่คงตั้งให้คล้องกับพี่ พ่อฉันชื่อประภัทรค่ะ พ่อภัทรเฉยๆก็ได้
“เค้ากลัว! เราเลิกกันมั้ยเปอร์ คบกันไปก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก เสียเวลาเปล่าๆ” เปอร์ไม่รู้เลยว่าฉันพูดทั้งน้ำตา
“ทำไม อยากเลิกเหรอเค้าไม่เลิกหรอก เค้าจะทำให้แม่เห็นว่าเค้ารักกิฟท์จริง” ฉันจำได้ว่าเสียงเปอร์สั่น ร้องไห้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่มีแฟนคนแรก มีคนคุยหลายคนนะคะ แต่ตำแหน่งแฟนฉันให้เปอร์ และเปอร์เป็นแฟนคนแรกของฉัน ไม่รู้สิฉันรู้สึกรักเขา ไม่คิดมองคนอื่นเลย “เราแอบคบกันลับๆนะกิฟท์ ไม่ต้องให้ใครรู้ สักวันเปอร์จะพิสูจน์ให้แม่เห็น”
“ขอบคุณนะเปอร์ที่ไม่ทิ้งกิฟท์ไปไหน”
ฉันซึ้งมากเลยค่ะ เราคบกันลับๆที่ไม่ลับมาเรื่อยๆ อ่อ! ฉันขอชี้แจงนะคะ บางคนที่เข้ามาอ่านอาจจะบอกว่ากลัวพ่อแม่เปอร์เป็นเหมือนย่าพี่เกท ไม่เป็นค่ะฉันยืนยันได้ อีกอย่างย่าพี่เกทไม่ได้อยู่บ้านกับพ่อแม่เปอร์ แต่อยู่กับอาคนเล็กสุดของพี่เกท แต่ก็นั่นแหละบ้านก็ติดกันอยู่ดี ไม่ต้องห่วงนะคะฉันยังไม่รู้เลยว่าจะมีวันนั้นของเราสองคนหรือเปล่า
ตั้งแต่พี่เกทรู้ว่าฉันคบกับเปอร์ ไม่ว่าเปอร์หรือฉันจะทำอะไรก็ตามจะอยู่ในสายตาพี่เกทตลอด บางทีฉันแทบอึดอัด แต่ก็ไม่ต่อว่าพี่ฉันรู้ว่าพี่ห่วง ยิ่งหากฉันกับเปอร์ทำอะไรผิดพลาดไปคนที่จะเสียใจที่สุดคือแม่ ความดีเท่านั้นที่จะเอาชนะแม่พี่เกทบอก อย่าทำแบบนี้ยิ่งไม่ส่งผลดีต่อเราทั้งสองคน ฉันกับเปอร์ก็เชื่อฟังพี่ค่ะ เปอร์ไม่เคยทำให้ฉันเสียใจหรือผิดหวัง การทานข้าวด้วยกัน จับมือถือแขน ไปเที่ยวด้วยกันมันก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามั้ยคะ ฉันถือว่ามันเป็นเรื่องธรรมดามาก ตั้งแต่คบกันฉันไม่เคยไปบ้านเปอร์อีกเลย และเปอร์ก็ไม่เคยมาบ้านฉัน
ความรักสองเราดำเนินมาเรื่อยๆจนมาถึงจุดแตกหักค่ะ พอฉันจบ ม.6 พ่อแม่ของเปอร์คงเห็นว่าเราคบกันนานแล้วจึงอยากมาหมั้นฉันไว้ ฉันกับพี่เกทยินดีนะคะ แต่โจทย์ยากก็คือแม่ ตอนนี้ตาเสียแล้วนะคะพ่อของเปอร์จึงค่อนข้างสบายใจค่ะกล้ามาบ้านฉัน พ่อกับแม่ของเปอร์มาที่บ้านฉันมาแค่สองคนก่อนนะคะ ท่านกลัวว่าถ้าพาญาติๆมาด้วยกลัวจะโดนไล่ตะเพิดค่ะ และแล้วมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด แม่ไม่ยอมค่ะ แม่ไม่ยอมให้หมั้นกัน ไม่ยอมให้แต่ง ไม่ยอมให้คบ ให้เลิกกันไปเลย โชคดีที่แม่ยังไว้หน้าพ่อแม่เปอร์ คงเห็นว่าเป็นอาพี่เกทล่ะมั่งจึงไม่ไล่เหมือนหมูเหมือนหมา แค่ไม่ยินยอมตกลง และพ่อแม่เปอร์ก็กลับบ้านไป
“แม่ขอสั่งห้ามเด็ดขาดนะ เลิกกันไปซะ ถ้าไม่ยอมเลิกก็ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่อีก เก็บเสื้อผ้าไปอยู่บ้านเขาเลย” แม่โมโหมากที่พ่อแม่เปอร์มาไม่ทันตั้งตัว ไม่มีใครบอกแม่สักคำ ทำให้แม่พาลโกรธพี่เกทด้วยข้อหาสมรู้ร่วมคิดกับฉัน หลังจากวันนั้นมาฉันกับเปอร์ก็คบกันแบบลับสุดยอดค่ะ
“เปอร์เราเลิกกันมั้ย” นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันบอกเลิกเปอร์ทั้งน้ำตา ฉันร้องไห้ให้เปอร์รับรู้ “มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกเรื่องของเรา”
“ไม่เลิกหรอกกิฟท์ เรายังเรียนไม่จบเลยยังไม่มีอาชีพ รอให้เราสองคนเรียนจบก่อนมั้ย เราก็คบกันแบบลับๆแบบนี้ต่อไปแหละ” เปอร์ก็ไม่ยอมทิ้งฉันไปเหมือนเดิม ฉันขอบคุณเปอร์มากเลยค่ะ เป็นคนอื่นคงทิ้งฉันไปแล้ว
จนกระทั้งฉันเข้ามหาลัย ซึ่งฉันเลือกที่จะสอบเข้าที่เดียวกันกับเปอร์ค่ะ ฉันยอมรับว่ามาถึงตรงนี้ฉันทำผิดกับแม่ ทำผิดกับพี่เกทอย่างมะหัน ฉันแอบอยู่กับเปอร์โดยการเช่าห้องทิ้งไว้แล้วฉันก็มาอยู่ห้องเปอร์ และแล้วความลับมันก็ไม่มีในโลกพี่เกทรู้จนได้
ฉันแอบเคืองพี่สะใภ้นิดหน่อยที่เอาเรื่องฉันไปบอกพี่เกททำให้พี่รู้ พี่โกรธฉันมาก โกรธเปอร์ด้วย และพี่ก็ปล่อยฉันกับเปอร์ให้เผชิญชะตากรรมด้วยตนเอง พี่จะไม่ช่วยอะไรอีกต่อไป ฉันเสียใจนะคะฉันผิดไปแล้ว ฉันรักเปอร์มากหนิ ฉันเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้แหละ
“กูเคยบอกแล้วใช่มั้ย” พี่เกทเปลี่ยนสรรพนามคุยกับฉันทันที
“กิฟท์รู้พี่เกท..” ฉันพูดแค่นี้ไม่มีอะไรจะเถียง พี่เกทเทศนาฉันยืดยาว ฉันตัวสั่นมากกลัวไปหมด พี่เกทโมโหมากเลยนะคะ ฉันยังจำภาพนั้นติดตามาโดยตลอด
“กูจะบอกแม่!” เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจฉันๆกลัวไปหมด ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายพี่สะใภ้กับเปอร์ที่อยู่ในห้องด้วยกันสักนิด
“พี่เกทอย่าบอกแม่ได้มั้ย กิฟท์ขอร้อง” ฉันกอดเอวพี่เกทร้องไห้ ไม่มีอ้อมกอดตอบจากพี่สักนิด ฉันคงทำพี่ผิดหวังเสียใจมาก นี่แค่พี่ชายแล้วพ่อกับแม่ฉันจะเสียใจแค่ไหน
“พี่เกทอย่าบอกแม่พี่เลยนะครับ ผมพร้อมรับผิดชอบทุกอย่าง ผมรักกิฟท์พี่ก็น่าจะรู้ดี” เปอร์คงทนเห็นฉันร้องไห้ไม่ได้
“เมริงเงียบไปเลยกูจะคุยกับน้องสาวกู”
“แล้วผมไม่ใช่น้องพี่เหรอ” เปอร์พูดขึ้น พี่เกทเงียบ “พี่เกทอย่าพึ่งบอกแม่พี่ตอนนี้เลยนะครับ ผมใกล้จะเรียนจบแล้ว ถ้าผมจบจะให้พ่อกับแม่ไปคุยอีกครั้งนะครับ”
“นะเกท ปล่อยน้องมันไปเถอะนะ สงสารน้องๆมัน” พี่สะใภ้ช่วยพูดอีกคน เธอคงต้องการไถ่บาปกับฉัน แต่ฉันแค่เคืองไม่โกรธเกลียดเธอหรอก ยังไงเธอก็เป็นแม่ของหลานเป็นเมียของพี่ชายฉันค่ะ
“ตามใจพวกเมริงเลยกูจะไม่ยุ่งอีกต่อไป” พี่เกทคงโกรธฉันมาก
“พี่เกท” ฉันพูดได้แค่นี้ และพี่กับพี่สะใภ้ก็กลับไปฉันร้องไห้เสียใจมาก มีเปอร์คอยปลอบฉัน ความรักของเราเบ่งบานที่มหาลัยค่ะ ไม่มีใครจับได้เลย แม่ก็ไม่รู้จนฉันเรียนปีสี่ปีสุดท้าย มันมีความสุขมากนะคะระหว่างนั้น จากที่แอบคบกันลับๆตลอดมาตั้งแต่ ม.2 พอเรียนมหาลัยได้อยู่ด้วยกันแล้วมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ถึงมันยังจะลับอยู่ก็ตาม
.....
ปัจจุบันเปอร์เรียนจบแล้วค่ะ โชคดีเปอร์เป็นคนหัวไว จบนิติศาสตร์ และสอบได้ทนายในเวลาที่รวดเร็ว และได้ทุนของมหาลัยเรียนต่อ ป.โทรด้วยนะคะ ขอเสียงปรบมือให้เปอร์หน่อยค่ะทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ขณะที่ฉันยังเรียนอยู่ปีสี่ พอเปอร์สอบติดทนายความพ่อแม่ของเปอร์ก็มีกำลังใจอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ได้มาสองคนนะคะ พาญาติฝั่งยายของเปอร์มาด้วย ญาติฝั่งพ่อของเปอร์ก็มาเกือบทุกคน รวมทั้งพ่อของพี่เกทด้วย ยกเว้นก็แต่ย่ากับครอบครัวอาคนเล็กของพี่เกทไม่มาค่ะ
แต่! ก็ความรักของฉันมันไม่สมหวังนี่คะ หรือ ฉันกับเปอร์อาจไม่ใช่เนื้อคู่กันก็ได้ พ่อกับแม่ฉันไม่อยู่บ้านค่ะ มีแต่ยายกับพี่เกทอยู่รับ ซึ่งยายก็ไม่อยากพูดอะไร ต้องให้พ่อแม่ฉันเป็นคนยอมรับตกลง พ่อแม่ไม่ได้ติดธุระนะคะท่านตั้งใจฉันรู้ คงมีคนมาพูดเข้าหูท่านแหละ การมาสู่ขอฉันรอบที่สองก็ล่มอีกครั้งค่ะ
พอมันเป็นแบบนี้แล้วเหมือนพ่อแม่ญาติๆของเปอร์พูดให้เปอร์ถอดใจ ตัดใจให้เลิกกับฉันค่ะ ก็ยังไงแม่ฉันก็ไม่ยอมแน่นอน และการมารอบที่สองของครอบครัวเปอร์มันทำให้ฉันโดนต่อว่าจากแม่และยายอย่างสาหัสสากันค่ะ ฉันจึงถอดใจ แม่ไล่ฉันออกจากบ้าน ไล่ไปอยู่กับเปอร์ แต่ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่กล้าพอ ตั้งแต่วันที่พี่เกทจับได้พี่ไม่เคยคุยกับฉันเกินสองสามประโยค วันนี้พี่เกทกอดฉันปลอบฉันค่ะ ฉันดีใจมากอย่างน้อยฉันก็เหลือพี่เกทเป็นที่พึ่งสุดท้าย
เรื่องสั้น รักเรา... ฉัน และ เธอ
เราสองคนอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันค่ะ แต่คนละโซนเขาเรียกกันว่าคุ้ม! ฉันอยู่คุ้มเหนือ เขาอยู่คุ้มใต้ หมู่บ้านของเราเป็นหมู่บ้านใหญ่พอสมควร บ้านเราก็ห่างกันพอควรนะคะ จะเดินไปนี่ไกลมาก แต่เราคบกันลับๆ มันก็ไม่ลับหรอก ครอบครัวเขารู้ แต่ครอบครัวของฉันไม่รู้ พึ่งมารู้ตอนจะจบ ม.ปลายนี่แหละพ่อกับแม่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลย สั่งให้ฉันเลิก ไม่เลิกก็คือให้หนีตามกันไปเลย ฉันรู้เหตุผลของแม่ว่าทำไม ฉันเข้าใจ แต่ฉันก็ยังมีคำถามว่าทำไมอยู่ดี มันคนละคนและนี่มันสมัยไหนแล้ว เอาล่ะท้ายที่สุดฉันก็ไม่กล้าขัดคำสั่งแม่อยู่ดี
ฉันชื่อกิฟท์ค่ะ ชื่อจริง กีรติการ์ ปานสกุล มีพี่ชายต่างพ่อคนหนึ่งชื่อพี่เกท กีรติ สวัสดิ์พงษ์ แฟนของฉันที่พูดถึงชื่อ ไปร์เปอร์ ปฏิพล สวัสดิ์พงษ์ มาถึงตรงนี้ทุกคนที่เข้ามาอ่านก็แปลกใจใช่มั้ยคะว่าทำไม เปอร์กับพี่เกทนามสกุลเหมือนกัน นี่แหละคือปัญหาของฉันที่มันอยู่มาถึงปัจจุบัน ตอนที่เขียนนี่ฉันอายุ 22ค่ะ ฉันชอบเรียกไปร์เปอร์ว่าเปอร์เฉยๆนะคะมันสั้นดี เปอร์แก่กว่าฉันปีเดียว ส่วนพี่เกทแก่กว่าฉันตั้งแปดปีแหนะ
“พี่เกทกิฟท์คบกับเปอร์ได้มั้ย” ฉันตัดสินใจบอกพี่ชายก่อนเป็นคนแรก ฉันกลัวว่าถ้าบอกแม่แล้วแม่จะด่า
“เปอร์ไหน” พี่เกททำท่าสงสัย ฉันรู้ในใจพี่ก็คิดว่าเปอร์เดียวกันกับฉันนี่แหละ
“ไปร์เปอร์ไงคนหมู่บ้านเรานี่แหละ ลูกของอาพี่เกท”
“คนอื่นไม่มีให้คบแล้วเหรอ” เอาแล้วไงพี่เกทไม่รู้สึกยินดีด้วย
“ก็เปอร์เขามาคุยกับกิฟท์ก่อน กิฟท์ก็ให้เบอร์ไปและคุยด้วยเฉยๆ ไม่คิดว่าจะคบหรอกเกรงใจเขาเดียวหาว่าหยิ่ง” ฉันสาทยายยืดยาวกลัวไม่ได้คุยค่ะ
“ก็รู้ว่าแม่กับคนบ้านนู้นเป็นยังไง” เอ่อ! ฉันลืมไปเลยค่ะ แม่มีเรื่องราวกับคนบ้านนู้นในอดีต พ่อของพี่เกทเป็นพี่ชายพ่อของเปอร์ แม่เกลียดพ่อของพี่เกทมาก เกลียดทุกคนที่เป็นคนในตระกูลนี้ ไม่ใช่แค่แม่คนเดียว ทั้งตระกูลของแม่เลยค่ะ ลุง ป้า พี่น้องของแม่เกลียดคนตระกูลนั้นหมด โดยเฉพาะตาเกลียดเข้ากระดูกดำเลย โชคดีที่ตาเสียตั้งแต่ฉันอยู่ ป.6 ไม่งั้นตาเอาฉันตายแน่ถ้าแกรู้
ขนาดพี่เกทแม่ยังไม่ให้เข้าใกล้เลย แต่พี่ก็แอบไปหาทำไงได้ก็อยู่หมู่บ้านเดียวกันหนิอยู่ใกล้กันแค่นี้ พ่อของฉันเป็นคนต่างจังหวัดค่ะ ฉันทราบว่าพ่อของพี่เกทแต่งงานใหม่เหมือนแม่แต่อยู่ที่กรุงเทพ เทศกาลกลับครั้ง แต่ถึงกระนั้นแม่ก็ยังไม่ให้พี่เกทไปเจอญาติฝั่งพ่อของพี่ แต่พี่ก็แอบไปเหมือนเดิม โดยเฉพาะย่าของพี่เกทแกชอบหลอกให้พี่เกทไปเล่นที่บ้านด้วย กลับบ้านมาก็โดนแม่ดุ แกชอบให้หลานโดนดุหรืออย่างไรก็ไม่รู้
ฉันทราบมาอีกว่าแม่กับพ่อพี่เกทจบกันไม่สวยค่ะ ปากต่อปากนะคะฉันคงไม่ไปถามเอาจากแม่หรอก มีหวังตายแหงๆ ครอบครัวฝั่งพ่อพี่เกทรวยค่ะ รวยกว่าครอบครัวฉันละกัน เป็นคนมีฐานะ แม่กับพ่อพี่เกทรักกันแต่งงานกันโดยไม่เห็นด้วยจากย่าของพี่ แต่พวกเขาไม่โวยวายเช่นในละครนะคะ ไม่กีดกัน แต่ค่อยๆเลื่อยขาเตียงไปเรื่อยๆ จนหักในที่สุด แม่กับพ่อพี่เกทก็แยกทางกัน เรื่องราวทั้งหมดตากับยายรับรู้ว่าเป็นเช่นไร คนข้างบ้านบอกว่าเวลาทะเลาะกันย่าพี่เกทชอบไล่แม่ เข้าข้างลูกชาย ยุแยงตะแคงรั่วประมาณนี้ ฉันก็ไม่รู้หรอกนะฉันฟังป้าเขามาอีกที แต่ฉันไม่ถือสาเรื่องราวในอดีตค่ะ พ่อแม่ของเปอร์นิสัยดี ตอนเด็กเขาชอบแอบเอาข้าวของเสื้อผ้าชุดใหม่มาให้พี่เกทเสมอ แอบมารับไปเที่ยวและพ่วงฉันไปด้วย คงไม่คิดว่าพอโตขึ้นลูกชายจะมาชอบฉันเข้า กลับมาก็โดนแม่ตีเสมอเช่นกัน
พอพี่เกทพูดแบบนี้ฉันก็ทิ้งเรื่องที่จะบอกแม่ไปเลย ฉันกับเปอร์คบกันลับๆที่ไม่ค่อยจะลับหรอก ผองเพื่อนฉันรู้ ผู้ใหญ่บางคนรู้ แม่เคยถามฉันก็ปฏิเสธไป สุดท้ายแล้วรักเราก็เลยกลายเป็นรักลับๆค่ะ ลับกับแม่แต่ไม่ลับกับคนอื่น ฉันรู้ว่าแม่ก็รู้แหละแค่ไม่พูดเขารอฟังจากปากฉันซึ่งคงไม่พูดออกมาง่ายๆ
“กิฟท์เลิกซะเถอะยังไงมันก็ไม่มีวันเป็นไปได้ แม่ไม่ยอม ถ้าแกฝืนจะรักกันก็หนีตามกันไปเลยและอย่ากลับมาให้แม่เห็นหน้าอีก” แม่คุยกับฉันน่าจะได้ยินมาจากใครบางคน ซึ่งถ้ารู้จากพฤติกรรมของฉันเองไม่มีทางเป็นไปได้ ฉันไม่คุยโทรศัพท์ตอนกลางคืน เราเจอกันที่โรงเรียน เปอร์เรียนโรงเรียนอันดับหนึ่งประจำจังหวัด ส่วนฉันอันดับสอง แต่มันก็ไม่ต่างกันหรอก นักเรียนโรงเรียนฉันแต่ละปีติดจุฬา ธรรมศาสตร์เยอะแยะแต่โรงเรียนเปอร์ ปีละคนสองคน ไปแข่งวิชาการโรงเรียนฉันก็อันดับหนึ่ง แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไมโรงเรียนเปอร์ดังสุด อาจเพราะเอาชื่อจังหวัดมาตั้งเป็นชื่อโรงเรียน และเป็นโรงเรียนแรกของจังหวัดมั้ง
ฉันเงียบค่ะ ไม่เถียงแต่เหมือนจะร้องไห้ด้วยฉันเดินหนีจากแม่เข้าห้องร้องไห้คนเดียว และตัดสินใจโทรหาเปอร์ ไม่กลัวแม่จะได้ยินสักนิด เขาปลอบใจฉัน ขอบคุณที่เข้าใจ
“ไม่เป็นไรนะตัวเอง เค้าเข้าใจเราแอบคบกันก็ได้ เค้าจะทำให้แม่เห็นว่าเค้ากับลุงก็อตคนละคนกัน” ลุงก็อตคือพ่อของพี่เกทนะคะ ส่วนชื่อฉันแม่คงตั้งให้คล้องกับพี่ พ่อฉันชื่อประภัทรค่ะ พ่อภัทรเฉยๆก็ได้
“เค้ากลัว! เราเลิกกันมั้ยเปอร์ คบกันไปก็ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอก เสียเวลาเปล่าๆ” เปอร์ไม่รู้เลยว่าฉันพูดทั้งน้ำตา
“ทำไม อยากเลิกเหรอเค้าไม่เลิกหรอก เค้าจะทำให้แม่เห็นว่าเค้ารักกิฟท์จริง” ฉันจำได้ว่าเสียงเปอร์สั่น ร้องไห้หรือเปล่าก็ไม่รู้ ฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีมากที่มีแฟนคนแรก มีคนคุยหลายคนนะคะ แต่ตำแหน่งแฟนฉันให้เปอร์ และเปอร์เป็นแฟนคนแรกของฉัน ไม่รู้สิฉันรู้สึกรักเขา ไม่คิดมองคนอื่นเลย “เราแอบคบกันลับๆนะกิฟท์ ไม่ต้องให้ใครรู้ สักวันเปอร์จะพิสูจน์ให้แม่เห็น”
“ขอบคุณนะเปอร์ที่ไม่ทิ้งกิฟท์ไปไหน”
ฉันซึ้งมากเลยค่ะ เราคบกันลับๆที่ไม่ลับมาเรื่อยๆ อ่อ! ฉันขอชี้แจงนะคะ บางคนที่เข้ามาอ่านอาจจะบอกว่ากลัวพ่อแม่เปอร์เป็นเหมือนย่าพี่เกท ไม่เป็นค่ะฉันยืนยันได้ อีกอย่างย่าพี่เกทไม่ได้อยู่บ้านกับพ่อแม่เปอร์ แต่อยู่กับอาคนเล็กสุดของพี่เกท แต่ก็นั่นแหละบ้านก็ติดกันอยู่ดี ไม่ต้องห่วงนะคะฉันยังไม่รู้เลยว่าจะมีวันนั้นของเราสองคนหรือเปล่า
ตั้งแต่พี่เกทรู้ว่าฉันคบกับเปอร์ ไม่ว่าเปอร์หรือฉันจะทำอะไรก็ตามจะอยู่ในสายตาพี่เกทตลอด บางทีฉันแทบอึดอัด แต่ก็ไม่ต่อว่าพี่ฉันรู้ว่าพี่ห่วง ยิ่งหากฉันกับเปอร์ทำอะไรผิดพลาดไปคนที่จะเสียใจที่สุดคือแม่ ความดีเท่านั้นที่จะเอาชนะแม่พี่เกทบอก อย่าทำแบบนี้ยิ่งไม่ส่งผลดีต่อเราทั้งสองคน ฉันกับเปอร์ก็เชื่อฟังพี่ค่ะ เปอร์ไม่เคยทำให้ฉันเสียใจหรือผิดหวัง การทานข้าวด้วยกัน จับมือถือแขน ไปเที่ยวด้วยกันมันก็ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดามั้ยคะ ฉันถือว่ามันเป็นเรื่องธรรมดามาก ตั้งแต่คบกันฉันไม่เคยไปบ้านเปอร์อีกเลย และเปอร์ก็ไม่เคยมาบ้านฉัน
ความรักสองเราดำเนินมาเรื่อยๆจนมาถึงจุดแตกหักค่ะ พอฉันจบ ม.6 พ่อแม่ของเปอร์คงเห็นว่าเราคบกันนานแล้วจึงอยากมาหมั้นฉันไว้ ฉันกับพี่เกทยินดีนะคะ แต่โจทย์ยากก็คือแม่ ตอนนี้ตาเสียแล้วนะคะพ่อของเปอร์จึงค่อนข้างสบายใจค่ะกล้ามาบ้านฉัน พ่อกับแม่ของเปอร์มาที่บ้านฉันมาแค่สองคนก่อนนะคะ ท่านกลัวว่าถ้าพาญาติๆมาด้วยกลัวจะโดนไล่ตะเพิดค่ะ และแล้วมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้ไม่มีผิด แม่ไม่ยอมค่ะ แม่ไม่ยอมให้หมั้นกัน ไม่ยอมให้แต่ง ไม่ยอมให้คบ ให้เลิกกันไปเลย โชคดีที่แม่ยังไว้หน้าพ่อแม่เปอร์ คงเห็นว่าเป็นอาพี่เกทล่ะมั่งจึงไม่ไล่เหมือนหมูเหมือนหมา แค่ไม่ยินยอมตกลง และพ่อแม่เปอร์ก็กลับบ้านไป
“แม่ขอสั่งห้ามเด็ดขาดนะ เลิกกันไปซะ ถ้าไม่ยอมเลิกก็ไม่ต้องมาเรียกแม่ว่าแม่อีก เก็บเสื้อผ้าไปอยู่บ้านเขาเลย” แม่โมโหมากที่พ่อแม่เปอร์มาไม่ทันตั้งตัว ไม่มีใครบอกแม่สักคำ ทำให้แม่พาลโกรธพี่เกทด้วยข้อหาสมรู้ร่วมคิดกับฉัน หลังจากวันนั้นมาฉันกับเปอร์ก็คบกันแบบลับสุดยอดค่ะ
“เปอร์เราเลิกกันมั้ย” นี่เป็นครั้งที่สองที่ฉันบอกเลิกเปอร์ทั้งน้ำตา ฉันร้องไห้ให้เปอร์รับรู้ “มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกเรื่องของเรา”
“ไม่เลิกหรอกกิฟท์ เรายังเรียนไม่จบเลยยังไม่มีอาชีพ รอให้เราสองคนเรียนจบก่อนมั้ย เราก็คบกันแบบลับๆแบบนี้ต่อไปแหละ” เปอร์ก็ไม่ยอมทิ้งฉันไปเหมือนเดิม ฉันขอบคุณเปอร์มากเลยค่ะ เป็นคนอื่นคงทิ้งฉันไปแล้ว
จนกระทั้งฉันเข้ามหาลัย ซึ่งฉันเลือกที่จะสอบเข้าที่เดียวกันกับเปอร์ค่ะ ฉันยอมรับว่ามาถึงตรงนี้ฉันทำผิดกับแม่ ทำผิดกับพี่เกทอย่างมะหัน ฉันแอบอยู่กับเปอร์โดยการเช่าห้องทิ้งไว้แล้วฉันก็มาอยู่ห้องเปอร์ และแล้วความลับมันก็ไม่มีในโลกพี่เกทรู้จนได้
ฉันแอบเคืองพี่สะใภ้นิดหน่อยที่เอาเรื่องฉันไปบอกพี่เกททำให้พี่รู้ พี่โกรธฉันมาก โกรธเปอร์ด้วย และพี่ก็ปล่อยฉันกับเปอร์ให้เผชิญชะตากรรมด้วยตนเอง พี่จะไม่ช่วยอะไรอีกต่อไป ฉันเสียใจนะคะฉันผิดไปแล้ว ฉันรักเปอร์มากหนิ ฉันเสียใจมาจนถึงทุกวันนี้แหละ
“กูเคยบอกแล้วใช่มั้ย” พี่เกทเปลี่ยนสรรพนามคุยกับฉันทันที
“กิฟท์รู้พี่เกท..” ฉันพูดแค่นี้ไม่มีอะไรจะเถียง พี่เกทเทศนาฉันยืดยาว ฉันตัวสั่นมากกลัวไปหมด พี่เกทโมโหมากเลยนะคะ ฉันยังจำภาพนั้นติดตามาโดยตลอด
“กูจะบอกแม่!” เหมือนฟ้าผ่าลงมากลางใจฉันๆกลัวไปหมด ร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายพี่สะใภ้กับเปอร์ที่อยู่ในห้องด้วยกันสักนิด
“พี่เกทอย่าบอกแม่ได้มั้ย กิฟท์ขอร้อง” ฉันกอดเอวพี่เกทร้องไห้ ไม่มีอ้อมกอดตอบจากพี่สักนิด ฉันคงทำพี่ผิดหวังเสียใจมาก นี่แค่พี่ชายแล้วพ่อกับแม่ฉันจะเสียใจแค่ไหน
“พี่เกทอย่าบอกแม่พี่เลยนะครับ ผมพร้อมรับผิดชอบทุกอย่าง ผมรักกิฟท์พี่ก็น่าจะรู้ดี” เปอร์คงทนเห็นฉันร้องไห้ไม่ได้
“เมริงเงียบไปเลยกูจะคุยกับน้องสาวกู”
“แล้วผมไม่ใช่น้องพี่เหรอ” เปอร์พูดขึ้น พี่เกทเงียบ “พี่เกทอย่าพึ่งบอกแม่พี่ตอนนี้เลยนะครับ ผมใกล้จะเรียนจบแล้ว ถ้าผมจบจะให้พ่อกับแม่ไปคุยอีกครั้งนะครับ”
“นะเกท ปล่อยน้องมันไปเถอะนะ สงสารน้องๆมัน” พี่สะใภ้ช่วยพูดอีกคน เธอคงต้องการไถ่บาปกับฉัน แต่ฉันแค่เคืองไม่โกรธเกลียดเธอหรอก ยังไงเธอก็เป็นแม่ของหลานเป็นเมียของพี่ชายฉันค่ะ
“ตามใจพวกเมริงเลยกูจะไม่ยุ่งอีกต่อไป” พี่เกทคงโกรธฉันมาก
“พี่เกท” ฉันพูดได้แค่นี้ และพี่กับพี่สะใภ้ก็กลับไปฉันร้องไห้เสียใจมาก มีเปอร์คอยปลอบฉัน ความรักของเราเบ่งบานที่มหาลัยค่ะ ไม่มีใครจับได้เลย แม่ก็ไม่รู้จนฉันเรียนปีสี่ปีสุดท้าย มันมีความสุขมากนะคะระหว่างนั้น จากที่แอบคบกันลับๆตลอดมาตั้งแต่ ม.2 พอเรียนมหาลัยได้อยู่ด้วยกันแล้วมันมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ถึงมันยังจะลับอยู่ก็ตาม
.....
ปัจจุบันเปอร์เรียนจบแล้วค่ะ โชคดีเปอร์เป็นคนหัวไว จบนิติศาสตร์ และสอบได้ทนายในเวลาที่รวดเร็ว และได้ทุนของมหาลัยเรียนต่อ ป.โทรด้วยนะคะ ขอเสียงปรบมือให้เปอร์หน่อยค่ะทุกท่านที่เข้ามาอ่าน ขณะที่ฉันยังเรียนอยู่ปีสี่ พอเปอร์สอบติดทนายความพ่อแม่ของเปอร์ก็มีกำลังใจอีกครั้ง ครั้งนี้ไม่ได้มาสองคนนะคะ พาญาติฝั่งยายของเปอร์มาด้วย ญาติฝั่งพ่อของเปอร์ก็มาเกือบทุกคน รวมทั้งพ่อของพี่เกทด้วย ยกเว้นก็แต่ย่ากับครอบครัวอาคนเล็กของพี่เกทไม่มาค่ะ
แต่! ก็ความรักของฉันมันไม่สมหวังนี่คะ หรือ ฉันกับเปอร์อาจไม่ใช่เนื้อคู่กันก็ได้ พ่อกับแม่ฉันไม่อยู่บ้านค่ะ มีแต่ยายกับพี่เกทอยู่รับ ซึ่งยายก็ไม่อยากพูดอะไร ต้องให้พ่อแม่ฉันเป็นคนยอมรับตกลง พ่อแม่ไม่ได้ติดธุระนะคะท่านตั้งใจฉันรู้ คงมีคนมาพูดเข้าหูท่านแหละ การมาสู่ขอฉันรอบที่สองก็ล่มอีกครั้งค่ะ
พอมันเป็นแบบนี้แล้วเหมือนพ่อแม่ญาติๆของเปอร์พูดให้เปอร์ถอดใจ ตัดใจให้เลิกกับฉันค่ะ ก็ยังไงแม่ฉันก็ไม่ยอมแน่นอน และการมารอบที่สองของครอบครัวเปอร์มันทำให้ฉันโดนต่อว่าจากแม่และยายอย่างสาหัสสากันค่ะ ฉันจึงถอดใจ แม่ไล่ฉันออกจากบ้าน ไล่ไปอยู่กับเปอร์ แต่ฉันคงทำแบบนั้นไม่ได้ ฉันไม่กล้าพอ ตั้งแต่วันที่พี่เกทจับได้พี่ไม่เคยคุยกับฉันเกินสองสามประโยค วันนี้พี่เกทกอดฉันปลอบฉันค่ะ ฉันดีใจมากอย่างน้อยฉันก็เหลือพี่เกทเป็นที่พึ่งสุดท้าย