เป็นสิวมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ?

ทำไมสิวบนหน้าเรามันถึงดูเป็นปัญหากับคนรอบข้างจัง แค่เราส่องกระจกก็รู้สึกแย่มากแล้ว แต่พอมีคนทัก ไปไหนก็มีแต่คนมอง ไปตลาดกับแม่ แม่ค้าก็ทัก ทำให้รู้สึกว่า เห้ย ที่เราเป็นสิว มันผิดมากเลยเหรอ?

กลายเป็นเราเก็บคำพูดนั้นมาคิดตลอดทั้งวัน กลับบ้านมานั่งๆอยู่ก็ร้องไห้เฉย น้ำตามาจากไหนไม่รู้เยอะแยะ555 มันหดหู่มากนะ

กลายเป็นคนไม่กล้าทักใครก่อน ไม่กล้ามองหน้าใครเวลาพูดเลย ไม่ชอบออกบ้าน ไม่ชอบที่คนเยอะๆ ใส่ฮู๊ดเมื่อไหร่จะเอาหมวกคลุมตลอดทั้งๆที่ตอนนั้นอากาศร้อนมาก เดินไปไหนก้มหน้าทำเหมือนเล่นทรศแต่ไม่ใช่ เราแค่เลี่ยงเท่านั้นเอง

เป็นมาจะสี่ปีแล้ว รู้สึกเหมือนโดนดูดช่วงเวลาตอนวัยรุ่นไปหมด ไม่โอเคเลย
เวลามีคนทัก หน้าเป็นไรมา แพ้อะไร ใช้ครีมอะไรจะได้ไม่ใช้(?) ไปทำอะไรมา แพ้น้ำเหรอ สิวเยอะกว่าเดิมนะ ไม่มีสิวจะสวย จำหน้าตอนนั้นไม่ได้แล้ว แต่ที่รู้สึกแย่กว่าคือ แนะนำ คือไม่ต้องมาสงสารเราหรอก ไม่ต้องมาใจดีบอกเราด้วย ใช้นั่นสิ ใช่นี่สิ ยาตัวนี้ดีนะ คือยูจะมาพูดแบบนี้ด้วยสีหน้าแหยะๆไม่ได้มั้ย อยากจะบอกว่าวิธีพวกนั้นครีมตัวนั้นเราลองมาหมดแล้ว แต่ก็ได้แค่ยิ้มๆ ยิ่งกับครูคือรู้สึกว่าคนเป็นผู้ใหญ่ก็ควรจะรู้ไหมว่าอะไรควรพูดหรือไม่ควร มีอาจารย์คนหนึ่งเจอหน้าคือทักตลอด เสียงดังมาก ตอนเข้าแถว ตอนเรียน ต่อหน้าคนเยอะๆ บอกตรงๆเรารู้สึกอาย แต่พอถึงจุดๆนั้นก็ทำเป็นยิ้มแล้วพูดติดตลกตลอด แต่ข้างในเราพังมากๆ
หมอที่เรารักษาอยู่บอกว่าไม่ต้องเครียด คือมันทำได้จริงๆเหรอถ้าคนรอบตัวยังพูดแบบนี้กรอกหูเราตลอด เราแพนิคตลอดเวลาคนมาพูดมาถามอะไรเกี่ยวกับหน้าเรา แค่เก็บมันไว้ในใจไม่ได้เหรอ แค่เดินผ่านไปเฉยๆได้ไหม ไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น กุเปนท้อ

เบื่อnเหนื่อยแค่นั้นแหละเลยมาพิมพ์อะไรยาวๆแบบนี้