ครอบครัวที่มีพร้อมทุกอย่าง แต่ไม่มีความสุข

สวัสดีเพื่อนๆ  ทุกคน เราชื่อกุ๊กไก่ อายุ 29 ปี ขอพื้นที่ระบายความรู้สึกหน่อยนะคะ ครอบครัวของเราเป็นครอบครัวใหญ่ มีพ่อ เเม่  เรา (สามี+ลูก2คน) และมีน้องสาวอีก 2 คน พ่อเป็นนักการเมืองท้องถิ่น แม่เป็นเเม่บ้าน มีสวน ไร่ นา ทำ ประมาณ 200 กว่าไร่ มีรถรถยนต์ 3 คัน  มีมอเตอร์ไซต์ 4 คน รถไถนาคูโบต้า 1 คัน มีบ้าน มีเงินใช้ เรียกได้ว่าค่อนข้างมีกินมีใช้  ครอบครัวเราไม่เคยมีกิจกรรมเปิดใจคุยกัน รับฟังปัญหา  ไปเที่ยวพักผ่อนด้วยกันเลย เราเองยังยอมรับว่าเวลาตัวเองมีปัญหา ไม่เคยบอกพ่อกับเเม่หรือจะเรียกได้ว่าไม่กล้า และไม่เคยปรึกษาท่านเลยก็ได้ นอกจากจะบอกน้องสาวคนกลาง เพื่อน และพี่ๆที่ทำงาน ด้วยเหตุผลที่ว่า ตั้งเเต่เกิดมาเเละจำความได้ จนอายุถึง 21 ปี เราอาศัยอยู่กับน้าสาวน้องของเเม่  ตา  ยาย ทั้ง 3 ท่านดูแลเราดีมากๆๆ และเข้าใจเราดีที่สุด จนกระทั่ง ทั้ง 3 คนได้จากเราไปตามกาลเวลา ในตอนนั้นเรารู้สึกว่าเราขาดอะไรในชีวิตหลายๆ อย่างไปมาก ทั้งความมั่นใจ ความกล้า และคนที่เข้าใจเรา เราและน้องๆ เรียนเก่ง กันทุกคน ไม่เคยนอกลู่นอกทาง เรียนดี เป็นคนดีนะ เเต่ไม่เคยได้รับฟังคำชื่นชม เยินยอ ที่ออกมาจากปากของคนที่เป็นพ่อและเเม่เเท้ๆ คือเข้าใจใช่ไหม กับคำว่ากำลังใจสำคัญที่สุด  โดยเฉพาะกำลังใจจากคนในครอบครัว (น้อยใจ) ซึ่งต่างจากครอบครัวของคนอื่น และที่ทำร้ายจิตใจที่สุดคือ คนที่เป็นพ่อ ทำร้ายจิตใจเเม่ด้วยการที่เป็นคนเจ้าชู้ มีผู้หญิงเข้ามาหามากหน้าหลายตา (แม่เป็นคนที่สวยนะ  เเต่ไม่ชอบเเต่งตัว ทำตัวสบายๆ บ้านๆ ไม่ชอบสังคม) อีกทั้งด้วยความที่หลง ระเริง ในอำนาจวาสนา ที่ตนมี ครั้งเเล้วครั้งเล่าที่เเม่เสียใจ เราและน้องๆ ไม่ชอบหรือจะว่าเกลียดพ่อเลยก็ได้  พ่อผู้ให้กำเนิด เเต่ไม่ใช่พ่อที่ทำให้ครอบครัวเเละลูกๆๆมีความสุข ปรนเปรอตัวเองทุกอย่าง ยกเว้นดูเเลคนในครอบครัวน้อยนักที่จะให้เงินเเม่ใช้ (เเม่มีรายได้จากการทำสวน ไร่ นา) บ่อยครั้งที่เรามีปากเสียงกับผู้เป็นพ่อ เพราะเราทนไม่ไหว  ทนไม่ได้ กับผู้นำครอบครัวเเละหัวหน้าครอบครัวแบบพ่อ คนในสังคม ชุมชน อาจจะมองว่าเขาเป็นคนดีนะ ทำทุกอย่างเพื่อชุมชน ช่วยเหลือทำงานเพื่อประชาชน เพื่อชื่อเสียง มีหน้ามีตาในสังคม แต่กลับปล่อยปะละเลย มองข้ามความสำคัญคนในครอบครัว ไม่เห็นอกเห็นใจคนในครอบครัว หรือทำดีกับคนในครอบครัว ครอบครัวใหญ่ มีทุกอย่างใช่จะมีความสุข  เราอยากจะพาลูกเเละสามีหนีไปให้ไกลๆๆๆ จากสถานการณ์แบบนี้ แต่ก็ทิ้งผู้เป็นแม่ไม่ได้ เราเหนื่อย เราท้อ อยากได้กำลังใจจากทุกๆๆคน  ขอคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน และขอบคุณพันทิปที่มีพื้นที่เล็กๆให้เราได้ระบายความรู้สึก ขอบคุณค่ะ