เรารู้สึกเป็นโรคซึมเศร้าตั้งแต่เด็ก

เราเป็นเด็กที่ไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ตั้งแต่ป.1ค่ะ ตอนนี้เราขึ้นม.1 เราอยู่หอคนเดียว โดยที่แม่อยู่กาญสินธุ์ มาหาเกือบทุกสัปดาห์ พ่ออยู่สระบุรีมาบางเดือน ช่วงป.1-2 เรายังอยู่กับแม่ บ้าง บางครั้งแม่ให้อยู่กับคุณครูที่สอนอยู่โรงเรียนเรา พอขึ้นป.3 เราย้ายมาอยู่ อุบล เราอยู่กับตายาย เรารู้สึกไม่ชอบแต่ก็ทนอยู่ไปจนจบป.6 ในช่วงเวลาที่อยู่นั้น เรารู้สึกท้อมาก ร้องไห้หลายรอบ แต่ไม่ได้คิดถึงพ่อกับแม่ แค่เราเครียดกับการเรียน ตายายมากกว่า ด้วยความที่ว่าเราเป็นเด็ก เราก็มีติดเกมบ้าง แต่เราก็พอจะทำเกรดดีอยู่เเล้ว ตอนป.5 เราเครียดเพราะคะเเนนไม่เป็นดั่งที่หวังไว้(พ่อแม่เราปลูกฝังให้เราได้คะแนนดีๆค่ะ ต่อให้พ่อแม่ไม่พูดเราก็ต้องทำให้ได้) เราเครียดมาก แต่ก็ไม่ได้พูดกับใคร พอแม่กับพ่อรู้พวกท่านก็ไม่ได้ว่าอะไร พูดว่า’ไม่เป็นไร’ คำพูดเหล่านั้นเรา ได้ยินทุกครั้ง แต่เรารู้สึกว่า พวกท่านกดดันให้เราทำให้ได้สูงๆอยู่ตลอด พอยายรู้เข้า ก็ชอบพูดว่า’นี่ ถ้าไม่ติดโทรศัพท์นะ คงได้ที่หนึ่งไปนานเเล้ว’ เราโกรธมาก เพราะต่อให้เป็นใครมาพูดแบบนี้คือเราท้อ ไม่มีใครเรื่องการเรียนไปมากกว่าตัวเราเอง เราใช้โทรศัพท์เพื่อหาข้อมูล เล่นเกม ฟังเพลง หรืออะไรต่างๆ โดยที่พวกเขาไม่รู้ว่าเราทำอะไรเลยด้วยซำ้ แค่เราจับโทรศัพท์ขึ้นมา เขาก็หาว่าเราเล่นแต่เกม จนเราประชดด้วยว่าลบเกมหมดเลย บางครั้งเราทะเลาะกับยาย จนยายพูดว่า’ถ้าไม่ใช่ลูกของลูกกู กูไม่เลี้ยงหรอก’คำพูดนั้นติดตรึงในหัวใจเราจริงๆค่ะ ตอนนั้นเครียดมาก ร้องไห้แต่ก็ไปเรียน ช่วงป.6 เราร้องไห้บ่อยมาก บ่อยจนเราไม่รู้ว่าเราร้องไห้เพื่อใครแล้ว ร้องเพราะอะไร พอม.1 อย่างที่บอกว่าเราอยู่หอ วันนึงเรา ปวดหัวเพราะเมื่อคืนร้องไห้ไปเพราะครอบครัว เราร้องไห้จนถึงตีหนึ่งตีสอง พอช่วงเย็นแม่โทรมาโมโห ว่าเราทำไมไม่บอกครูว่าลา ป่วยอะไร แม่ไม่เคยถามเลยสักครั้งว่าเราเป็นยังไง เป็นอะไรมากมั้ย จากตอนนั้นเรา กลับห้องร้องไห้โฮมาไปสามรอบ



เรามักจะร้องไห้ช่วงกลางคืนบ่อยมากค่ะ เครียด ท้อ เหนื่อยอยู่เสมอ การบ้านก็ต้องทำ ร้องไห้ก็ร้องไป เเต่พอช่วงกลางวัน เราจะเป็นเหมือนเด็กปกติ ไม่มีอะไรพิเศษ ทำตัวเหมือนคนทั่วไป ทั้งๆที่เรา คิดจะฆ่าตัวตายหลายรอบ คิดว่าตัวเองอยู่เพื่ออะไร เราจะทำไปทำไม


ถ้าใครสามารถแนะนำเราได้ ก็ขอบคุณมากค่ะ🙏🏻